Silver Cosglow, eigenwijs zoals altijd. (Hongerspelen fanfictie)

15: De Finale.

Silver en Prix zijn als enige nog over. Ik vraag me af wat het Capitool dit keer voor knallende finale heeft bedacht, tot ik een hovercraft hoor. Wat komt die nou hier doen? Ik kijk uit mijn raam en zie dat hij op het plein landt. Er komen tientallen vredebewakers uit. Als iedereen uit de hovercraft is, schiet er één vredebewaker plotseling in de lucht. Hij schreeuwt iets tegen de mensen op het plein. Ik doe het raam open, zodat ik het kan horen. 'Dingen gaan hier veranderen. Geen rellen meer. Waar denken jullie in godsnaam mee bezig te zijn!' Een vrouw komt naar voren gelopen. Ze heeft een baby in haar armen. 'Dat kan ik beter aan u vragen!' schreeuwt ze terug. 'Hoe zou u het vinden als u kinderen in een arena werden gegooid!' Ik herken haar, van de vorige Boete. Haar dochter werd inderdaad vorig jaar getrokken, om vervolgens opgegeten te worden door enorme spinnen. Ik gruwel van het idee. 'Ik heb geen kinderen,' antwoordt de man nors. Hij wenkt naar één van de andere vredebewakers. 'Neem haar mee naar het podium.' Vervolgens moest de vrouw een week lang met haar armen en haar hoofd in een houten plank staan. Haar baby werd verzorgd door haar man. Ik haat het Capitool. Later ga ik ook in het verzet, tenminste als het Capitool dan nog steeds aan de macht is. 'Hé, waar sta jij naar te kijken?' Ik draai me om en zie mijn vader staan. 'Oh, niks pap. Er liep een meisje die ik ken aan de overkant.' Ik kan hem niet vertellen wat er aan de hand is. Hij zou weer in het verzet gaan en ik zou hem ook verliezen. Dat kan ik niet aan. 

Silver loopt de straten door. 'Prix, waar ben je?' mompelt ze. Net als ze vlak bij het huis van Prix is, begint de grond te trillen. Silver gilt en ik zie Prix uit een raam kijken wat er aan de hand is. Ze heeft een enge grijns op haar gezicht. De aarde in de arena splitst zich in tweeën en Silver valt nét niet in de gleuf. Ik zit in doodse stilte naar het beeldscherm op het plein te kijken, net als de rest van de mensen hier. Ik houd mijn vaders hand stevig vast, maar knijp er niet in. De hele arena is aan het veranderen. De huizen zijn inmiddels aan het instorten en Prix rent snel haar huis uit. Ze staat oog in oog met Silver voor een paar seconden tot mijn vriendin een mes gooit. Prix ontwijkt hem echter. Ze begint op Silver af te rennen en probeert haar in de klif te duwen. 'Prix, alsjeblieft. Niet doen!' Ik ben verbaasd over de manier waarop Silver reageert. Ze moet huilen op een bepaalde manier waardoor ik weet dat het echt is, en niet zomaar een tactiek. Prix ziet het ook en begint nu te twijfelen. 'Waarom zou ik?' vraagt ze. 'Waarom zou je me van de klif duwen? Ik weet dat je dan zal winnen, maar waarom zouden we ons aan de regels houden?' Het plein is doodstil. Dit is nog nooit voorgekomen. 'Omdat.. eh..' begint Prix. 'Juist! Waarom zouden we? Deze hele Hongerspelen zijn gewoon dom! En ik ben dom dat ik dat nu pas begrijp! Fuck het Capi-' De beelden flikkeren aan paar keer, en worden dan zwart. Er komt weer een hovercraft in de lucht. Als hij geland is, komen er nieuwe vredebewakers uit. Ze gaan op het podium staan en kijken naar het publiek. Het plein is nog steeds doodstil. Eén vredebewaker wijst naar de vader en moeder van Silver en ze nemen hen hardhandig mee. Voor ik het weet voel ik een geweer tegen mijn eigen hoofd. Het koude metaal laat me beven. 'Meekomen, onder de orders van President Snow.'