Florence [Historische fictie/fantasy]

[10]

10. Levi Maxwell Jones 

Ik deed de laatste paar knopjes van mijn hemd dicht. Mathéo wachtte al een tijdje in de bibliotheek. Niemand had me natuurlijk kunnen bereiken, aangezien ik in mijn wolvenvorm in slaap was gevallen. Daarna bekeek ik mezelf kort in de spiegel, voor ik naar de bibliotheek ging.

Mathéo was zenuwachtig. Het was het eerste dat ik opmerkte aan hem. Hij stond in het midden van de kamer. Zijn handen diep in zijn broekzakken. "Sorry voor het wachten." zei ik en maakte een handgebaar naar één van de zetels. Hij ging langzaam zitten. "Jij had me dringend nodig?" Ik leunde naar achter in de zetel en wachtte nieuwsgierig af.

"De Smith's willen zo snel mogelijk antwoord. En eerlijk gezegd, dit is echt mijn laatste optie." zei hij eerlijk. "Ze willen een onmogelijk bedrag voor de goederen. Als ik ze dat niet snel kan geven, dan stoppen ze met de transporten." Ik krabde kort aan mijn wang en vroeg: "Hoeveel heb je nog nodig?" Hij haalde een aantal papieren tevoorschijn. Ik bekeek ze kort en was zelf verbaasd door het bedrag.

"Ik zal zien wat ik kan doen. Alleen denk ik niet dat ik alles zal kunnen voorschieten." Ik had natuurlijk wel mijn eigen rijkdom. Ik kon hem alles voorschieten als ik echt zou willen. Er waren verschillende zaken die ik voor hem kon doen. Alleen waren die op dit moment niet zinvol voor mij. Ik had er weinig bij te winnen. En ik kon mezelf natuurlijk niet in de problemen brengen voor hem.

Ik had ook een aantal zaken waar ik de Smith's mee op andere gedachten zou kunnen brengen. De grote reden waarom ik dat niet deed, was dat zij dat ook over mij hadden. En als ze dat nog niet hadden dan zouden ze wel naar iets zoeken. Mijn geheim mocht echt niet openbaar worden. Dan zat ik pas echt in moeilijkheden.

"Geef me tot eind deze week en ik zal zien wat ik kan doen." zei ik tegen hem, voor ik terug recht stond. Ik drukte zijn hand en keek toe hoe hij naar buiten liep. Het was voor hem natuurlijk ook moeilijk om me dit te vragen. Het was zoveel als toegeven dat hij niet goed genoeg was in zijn job. Toch was hij dat wel. Hij wou dat de mensen waar hij verantwoordelijk voor was het goed hadden. Dat ze genoeg eten, medicijnen en andere goederen hadden. In dat opzicht was hij al veel beter in zijn job als veel andere burggraven.

De documenten die hij me net gegeven had, legde ik op mijn bureau, voor ik mijn financiën erbij haalde. Ik had hem tegen eind deze week een antwoord beloofd en dat zou ik hem geven ook. 

Mathéo Longueville 

Clara wreef door mijn haar, terwijl mijn hoofd op haar borst rustte. Ik kon de slaap niet vatten en vooral voor Clara vond ik dat erg. Zij offerde haar slaap op voor mij. Iets dat ze eigenlijk helemaal niet moest doen. "Denk je dat Levi ons kan helpen?" vroeg ze zacht. Ik hoorde de twijfel in haar stem. "Hij zei toch dat hij zou doen wat hij kon. Alleen denk ik niet dat we zo snel al het geld bijeen zullen krijgen. Of ik moet mensen ontslaan. Meer belastingen." somde ik op. 

Clara zuchtte kort. "We verzinnen wel iets. Desnoods betalen we al een stuk en vragen we voor het andere betalingsuitstel?" stelde ze voor. "Dan ontvangen we toch al een deel van de goederen." Ik schudde mijn hoofd en pakte haar wat steviger vast. "De Smith's willen alles of niets." mompelde ik. 

"Waarom heb ik het gevoel dat dit om Florence gaat?" Zodra ze de naam van mijn zus zei, keek ik omhoog. "Ik hoor de roddels, Mathéo. Ik weet ook dat jij hetzelfde denkt. Dat ze dit net doen omdat ze haar willen." Ik ging wat rechter zitten. "Ze krijgen mijn zus niet! Over mijn lijk!" Ik voelde de woede meteen door me heen razen. Clara legde dan ook haar hand op mijn borst om me te kalmeren. "Dat weet ik, schat. Alleen ben ik bang voor wat ze gaan doen." Opnieuw pakte ik haar vast. Deze keer haar hoofd op mijn borst. Ik die over haar haar wreef. "Je hebt het daarnet gezegd, we verzinnen wel iets." zei ik, in de hoop om mijn eigen hart te kalmeren.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vonden!

Vote/Comment/Follow