Florence [Historische fictie/fantasy]

[14]

14. Levi Maxwell Jones 

Na het eten zaten we met ons vier in de woonkamer. Eigenlijk was ik al lang van plan geweest om terug naar huis te gaan, maar iets hield me hier. Het gezelschap waarschijnlijk. Bij mij thuis was er enkel het personeel. Soms was Henry, mijn beste vriend, er ook. Voor de rest was ik er helemaal alleen. Niemand die er echt alleen voor mij was. 

Mijn ogen hielden Mathéo en Clara in de gaten. Hét beeld van een verliefd koppel. Elke keer als ik hen bezig zag, ging er een steek door mijn hart. Ik wist dat dat nooit voor mij zou zijn. Mijn hele leven zou bestaan uit eenzaamheid. Om de rest van de maatschappij te beschermen. 

"We zouden het liefst voor het eind van de winter beginnen aan een baby." Mathéo keek vol trots naar mij, na het zeggen van de woorden. "Opvolging verzekeren, natuurlijk." Ik forceerde een lachje. "Wat nieuw leven in huis kan nooit geen kwaad. Kijk maar naar Florence. Ik moet eindelijk niet meer mee naar de stad." Opnieuw klonk er gelach. Clara gaf Mathéo een korte mep tegen zijn arm, maar ze lachte toch mee.

"Florence zal hier ook wel niet eeuwig blijven." Mijn ogen gingen kort naar Florence, toen Clara dat zei. "Ga je koppelaar spelen?" Mathéo barstte opnieuw in lachen uit. Deze keer leverde het hem een geïrriteerde blik op. "Als ik Florence kan helpen, dan doe ik dat." Ze kon toch een kleine grinnik niet onderdrukken, voor ik blijkbaar haar aandacht trok.

"Heb jij eigenlijk iemand op het oog?" Mathéo's hoofd draaide meteen haar richting uit, na haar woorden. " Schat, dat vraag je toch niet." Ik had de vraag natuurlijk verwacht. En zoals altijd herhaalde ik het antwoord dat ik ingeoefend had. "Voorlopig niet nee, maar niemand weet wat de toekomst brengt."

Florence 

De twee mannen begonnen te kaarten, terwijl Clara en ik de rust van een andere kamer opzochten. "Je had het daarnet blijkbaar heel gezellig met de graaf." Clara wiebelde met haar wenkbrauwen. "Het was gewoon een beleefd gesprek. Niets meer en niks minder." Ik nam een kort slokje van mijn thee. "Jullie leken het wel goed te kunnen vinden met elkaar." 

Bedoelde ze nu echt dat ... Ik schudde meteen mijn hoofd. "De graaf zoekt geen vrouw zoals ik." Ik wou het onderwerp er eigenlijk mee afsluiten, maar Clara had daar duidelijk een ander mening over. "En sinds wanneer denk jij zoals de graaf?" Ik wende mijn hoofd af. 

"Volgens mij is er toch iets langs zijn kant." Mijn hoofd draaide zich terug in haar richting en ik keek haar met open mond. "Weet je wel goed wat je zegt?" Ik schudde mijn hoofd. "Je begint echt dingen te zien die niet bestaan." 

Clara glimlachte breed. "Ik wil gewoon dat jij ook gelukkig bent. Dat je ook een gezin kan stichten." Ze nam mijn hand vast en gaf er een kneepje in. "Ik ... Misschien is het best als ik eerlijk met je ben. Geheimen bewaren was nooit mijn sterkste eigenschap." Het onderwerp veranderde opeens. Ik maakte me dan ook meteen zorgen. Waar had ze het over? Welk geheim? Waar ging dit over?

"Thomas Smith heeft om je hand gevraagd en Mathéo heeft dat geweigerd. Alleen heeft Thomas wel al aan iedereen verteld dat er wel een trouw komt." Ik bekeek haar met open mond. Ze ging verder, voor ik kon reageren. Hoewel ik niet goed wist wat ik daarop moest zeggen. "Je moet je geen zorgen maken. Mathéo zou zo een aanzoek nooit aanvaarden zonder er eerst met jou over te praten." 

Ze sloeg haar arm om me heen. "Waarom heb ik het gevoel dat hij gaat blijven proberen?" mompelde ik. "Het zal hem niet lukken, Florence. Je gaat trouwen met wie je zelf wil." Ze drukte me wat dichter tegen zich aan. "Alleen zou ik het niet erg vinden moest er binnenkort een trouw zijn. Gewoon, dan kan je al wat oefenen als er bij Mathéo en ik gezinsuitbreiding zou zijn." We barstten alle twee in lachen uit. De zorgen van daarnet werden naar achter in mijn gedachten gedrukt. 

"Jullie spreken erover alsof het al bijna zover is." Clara haalde haar schouders op met een brede glimlach. "Het is een kwestie van tijd voor het officieel is." De twinkeling in haar ogen zei al genoeg. Ze kon duidelijk niet wachten om aan kinderen te beginnen. En ergens leek me dat het moment dat ik echt wel het derde wiel aan de wagen zou zijn.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vonden!

Vote/Comment/Follow