Florence [Historische fictie/fantasy]

[12]

12. Mathéo Longueville 

Ik bekeek de twee met een opgetrokken wenkbrauw. Beide hoofden draaiden pas in mijn richting, toen ook Clara de kamer in stapte. Ik had nog net gehoord wat Levi gezegd had. Naar de rest van het gesprek had ik het raden. "Ik had je nog niet verwacht." zei ik eerlijk. Mijn blik liet ik kort naar Florence gaan, die een blosje op haar wangen had. Ze wist duidelijk dat ik een deel van het gesprek gehoord had. 

Ik ging naar hem toe en drukte kort zijn hand. "Hopelijk kom je met goed nieuws." We verlieten met ons twee de kamer en gingen naar mijn bibliotheek. Daar haalde Levi meteen enkele documenten tevoorschijn en legde ze voor me neer. Ik bekeek ze tot in het detail. "Het is het enige dat ik op dit moment kan vrijmaken." Ik zat zelfs nog niet eens aan het belangrijkste van het document, maar de manier waarop hij het zei, zei al genoeg. 

"Ik heb ook contracten lopen waar ik niet zomaar onderuit kan. En mijn spaarpot spreek ik liever niet volledig aan." Ik knikte. In zijn geval zou ik hetzelfde doen. "Ik begrijp het." zei ik, wat ontmoedigd. Dit zou zelfs nog niet genoeg zijn om de helft van de goederen naar hier te brengen. En de Smith's wouden ook zo snel mogelijk een antwoord. Anders moest ik op zoek naar andere leveranciers. Jammer genoeg waren de Smith's in deze regio de beste in hun vak. Dat wisten zij en dat wisten wij. Net daarom konden ze ons ook zo goed onder druk zetten.

"Dan zal ik nog andere oplossingen moeten zoeken." mompelde ik. Ik legde de documenten voor me op tafel. Levi leunde naar achter in zijn stoel en keek me afwachtend aan, alsof hij zo stil vroeg om verder te gaan. "Ik kom net van bij de Smith's. Ze hadden nog een aantal voorstellen voor me. Om korting te krijgen." Ik spuwde het woord korting uit. Wat ze allemaal hadden voorgesteld ... Ik werd er misselijk van als ik er terug aan dacht. 

"De manier waarop je het zegt, zegt genoeg." Opnieuw zag ik nieuwsgierigheid in zijn ogen. "Ik had gevraagd om de levering in twee te splitsen, zodat ik toch al een deel van de goederen kan krijgen. Zoals verwacht wouden ze daar niet op ingaan." Ik leunde met een zucht naar achter. "Het eigen voorstellen waren een aantal stukken grond afgeven. Natuurlijk net die stukken grond die voor ons heel belangrijk zijn. Ze weten goed genoeg dat ik daar niet op in kan gaan." 

"Je verzwijgt iets, Mathéo." Nieuwsgierigheid had plaatsgemaakt voor wat boosheid. Alsof hij echt graag dat ene ding wou weten. "Ze hebben me zelfs gevraagd naar Florence's hand. Als er nu één ding is dat ik wil vermijden is het dat wel." Levi nam een korte slok van zijn whiskey. Eigenlijk kon ik dat ook wel gebruiken op dit moment ...

"Ik had er al iets van op gevangen. Thomas was erover aan het opscheppen op één van de vergaderingen. Blijkbaar wil hij haar echt wel graag." Was dit echt waar?! Had hij iedereen al verteld dat er een trouw zat aan te komen?! Dan had hij het toch echt wel mis! Thomas én Nathaniel zouden nooit maar dan ook nooit met Florence trouwen! 

"Dan zal hij toch op zoek moeten naar iemand anders." gromde ik. "Florence zal zelf haar man kiezen. Niemand moet bij mij om haar hand komen vragen. Zij beslist." Ik had de leuning van mijn stoel stevig vast. Zo hoopte ik mezelf nog in te houden. De woede raasde dan ook door me heen. Dachten de Smith's nu echt dat ik Florence zomaar zou ruilen voor goederen?! Dan waren ze echt nog dommer dan ik dacht!

"Blijkbaar had Clara al enkele roddels gehoord. Alleen dacht ik toen dat ze niet waar waren." Ik schudde mijn hoofd. "Iedereen lijkt al te denken dat ze inderdaad gaan trouwen." Mijn hand wreef over mijn gezicht. "Ik hoop alleen maar dat Florence dit niet hoort. Ze begint zich hier net thuis te voelen." 

Levi liet de vloeistof in zijn glas ronddraaien. Hij keek er ook naar, alsof hij aan het nadenken was. "Tja, veel kan je aan de Smith's niet doen. Ik kan misschien wel zien of er nog iets anders te regelen valt." Zondag was er weer een ontmoeting met een aantal leden van de adel. Om contracten af te sluiten voornamelijk. Dat was ook onze hoofdbezigheid tijdens de winter. Tijdens de lente en de zomer ging het meer om netwerken. Mensen leren kennen. Het was dan ook de tijd van de bals, waar vrouwen op zoek gingen naar een man. En omgekeerd. 

"Ik kan je niet genoeg bedanken, Levi. Echt waar." Ik forceerde een dankbare glimlach. Een knik was zijn reactie. "Kan ik je soms uitnodigen aan tafel, straks? Het is het minste dat ik op dit moment voor je kan doen." 

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow