Florence [Historische fictie/fantasy]

[22]

Florence

"Je kan je nog altijd bedenken."  Clara leunde naar voor om mijn hand te pakken die ik op de tafel gelegd had. Ik forceerde een glimlach. "Dit is het beste voor iedereen." piepte ik.

"Vindt hij dat ook?" Ze verwees naar Levi, waardoor ik kort zweeg. "Hij ... Hij staat achter mijn beslissing. We hebben al een aantal zaken afgesproken." Een zucht verliet mijn mond. "Die hebben me wel gerustgesteld op een bepaalde manier, maar toch ..." Ik maakte mijn zin niet af. Omdat ik niet wist wat ik juist moest zeggen. Hoe in het juist moest uitleggen.

"Je hoopt dat het toch meer wordt dan nu het geval is?" Ik haalde mijn schouders op. "Je ne sais pas." mompelde ik. "Misschien wel. Alleen is het nutteloos om daarop te hopen. Onze start loopt anders dan ik me voorgesteld had."

Clara wreef over mijn hand. "Daarom is het belangrijk dat jullie je tijd nemen. Er is nog niets verloren." Clara had net gesproken toen de deur open ging. Matthéo en Levi kwamen de kamer binnen.

Mattheo zijn aandacht werd meteen opgeslorpt door Clara. Ze begon hem te bestoken met vragen. Vragen over de verhuis. Vragen over de bruiloft.

"Je kijkt weer zo bezorgd." Mijn aandacht ging van het koppel voor me naar Levi. "Ik heb veel aan mijn hoofd." was mijn reactie. Levi knikte kort. "Is te begrijpen." Hij schoof zijn stoel wat dichterbij. "Je weet toch dat je er met mij over kunt praten hé. Dit is een avontuur waar we samen aan gaan beginnen."

"Ik moet er gewoon nog wat aan wennen." zei ik. Het leek wel alsof ik deze woorden bleef herhalen. Ik merkte op hoe Levi me bedenkelijk aankeek. Hij wou net iets zeggen toen Mattheo ons korte gesprek onderbrak.

Levi Maxwell Jones

De voorbije dagen had ik nagedacht over hoe ik Florence haar vertrouwen kon winnen. Dit huwelijk had alleen kans op slagen als we elkaar konden vertrouwen. Als we een band kregen met elkaar. Ik wou niet dat ze zich opgesloten zou voelen. 

Natuurlijk wist ik goed genoeg waarom ze zich ongelukkig voelde. Ze leek alle hoop op te geven dat dit kans had op slagen. Zij wou een match made in heaven. Liefde. Kinderen. Zaken die ik haar op dit moment niet kon geven. Nog niet kon geven. 

"Sinds wanneer doe je zo geheimzinnig over het avondeten." Florence hield haar handen voor zich, terwijl ze naast me naar de eetzaal stapte. Ik had de koks een speciale maaltijd laten voorbereiden. Hetgeen een eerste stap zou zijn om Florence te tonen dat ze wel degelijk iets voor me betekende. Dat ze niet zomaar mijn toekomstige was. Dat ik ze zou behandelen als mijn gelijke. 

"Als je het zal zien, zal je meteen weten waarom." grinnikte ik. Ze keek me nieuwsgierig aan. Voor de eerste keer in zoveel tijd zag ik de twinkelingen terug in haar ogen. 

Ik opende de deur naar de eetzaal en liet haar eerst naar binnen gaan. Ze ging langzaam zitten op haar plaats en keek met grote ogen naar hetgeen al op tafel stond. "Zijn dit ...?" Ze draaide zich kort naar me toe, terwijl haar vingers nog naar de schaal wezen. "Ja, escargots." Ik grinnikte door haar reactie. "Blijkbaar één van de favorieten in Frankrijk. Net zoals de anderen gerechten die vandaag op het menu staan." 

Er verscheen een brede glimlach om haar lippen. "Hoe heb je dit geregeld?" vroeg ze zich af. "En waarom?" Er werden een aantal andere borden op de tafel gezet, met nog een heleboel andere gerechten, die volgens de koks typisch Frans waren. "Dit is allemaal de verdienste van de koks." zei ik, terwijl ik ook langzaam op mijn stoel ging zitten. "Ik snap dat het niet gemakkelijk is om je op zo een korte tijd te moeten aanpassen. Eerst naar Engeland komen. Nu moet je alweer verhuizen." Ik lastte een korte pauze in. "Dus dacht ik eraan om Frankrijk naar hier te halen, zodat je je hopelijk wat meer thuis voelt." 

Florence glimlachte naar me, als bedankje. Na een paar seconden kwam er een zachte "Merci beaucoup."  uit. "Je zal me wel moeten uitleggen wat dit allemaal is." lachte ik." Wat het is de eerste keer dat ik de Franse keuken ontdek." 

Opnieuw glimlachte ze breed. "Zodra je alles gaat proeven, zal je geen andere keuken meer willen."zei ze. De twinkelingen waren nog steeds zichtbaar in haar ogen, waardoor ik besefte dat dit een schot in de roos was.

"Laat ons dan eerst iets proeven." zei ik. Ik schoof wat borden dichterbij en leunde wat naar voor om alles te kunnen aanschouwen. Florence had al een eerste hap genomen, terwijl ze haar blik over de andere gerechten liet gaan. 

Dit moment probeerde ik in mijn gedachten op te slaan. Hoe ik haar voor het eerst in lange tijd terug gelukkig zag.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden! :)

Vote/Comment/Follow