Silver Cosglow, eigenwijs zoals altijd. (Hongerspelen fanfictie)

16: Proefkonijn.

'Hou op! Laat haar met rust!' Ik voel hoe het koude metaal langs mijn been glijdt. Rillingen bekruipen mijn lichaam. Ik doe mijn ogen open en kijk naar Silver. Haar gezicht zit vol met schrammen, en ze ziet er moe uit. De tranen stromen over haar wangen. 'Auw!' gil ik. De man naast me steekt zijn mes in mijn enkel. Ik bijt op mijn wang om de tranen tegen te houden. Ik wil niet zwak lijken voor Silver. 'Rustig Thalia, het komt goed!' zegt ze, terwijl ze naar mij toe probeert te komen. Onmogelijk, want haar polsen zitten aan de muur vastgeketend. Nadat de man nog een paar keer in mijn been heeft gesneden, verlaat hij de kamer. Ik ben duizelig geworden van al het bloed dat ik ben verloren. Ik doe mijn ogen dicht en denk aan mijn vader. Zou hij me aan het zoeken zijn? Of weet hij dat het hopeloos is? Ik schrik wakker uit mijn gedachten als ik een geur reuk. Een mengeling van rozen en bloed. Als ik me ogen opendoe, zie ik Silver overgeven. Alles draait om me heen. 'Sorry, Thalia. Het is-' Ze wordt onderbroken door een stem. 'Dat waren grote woorden die je daar had in de arena. En dat voor zo'n klein meisje.' Ik herken de stem meteen. Snow. 'Je begrijpt vast wel dat ik dit hoogstens lachwekkend vind. Denk je nou echt dat je iets zou kunnen veranderen?' Silver wil net antwoord geven, als Snow al weer doorpraat. 'Het gaat goed met Panem, en dat willen we zo houden. We kunnen geen kleine meisjes zoals jou gebruiken.' Silver veegt haar tranen af en haalt diep adem. Dan zegt ze: 'Waarom is Thalia hier dan?' Ik slik, ik was alles even vergeten. Snow zegt niets meer en de deur gaat open. Silver wordt losgemaakt en meegenomen door mannen in grijze pakken. Ze verdwijnen de kamer uit en de deur schuift weer dicht.

Daar zit ik dan. Helemaal alleen. Ik bekijk de ruimte om me heen is goed. Het is een klein kamertje, ik denk zo'n vijf vierkante meter. Voor me, waar Silver eerst zat, zijn kettingen aan de muur vastgemaakt. Links is de deur. Ikzelf lig op een dun matras, en ook ik zit vast aan de muur. Ik weet maar al te goed waarom ik hier ben. Ze hebben mij nodig om Silver pijn te doen. Ik ga binnen een paar dagen dood. Dan ineens komt er een keiharde gil uit de kamer naast me. Het kan niet anders of het is Silver. Wat zouden ze met haar doen? 'Rustig Silver, we komen hier wel uit,' Haar vader is blijkbaar ook in die kamer. Zijn ze hem net zo aan het martelen als ze bij mij deden? Ik denk het haast wel.

De deur links van me schuift weer open. Seneca Crane, de Hoofdspelmaker, komt de kamer binnen gelopen. Ik herken hem direct aan zijn fascinerende baard. Ik vraag me af hoe hij hem in model houdt? 'Dag Thalia,' zegt hij. 'Vanaf nu word jij ons proefkonijn.'

'Proefkonijn?' vraag ik.

Een gemeen lachje verschijnt op zijn gezicht. 'Je weet vast dat er in de arena mutilanten zijn. Nou, die mutilanten moeten getest worden. Vroeger deden we dit op poppen, maar dit is toch veel beter.'

Ik krijg geen lucht meer. Is dit hoe mijn toekomst er uit zal zien?

Ik zou graag willen weten wat jullie van het verhaal vinden tot nu toe, en of jullie nog tips hebben. Heel erg bedankt voor het lezen! Oh ja, en vinden jullie dat ik het verhaal bijna moet afsluiten, of dat ik nog even door moet gaan? xoxo.