Florence [Historische fictie/fantasy]

[19]

19. Levi Maxwell Jones

Matthéo ijsbeerde door de kamer. Mijn woorden hadden dit effect gehad. Natuurlijk had ik er eerst zelf over nagedacht. Deze situatie was mijn schuld. Het had ook niet lang geduurd voor ik beseft had wat dit allemaal tot gevolg ging hebben. En vooral, wie terug in beeld zou komen: de Smith's.

"Was dit altijd al de bedoeling?" Het was het eerste dat Matthéo zei in een lange tijd. Hij draaide zich naar me toe en wachtte op mijn antwoord. "Na  vorige week is dit de beste oplossing." zei ik gemeend. Zo was Florence beschermt en kon ze hetzelfde leven behouden. Mijn geheim was zo natuurlijk ook veilig, maar dat was maar bijzaak. Florence was het belangrijkste nu.

Matthéo zetten een aantal stappen naar voor, dichter naar me toe. "En vorige week? Was dat ook onderdeel van je plan?" Ik schudde meteen mijn hoofd en ging rechtstaan. Om zo te tonen dat hij wel nog steeds tegen zijn baas aan het praten was.

"Vorige week was een misverstand met grote gevolgen. En ik ben van plan om mijn verantwoordelijkheid ervoor te nemen." zei ik opnieuw eerlijk. Matthéo zuchtte diep en begon opnieuw te ijsberen. "Dit hangt van Florence af. Als zij het goed vindt ... Het is tenslotte haar leven."

Matthéo bleef in het midden van de kamer gaan. "Je kan even met haar praten, als je dat wilt. Maar zorg alsjeblieft dat ik niet hetzelfde moet zien als vorige week." Hij kon het toch niet laten om me er nog even aan te doen herinneren.

Ik knikte kort, ook al kon hij dat niet zien, en stapte zijn kantoor uit. Nooit was ik van plan om een vrouw te nemen. Het zou veel te gevaarlijk zijn voor haar én het zou té moeilijk worden om mijn geheim veilig te houden. Over dat tweede moest ik me al geen zorgen meer maken bij Florence.

Florence

Ik ijsbeerde door de kamer, wachtend op een teken van leven. Matthéo en de graaf waren naar boven gegaan. Om daar verder te bespreken wat de graaf gezegd had. Wat hij over mijn gezegd had.

"Waar denk je aan?" Clara kwam naast me staan. Voorzichtig legde ze haar hand op mijn arm. "Ik weet het niet. Als ze straks naar beneden komen ... wat moet ik dan zeggen?" Ik keek haar nerveus aan. Ik had er nooit over nagedacht of de graaf wel een match voor me was. Naast de paar grapjes die Clara erover gemaakt had natuurlijk.

"Ik vind jullie wel een goeie match, zelfs na wat er vorige week gebeurd is." Ze leunde tegen één van de kastjes aan. "Denk je?" Vroeg ik haar wat onzeker. Ik friemelde wat aan mijn mouw, door de zenuwen.

"De graaf zal je goed kunnen onderhouden. Hij heeft nog nooit iets gedaan dat ik vreemd vond, buiten vorige week dan." Ze grinnikte kort. Ze zou eens moeten weten wat er vorige week juist gebeurd was ... Dat zou ze wel vreemd vinden.

"En daarbij, Levi is nog nooit in het gezelschap van een vrouw gezien. Hij heeft nog nooit op het punt gestaan om iemand ten huwelijk te vragen, of zelfs maar op date. Dat betekent ook wel iets." Daar had ze wel gelijk in. Ik was de eerste vrouw waarbij de graaf ooit gezien was. Misschien had hij altijd al een interesse gehad in me, maar door zijn geheim had hij daar niets over gezegd.

Veel tijd om verder na te denken kreeg ik niet, want de deur zwaaide open. "Clara." Matthéo had de deurklink stevig vast. Het leek alsof hij geïrriteerd was. Misschien wat boos. Nerveus zelfs. Deze situatie was voor ons allemaal moeilijk.

Clara gaf me nog een bemoedigende glimlach voor ze naar Matthéo toe ging. Ze verdween uit de kamer, samen met Matthéo. Een paar seconden later kwam de graaf binnen.

"Ik hoop dat ik je niet stoor." Voor de eerste keer zag ik hem nerveus. Zelfs toen ik zijn geheim ontdekte was hij niet eens zo nerveus. Hij had zijn handen in zijn broekzakken gestoken en stapte langzaam dichterbij.

"Natuurlijk niet." zei ik. Ik kruiste mijn armen over elkaar, zodat niet duidelijk zou worden dat ik ook zenuwachtig was.

"Matthéo en ik hebben gepraat over wat ik daarnet gezegd heb. En volgens hem heb jij de eindbeslissing." Daar zei hij absoluut niets nieuws. Dat had Matthéo me al verteld toen de Smith's waren langsgeweest.

"Ik snap dat deze beslissing niet makkelijk te nemen is, dus heb ik een voorstel. Wat zou je ervan vinden om dit weekend bij mij te komen logeren? Zodat we elkaar beter leren kennen, voor je iets beslist."

Ik keek hem bijna met open mond aan. Als ik hierop ja zei, zou het de eerste keer zijn dat ik Clara of Matthèo niet bij me in de buurt had. Alleen vond ik het toch al een beter idee, dan te trouwen met iemand die ik helemaal niet kende.

"Ja, ik zal dit weekend komen."

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow