Engeland, 1825.
Na haar moeder en broer, vlucht ook Florence weg uit Frankrijk, voor haar drinkende vader. Ze ziet geen andere mogelijkheid dan onderdak te zoeken bij haar broer in Engeland. Daar komt ze terecht in het bruisende Londen. Waar een twe...
Ik liet de whiskey in mijn glas rond walsen. "Wat ben je precies van plan met de Smith's?" Mijn ogen gingen van het glas terug naar Mathéo. Hij leunde bijna meteen naar achter in zijn stoel en slaakte een zucht. "Ik heb geen idee. Ze hebben zelfs al om Florence haar hand gevraagd. Ik ga dat niet eeuwig kunnen doen." Daar had hij natuurlijk gelijk in. De Smith's zouden niet stoppen voor Florence hun vrouw was.
"Zoek haar dan een andere man?" Florence leek me een verstandige vrouw. Ze zou ook wel beseffen dat trouwen met iemand anders misschien wel de beste optie was. "Ik wil Florence haar geluk niet afpakken. Zelfs al laten we haar trouwen met iemand anders, dan nog wil ik dat ze daar zelf voor gekozen heeft." Mathéo ging kort met zijn hand door zijn haar. "Ze hebben het zelfs overal al verteld dat ze op trouwen staan." Zijn zin was één lange zucht.
"Dan vrees ik dat je niet veel tijd zal hebben." Ik haalde kort mijn schouders op terwijl ik het zei. Een reactie van Mathéo liet op zich wachten. Hij draaide de whiskey in zijn eigen glas rond. Zijn ogen hielden de beweging in de gaten. "Ik kan toch moeilijk alle vrijgezelle mannen uit de regio naar hier halen?" Zijn ogen gingen van het glas naar mij toe. Hij wachtte tot ik een oplossing gaf voor zijn probleem. Een probleem waarbij hij zelf niet wist hoe hij het moest oplossen.
Ik zuchtte en ging met mijn hand over mijn gezicht. "Wat je ook doet, de Smith's zullen er wel een stokje voor steken." Mijn handen vouwde ik in elkaar. "Misschien moet je het er eens met Florence over hebben?" Ik schraapte mijn keel, voor ik naar achteren leunde in mijn stoel. "Desnoods probeer je iedereen ervan te overtuigen dat het meisje nog geen tijd gehad heeft om haar hier aan te passen. Dat ze daarom nog niet aan trouwen denkt. Het is zelfs niet eens een leugen ..." De laatste zin zei ik spottend. Mathéo kon ook een gemaakte grinnik niet onderdrukken. "Hoe dan ook, de Smith's geven me meer problemen dan dat ze oplossingen bieden ..." Daarmee verwees hij naar het handelscontract waar de Smith's hem ook voor een ultimatum hadden gezet.
"Dat had ik je eerder ook al kunnen vertellen." zei ik met een gemaakte lach. Ik nam mijn glas terug vast en nam een slok. Zodra het glas leeg waq zette ik het op het tafeltje voor me en maakte aanstalten om te vertrekken.
Florence
"Mathéo en ik hebben er al over gesproken. We gaan je zoveel mogelijk in de gaten proberen houden, om ervoor te zorgen dat de Smith's je geen nooit alleen kunnen spreken. Het is al erg genoeg dat ze leugens rondvertellen." Clara pakte mijn hand vast. "Als iemand jou en één van de Smith's zou samen zien dan is er niets dat Mathéo en ik nog kunnen doen. Het zou niet de eerste keer zijn dat een vrouw zo gedwongen wordt om te trouwen."
Ik voelde kippenvel ontstaan op mijn armen. Mijn ademhaling versnelde. Ik kon me echt niet voorstellen dat ik met één van die mannen zou trouwen. Mijn maag draaide al bij de gedachte alleen al.
"Excusez-moi, ik voel me niet zo goed." zei ik, zodra ik begon te bibberen. Clara legde meteen een bezorgde arm om mijn schouders. "Ik begrijp dat het veel is om te verwerken. Iedereen zou het er moeilijk mee hebben." Ze drukte me wat dichter tegen zich aan. "Misschien is het beter als je gaat slapen. Het zal je goed doen."
Clara hielp me rechtstaan en begeleidde me naar de hal. Net op dat moment verlieten Mathéo en de graaf Mathéo's kantoor. Ze lieten hun blik kort over me heen gaan, alsof ze zochten naar de reden van mijn plotse toestand.
"Ik leg het later wel uit." fluisterde Clara tegen Mathéo, toen we hem voorbij stapten. Met wat moeite bereikte ik eindelijk mijn kamer. Zodra mijn hoofd het kussen raakte merkte ik hoe uitgeput ik was. Mijn hele leven was een puinhoop aan het worden. Net hetgeen ik had proberen vermijden door naar engeland te komen.
Ik sloot mijn ogen en wachtte tot Clara de kamer verliet, voor ik begon te huilen. Mijn handen probeerden de tranen weg te vegen maar er kwamen er meer en meer in de plaats.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden! Wat zouden jullie in Florence haar plaats doen?