The whole day is tiring. We watched movie in a cinema. We ate in a restaurant. And we roam around the mall. Pag may nagugustuhan ako ay pinupuntahan ko at bibilhin kung natipuhan.
Hanggang sa napadpad kami sa bilihan ng furnitures. Hinaplos ko ang sofa na napakaganda sa aking paningin. The color is black and gray. The gray shades the leaves that designed to the sofa. I like it. I can imagine me and Archer sitting here together with our children.
"You like it?" Archer ask from the back. Hindi ko alam na kanina pa pala niya ako pinagmamasdan.
Umiling ako. Gusto kong tumango pero alam ko na sa oras na ginawa ko iyon ay bibilhin niya agad ito. Ayoko naman na mapagastos pa sya dahil lang kagustuhan ko.
And besides who am I to buy everything I want? I'm just his fuck buddy. I know.
I sighed and look around.
A white shiny baby cage catch my eyes. Napatingin ako sa tiyan ko. In the past days we're fucking. I can't remember when he used a protection.
Naisip ko ang mga pinairap ko kanina. Mabilis na ako mapagod. We did three times last night at napagod agad ako. Kadalasan, tatlo ay buhay na buhay pa ako at nakakalampas ng tatlo.
And my mood. Mabilis ako mainis, at ngayon naman ay tuwang tuwa ako. And later on I'll be mad again.
I knew it. Hindi ako pwedeng magkamali. Pero hindi ko muna ipapaalam sa kanya, its better to confirm it first before I tell him.
And suddenly, I remembered what I heard earlier. If its true. If I am pregnant. Should I tell him? Does he have the right to know it? Or should keep it a secret from him?
Napahawak ako sa sentido nang maramdamang kumirot iyon.
Mainit na kamay ang naramdaman ko nang muntikan na akong matumba sa pagkakatayo.
"Hon, are you okay? We'll go to the hospital." Aniya at hindi na hinintay ang pag sang ayon ko dahil binuhat nya ako agad.
Hilong hilong ako. I can't help my self to be strong at bumaba sa pagkakabuhat nya.
Hindi ko man maimulat ang mga mata ay alam kong maraming nakatingin sa akin. Gusto ko nang ibaba nya ako pero ni maimulat ang aking mga mata ay hindi ko magawa dahil sa panghihina.
"A-Archer.. ibaba mo ko.. n-nakakahiya, ang daming n-nakatingin." Nanghihinang sambit ko.
"No. You can't even open your eyes. I don't think you can walk properly." Aniya.
Wala na akong nagawa.
Patuloy nya akong binuhat hanggang sa parking lot kung nasaan ang aming sasakyan.
Kung paano niya nakuha ang susi sa kanyang bulsa habang buhat ako ng dalawang braso nya ay hindi ko na alam.
He opened the door for me and lay me to the passenger seat. Inayos nya ang aking upuan upang maging komportable ako at ang aking seat belt.
Pagkatapos ay umikot na sya sa driver seat.
Laking ginhawa ko nang naihilig ko ang aking ulo. Inangat ko ang nanginginig na aking mga kamay ulang patuloy na hilutin ang aking sintido.
Fuck! What's happening to me?!
"Is it hurt?" He asked.
Hindi ako sumagot.
I don't want to talk right now.
Naramdaman kong huminto na ang aming sasakyan.
I tried to open my eyes but I got dizzier. I only saw the red cross beside the open door.
We're in the hospital.
And again. He opened the door and carry me.
Binuhat niya ako hanggang sa loob ng ospital. Ngunit dahil sa panghihina at pagkahilo, nawalan na ako ng malay, ang pag higa ko na lamang sa stretcher ang huli kong naramdaman.
White ceiling and a soft bed ang una kong naramdaman nang magmulat ako ng mata. kumirot ang aking sentido nang natuon ito sa liwanag ng ilaw.
"hon, you're awake now. Wait a minute." aniya at natatarantang pinindot ang intercom na nasa loob ng kwarto.
Damn. I'm at the hospital!
Hinilot kong muli ang aking sentido at unti unting sumandal sa headboard ng kama.
"Okay, Doc." ang huli kong narinig na sambit niya bago ako nilapitan ng balisa. "Hey, you alright? Do you need anything?" aniya na inilingan ko lang. "You sure?"
"Yeah. I just want to go home." sambit ko.
"Okay, we will. Just wait for the Doctor." aniya at hinaplos ang aking kamay.
Mabilis ang takbo ng puso ko. Malakas din ang kabog nito na tila gustong kumawala. Hindi ko maintindihan ang aking sarili. Ano bang nangyayari?
Hindi nagtagal ay dumating din ang Doctor. Kasama ang babaeng nurse na nasa kanyang likuran, naghihintay sa kung ano mang i-utos sa kanya.
Dr. Lorelei ang nakasulat sa kanyang coat.
"Good evening, Mrs. Colby." ngiti nya sakin.
Napakunot ang noo ko na bumaling kay Archer.
Did he...
Nakatingin sya sakin. Nakakunot na noo ngunit may mapaglarong ngiti sa mga labi.
Damn him.
Umirap ako at nagfocus sa sasabihin ng Doctor. Lumapit sya sa akin at chineck ang aking IV.
"How's your feeling, Misis? Wala ka bang ibang nararamdaman? Or gusto perhaps?" sambit niya ng malumanay.
Pinakiramdaman ko ang aking sarili at nagtataka akong umiling.
"Hmm," naglakad sya pabalik sa aming harapan at nakangiting ibinulsa ang kanyang mga kamay sa loob ng kanyang coat. "So, wala naman po palang problema, Mister. Her condition is all normal. No need to worry, just don't let her get exhausted too much." aniya.
"But, she's so weak earlier, I know she's sick. She even passed out." angil ni Archer.
"Well, as what I said, Mister, that's all normal, especially to a pregnant women." nakangiti syang bumaling sa akin.
Nalaglag ang panga ko, even my eyes widen at the suddenly shock. Pakiramdam ko lahat ng bagay sa paligid ko ay tumigil. Hindi ko alam ang magiging reaksyon ko.
It's true.
I'm right.
Should I be happy?
What should I do now?
I'm pregnant!
