Silver Cosglow, eigenwijs zoals altijd. (Hongerspelen fanfictie)

Epiloog

Jarenlang heb ik vastgezeten in het Capitool. De meest vreselijke dingen heb ik doorstaan. Inmiddels ben ik 30, en al twee jaar vrij. Ik herinner me het nog goed. Al een paar weken kwam er niemand meer in mijn cel. Ik stierf bijna van de honger. Plotseling hoorde ik mijn deur openschuiven. Ik zag er verschrikkelijk uit, na al de aanvallen van mutilanten. Ik keek omhoog en zag een meisje staan van ongeveer 18 jaar. Ze maakte me los van de boeien en stak haar hand naar me uit om me overeind te helpen. In haar andere hand had ze een pijl en boog vast. 'Kom maar, je bent veilig,' zei ze. 'Alles is voorbij.'  Ze zag er betrouwbaar uit. Een bruine vlecht hing over haar schouder. Ik keek in haar grijze ogen en besloot haar te vertrouwen. Ik wou haar hand pakken maar het deed te veel pijn. Er kwam een jongen met golvige blonde lokken. 'Lukt het Katniss?' Ik keek naar hem. Hij zag er aardig uit. 'Ze heeft te veel pijn, zou jij haar kunnen optillen?' Hij kwam naar me toe gelopen. Zijn sterke armen sloeg hij om me heen en hij tilde me over zijn schouder. Ik probeerde een 'bedankt' uit te roepen, maar mijn keel was zo droog als schuurpapier. Ze bleken Katniss Everdeen en Peeta Mellark te heetten. Ze wonnen samen in de 74e Hongerspelen. Katniss werd een symbool van de revolutie. De reden waarom ik weken niemand gezien had, werd ook duidelijk. Er was een oorlog gekomen, een revolutie. 

Met Silver heb ik geen contact meer. We zijn uit elkaar gegroeid door het Capitool. Wel heb ik Finnick ontmoet. Hij won de 65e Hongerspelen. We zijn nu goede vrienden. Een man heb ik nog niet, maar Finnick zegt dat hij wel iemand kent die geschikt is voor mij. Morgen ga ik hem ontmoeten. 

Ik heb nog steeds enorm veel nachtmerries. Tegenwoordig ga ik elke week naar een psychotherapeut om over alles te praten. Net als alle andere gevangen van het Capitool. Ik probeer naar haar te luisteren: ik wil zo graag verder met mijn leven. Maar het is ontzettend moeilijk. 

Ik kijk op de klok. Kwart voor twee. Ik moet snel gaan, ik heb namelijk met Finnick afgesproken om een strandwandeling te maken. Ik denk aan wat mijn moeder altijd zei: "Sommige mensen komen in je  leven als zegen, andere komen als les." Finnick was zeker weten een zegen. Silver was een les.