Florence [Historische fictie/fantasy]

[17]

17. Levi Maxwell Jones

Ik had Florence eigenlijk al van ver moeten horen aankomen, maar de wolf hield mijn aandacht vast. Om mezelf te beschermen was ik veranderd in mijn wolf. Pas toen de wolf besefte dat ik sterker was, en uiteindelijk ook wegliep, merkte ik Florence op.

Eerst bekeek ze me met open mond.  Haar lichaam trilde. Ze omklemde een tak. Een paar seconden later gilde ze. Van paniek. Verbazing. Ik kon niets anders doen dan terug in mijn mensenvorm veranderen en het haar uitleggen. Hopen dat ze me begreep. En vooral hopen dat ze me niet ging aangeven. Anders zat er niets anders op dan te verdwijnen. Ver weg van hier.

Ik pakte mijn onderbroek en deed het snel aan. Daarna volgde mijn broek. Mijn hemd had ik nog in mijn handen,toen in al naar haar toe liep. "Florence. Laat me dit alsjeblieft uitleggen." Ze had zich van me weggedraaide, met haar rug naar me toe. Haar lichaam trilde nog steeds.

"Hoe ... Wat ben jij?" Haar ogen keken angstig in die van mij toen ze zich eindelijk omdraaide. "Ik ben een weerwolf." Ik wachtte haar reactie af. Aangezien die niet direct kwam, ging ik verder met mijn uitleg.

"Het enige dat ik je vraag is om dit tegen niemand te vertelen. Als iemand dit weet dan ... dan hangen ze me op. Dan vermoorden ze mij. Begrijp je dat?!" Ze knikte voorzichtig, maar hield de tak nog steeds stevig vast.

"Ik zal je niks doen, Florence. Je kent me nu ondertussen toch? Je hebt gezien wat ik daarnet deed. Als ik je pijn wou doen dan had ik je niet beschermd tegen die wolf." Langzaam liet ze de tak los. Ik zette een stap naar voor en legde mijn arm om haar heen, zodra ik merkte dat ze bijna wegdraaide.

"Ik zal je terug naar Matthéo brengen. Dan kan je naar huis." Ik voelde kort aan haar voorhoofd. "Je hebt het ijskoud." Mijn kostuumvest was ze onderweg verloren. Niet dat het mij veel kon schelen. Alleen had ik daardoor niet meteen iets om haar te geven. Ik besloot haar wat dichter tegen me aan te drukken. Als weerwolf had ik het altijd warm.

"Misschien kan ze dit aandoen?!" Onze beide hoofden draaiden in de richting van de stem. Door mijn bezorgdheid om Florence had ik helemaal niet gehoord dat er iemand aan kwam. Matthéo zwaaide met mijn kostuumvest, terwijl hij zijn ogen over de scène liet gaan.

Ik en Florence die dicht tegen elkaar stonden.
Ik met mijn arm rond haar.
Zonder hemd, aangezien ik het nog in mijn hand had.

Ik liet Florence meteen los, maar het was net te laat. Een aantal anderen hadden Matthéo gevolgd. Ze leken allemaal dezelfde mening te hebben. Dat Florence en ik hier stonden om alleen te kunnen zijn. Een tête â tête.

Ik zag de woede in Matthéo's ogen. Hij zette een aantal stappen naar voor en pakte Florence vast bij haar arm, nadat hij me mijn kostuumvest had gegeven. Hij trok haar achter zich aan, door de mensen die stonden te kijken. Zodra Florence en Matthéo verdwenen waren, gingen de anderen ook terug naar de balzaal. Enkel ik bleef achter.

Ik vloekte een aantal keer en gooide mijn kostuumvest op de grond. Florence wist nu van mijn geheim, maar nog erger ... Nu zouden er roddels over ons verspreid worden. Florence haar reputatie was voor altijd verpest.

Langzaam ging ik zitten in het gras. Op dit moment kon ik niets meer veranderen aan de situatie. Ik kon de tijd niet meer terugdraaien. Hopelijk was Matthéo wel niet te hard voor haar. Zij had er uiteindelijk niets mee te maken. Dit was allemaal mijn fout en waarschijnlijk zou zij daar wel de prijs voor betalen.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vonden!

Vote/Comment/Follow