Silver Cosglow, eigenwijs zoals altijd. (Hongerspelen fanfictie)

10: de Spelen beginnen.

Vandaag beginnen de Spelen. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen. Ik kon alleen nog maar aan Silver denken, en of ze het wel zou overleven. Ik probeer haar nog eens te bellen. Eindelijk, er wordt opgenomen. Ik krijg haar begeleidster aan de telefoon, Fannia Pyrmont. 'Dag Fannia,' zeg ik. 'Kan ik Silver misschien even spreken?' 

'Natuurlijk, even geduld, dan roep ik haar. Silver!' hoor ik Fannia zeggen. 'Ja, hallo, met Silver Redpath?'

'Hey Silver, met mij Thalia.' 

'Thalia! Het spijt me zo erg van de vorige keer. Ik weet dat je het alleen maar goed bedoelde, sorry.'

'Maakt niet uit, het was ook stom van me. Hoe gaat het? Ben je zenuwachtig?' Ik hoor Silver lachen aan de andere kant van de lijn. 'Zenuwachtig? Tuurlijk niet! Ik heb er hartstikke veel zin in. Eindelijk gaan mijn Spelen beginnen.'

'Hoe is het Capitool?'

'O mijn god, Thalia. Het is geweldig! Echt waar, ik wil hier de rest van mijn leven wonen. Maar niet zonder jou natuurlijk, dus je zorgt maar dat je verhuist als ik win.' Ik lach. Silver weet dat ik het Capitool haat. Dit is dus precies de reden waarom we beste vriendinnen zijn. Silver vertelt nog wat over het Capitool en dan komt ons gesprek uit bij Caesar Flickerman. 'Zag je wie hem neerschoot?' vraag ik. 'Ja,' antwoordt Silver. Ze begint zachter te praten. 'Vlak voor het schot, zag ik een man in het publiek zitten met een pistool. Ik wou Caesar net gaan waarschuwen, toen hij schoot. Wat een sukkel zeg, die moordenaar. Waarom zou iemand zoiets doen?'

'Mijn moeder zegt dat het waarschijnlijk een poging tot een opstand was van een rebel.' 

'Een opstand? Waar is dat nou weer voor nodig?' Ik zucht. Silver begrijpt er ook niks van. Zij ziet de Hongerspelen net als de mensen van het Capitool: geweldig. Ik begrijp de man die Caesar neerschoot op zich wel, als het een daad van verzet was. Ook al vind ik dat Caesar niet de schuldige is van de Spelen, maar President Snow. Dan praten we over de cijfers van de tributen. Silver vertelt dat de Beroeps minder goed zijn dan haar, en dat lucht eerlijk gezegd wel op bij mij. Ik vraag hoe het kan dat de 12-jarige Prix zo'n goed cijfer heeft gekregen. 'Ik heb geen idee. Waarschijnlijk is ze heel goed in camouflage ofzoiets. Ze lijkt me niet zo gevaarlijk. Bij de trainingsessies heb ik haar geen één keer met wapens in de weer gezien.'

Na drie kwartier kletsen moet Silver zich helaas gaan klaarmaken voor de arena. Ik ben opgelucht nu onze ruzie is opgelost en we weer even hebben gepraat. Als alles goed gaat komt Silver levend uit de arena. Maar dan blijft er nog één probleem over. Ivo Spectral. Ik hoop maar dat hij aan een niet al te pijnlijke dood sterft. Silver heeft me vertelt dat hij niet bij de Beroeps hoort, ook al komt hij uit District 1. Dat komt omdat Ivo nog nooit heeft getraind. 

Ik vraag me af waar mijn moeder is. Ik heb haar alleen vanochtend even gezien en toen vertelde ze me dat ze even naar de markt ging. Ik kijk op de klok. Half één. Over anderhalf uur beginnen te Spelen al. Nu beginnen de zenuwen toch een beetje te komen. Een uur later, om half twee, komt mijn moeder pas binnen. Ze ziet er moe uit en ik vraag wat er aan de hand is. Ze zegt dat ze slecht heeft geslapen. 

'50.. 49... 48...' De Spelen gaan zo beginnen. De tributen staan allemaal op hun platformen. De arena dit jaar ziet er anders uit dan voorgaande jaren. Het is een soort dorp. De Hoorn des Overvloeds -omringd door wapens en allerlei andere attributen om de arena te overleven- staat midden op een plein. Daar om heen staat een soort gemeentehuis en wat winkels. Als je verder loopt staan er alleen nog maar huizen en hier en daar een grasveldje of een park. Hoe prettig dit ook lijkt, de arena zit vol met mutilanten en valstrikken. '5.. 4.. 3..' Ik schrik wakker. Het begint al bijna. Ik ga op het puntje van mijn stoel zitten en kruis mijn vingers voor geluk. '2.. 1... Laat de 63ste Hongerspelen beginnen.' Silver sprint naar voren, pakt wat messen en begint naar zo wat elke speler die ze ziet messen te gooien. De rest van de Beroeps doen het zelfde. Prix is meteen weggevlucht zonder iets mee te nemen. Ivo Spectral pakt een pijl en boog en een rugzak. Dan richt de camera op de broer en zus uit District 9. Wat doen zij nou? Ze hebben beide een mes in hun hand en houden elkaars hand vast. Gaan ze nou.. Ja hoor, ze steken allebei hun mes in hun keel en vallen op de grond neer. Ik word misselijk van al het bloed. Ik kijk naar mijn vriendin, hoe ze al die onschuldige kinderen afslacht alsof ze het leuk vindt. Waarschijnlijk vindt ze dat ook, maar dat wil ik nog niet geloven. Ivo Spectral is er ondertussen al vandoor. Dan hebben alle Beroeps wel iedereen vermoord die er te vermoorden valt en pakken ze hun voorraad bij een. Ze nemen werkelijk alles mee. Ze lopen een tijdje tot ze een oude villa vinden, en daar slaan ze hun kamp op. De Spelen zijn nu echt begonnen.

Sorry jongens, dat het zo lang duurde, maar ik had gisteren een heel stuk gemaakt maar dat was dus blijkbaar niet opgeslagen dus moest ik vandaag alles overnieuw typen. Als jullie nog tips hebben, zijn die altijd welkom!