Florence [Historische fictie/fantasy]

[3]

De volgende avond

Levi Maxwell Jones 

Ik bekeek mezelf in de spiegel. Mijn handen liet ik over mijn hemd gaan. Op momenten zoals dit keek ik altijd kort achter me. In de hoop om iemand achter me te zien staan. Zoals elke keer was ik de enige in de kamer. Ik had me er al langer bij neergelegd dat er nooit iemand achter me zou staan. Zowel letterlijk als figuurlijk. Het was gewoon onmogelijk. 

Ik zuchtte kort en draaide mijn ring een paar keer om mijn vinger. Elke keer als ik eraan dacht voelde ik walging voor mezelf. Walging voor mijn familie. Dat dit net mij moest overkomen ... Natuurlijk wist ik goed genoeg dat dit niemand zijn fout was. Gewoon een speling van het lot. Het allemaal zo anders kunnen lopen als ik dit geheim niet met me moest meedragen. 

Ik had al vroeg tijdens mijn tienerjaren beslist dat ik nooit zou trouwen. Of toch zeker niet aan kinderen zou beginnen. Om de simpele reden dat ik mijn genen niet wou doorgeven. 

Ik draaide me om en nam de krant, die ik op het bed had gegooid daarnet. Op de voorpagina stond in grote letters: Londen heeft weer één vijand minder. Weerwolf onthoofd in het bijzijn van duizenden toeschouwers. 

De middag was ik er zelf bij geweest. Ik was naar Londen afgezakt om met mijn eigen ogen te zien of het inderdaad iemand van mijn soort was. Tot mijn eigen spijt hadden ze zich weer eens vergist. De man, waar zoveel mensen kwaad op waren, had helemaal niets misdaan. Als weerwolf zag je snel of iemand van jouw soort was. 

Een onschuldig iemand was vermoord door de gemeenschap. Zonder dat ze dat zelf beseften. En vooral dat was voor mij zwaar om dragen, omdat ik er zelf helemaal niets aan had kunnen doen. Ik kon mijn eigen leven natuurlijk niet in gevaar brengen. 

Ik gooide de krant terug op het bed. En verliet mijn kamer, terwijl ik de gedachten terug naar achter in mijn geheugen duwde.

Florence

"Merde." Het vloekwoord verliet mijn mond als een mompel. Hier merkte niemand gelukkig op dat ik vloekte. Normaal gezien deed ik dat ook niet, maar nu vatte het woord goed samen hoe ik me voelde. 

Het korset werd strakker gespannen. Zo hard dat ik mijn adem bijna voelde stokken. "Mag het misschien een beetje losser?" vroeg ik voorzichtig. Mijn hand zette ik op mijn borst, in de hoop zo mijn hart wat trager te laten bonzen. Mijn hoofd begon al wat te tollen door te weinig zuurstof. 

Zodra de korset wat losser was, ademde ik diep in en uit. Blij met de nieuwe zuurstof die ik binnen kreeg. De jonge vrouw achter me, die me hielp, deed emotieloos verder. Mijn paar pogingen om een gesprek op te starten waren mislukt, dus nu deed ik geen moeite meer. 

"Florence?" Ik herkende Clara's stem meteen. Een paar seconden later voelde ik haar hand op mijn rug. "Laat mij maar verder doen." De jonge vrouw verliet de kamer meteen, waardoor Clara haar werk overnam. "Mathéo is nerveus dat je niet op tijd klaar bent om naar beneden te gaan. En hoe ik je hier nu zie staan ..." Ze maakte haar zin bewust niet af. Ik zag ook wel hoe ik hier nu stond. Half afgewerkt. Een korset dat niet wou meewerken. Mijn haar die omhoog gestoken was, zodat er aan mijn jurk kon gewerkt worden.

"Mathéo wil dat je een goede indruk nalaat, zodat je snel enkele nieuwe vrienden kan maken." Clara haalde haar handen van mijn rug, voor ze me in mijn jurk hielp. "We willen allemaal dat je hier een leven kan opbouwen. Het is dus best om een goede eerste indruk te maken. Roddels kan je echt wel missen op dit moment." Ze zuchtte kort, voor ze me in de spiegel bekeek.

"Ik wil jullie niet teleurstellen." mompelde ik na een korte pauze. Clara was ondertussen bezig met mijn haar. "Florence. Je bent op dit moment de sterkste vrouw die ik ken. In jouw plaats zou ik nooit zomaar mijn hele leven achtergelaten hebben in een ander land." Ze zette haar handen kort op mijn schouders. 

"Gedraag je gewoon zoals je anders doet. Dan zullen er zeker geen problemen zijn." Ze glimlachte breed naar me, nadat ze voor me kwam staan om me eens goed te bekijken. "Je ziet er echt prachtig uit." Ik voelde hoe mijn wangen rood werden door het compliment. "Straks staat Mathéo een hele avond met jou op de dansvloer, in plaats van met mij." 

We lachten beide om haar grapje. Het zorgde ervoor dat mijn nervositeit weg ging. Ik dacht eigenlijk niet meer aan wat allemaal kon mislopen. Het enige waar ik aan dacht was een mooie avond. En het begin van mijn nieuwe leven

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow