Florence [Historische fictie/fantasy]

[26]

26. Florence

"Hoe voelt het nu om de vrouw van een graaf te zijn?" Clara keek me met een brede glimlach aan. Haar vraag was eerder als grap bedoeld. Dat hoopte ik toch. Ze begon te lachen aangezien ik niets wist te antwoorden. "Jullie waren zo schattig aan het altaar. En ik moet toegeven, ik ben jaloers dat ik geen twee kussen kreeg."

Mijn wangen werden rood toen ze terug verwees naar een uur geleden. Toen ik met Levi in een overvolle kerk had gezeten. Ik voelde terug alle ogen op mijn gericht terwijl ik eraan terug dacht. Alles was goed verlopen. Ik had mijn tekst onthouden én Levi had zelfs een mooie ring uitgekozen, iets dat ik wel al verwacht had aangezien mijn verlovingsring ook een parel was. 

Die jurk die ik, met de hulp van Clara, had laten maken was volledig mijn ding. Hoewel het in mijn ogen toch vooral Levi's kostuum was die de aandacht trok. Of eerder gezegd mijn aandacht. 

De laatste paar weken had ik wel al kriebels gevoeld voor hem. Vriendschappelijk had ik altijd gedacht. Ik vond het fijn om hem bij me te hebben, om met hem te praten. Maar toen ik hem daar zo zag staan aan het altaar, en ik samen met Mattéo naar hem toe stapte voelde ik toch wel iets meer dan alleen vriendschap. 

We hadden niet overlegd over wat we gingen doen op het moment van dé kus. Of het op de wang ging zijn, of niet. Ik was dan ook heel zenuwachtig tijdens de ceremonie, wachtend op dat moment. En zodra dat moment er was, leek het alsof ik al helemaal vergeten was hoe zenuwachtig ik was. 

Levi boog zich als eerste naar voor, wat niet zo verwonderlijk was aangezien hij minstens 2 koppen groter was dan ik. Toen hij eenmaal dicht genoeg was, was ik het geweest die hém gekust had. Eenmaal ik dat zelf opmerkte zorgde ik voor afstand tussen ons. Mijn hand lag wel nog steeds op zijn arm. Mijn ogen hadden wel nog steeds in die van hem gekeken. Er was een kleine glimlach om zijn lippen verschenen, voor hij zich op zijn beurt terug naar mij toe boog en mij kuste. 

"Het was volgens mij een klein misverstand." mompelde ik, nog steeds zo rood als een tomaat. "Misverstand?" Ik draaide mijn hoofd door de bekende stem. Levi keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan, toen hij naast me kwam staan. Zijn arm legde hij rond mijn middel. "Ik denk dat ik jullie best even alleen laat." Clara knipoogde nog naar me voor ze me achterliet. En ik mezelf moest uitleggen.

"Volgens mij weet ik al waarover dit gaat." lachte hij wat geforceerd. Hij zette zijn glas op het tafeltje naast ons. Zijn ogen keken recht in die van mij, op zoek naar twijfel of spijt. "Het spijt me als ik je signaal verkeerd heb ingeschat. Ik dacht ... Ik dacht dat die kus echt was. Ik had moeten weten dat het eerder om het plaatje was dan ... wel ... Het spijt me." Voor het eerst sinds ik hem kende geraakte hij niet uit zijn woorden. De arm die nog om mijn middel lag, liet me los. Of dat was hij toch van plan. Ik hield hem namelijk tegen door mijn hand op zijn arm te leggen.

"Het spijt mij niet." zei ik. "Ik dacht alleen dat jij er anders over dacht." 

We moesten bijna gelijktijdig beginnen lachen om onze stommiteit. We hadden er duidelijk hetzelfde over gedacht. Dat de andere het niet wou. Dat het voor de andere een misverstand was.

Levi keek me met een glimlach aan. Zijn arm belandde terug om mijn middel. "Ik zal er alles aan doen om je gelukkig te maken. Die belofte heb ik aan mezelf gemaakt toen ik je ten huwelijk vroeg,  ook al waren dat natuurlijk speciale omstandigheden." Zijn arm drukte me wat steviger tegen me aan, alsof hij zijn woorden zo nog wat meer kracht wou geven.

"Ik zou niets liever willen." zei ik met een kleine glimlach, voor mijn oog op Clara en Mattéo viel. Ze stonden op een paar meter van ons, in bijna net dezelfde houding. Mattéo had zijn arm rond haar middel gelegd en drukte net op het moment dat ik keek een kus op haar haar. 

Zou het tussen mij en Levi ook ooit worden zoals tussen hen? Het was hetgeen ik al van droomde sinds ik de twee had samen gezien, een aantal maanden geleden. Het was een risico dat ik eigenlijk wel wou nemen. Zodat dit toch nog een gelukkig huwelijk zou worden, in plaats van enkel één op papier.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow