The girl from the other WORLD (EDITING)

Kabanata 22

"You have a wonderful family "-napatingin naman ako kay lucian , dahil bigla itong nagsalita sa ilang minutong nakaupo kami dito sa labas ng bahay.

"Yeah, alam ko"-nakangiting sagot ko. Tsaka tumingin ulit sa tanawin. Tama nga sya masuwerte ako dahil nakilala ko ang pamilyang ito, dahil kahit galing ako sa ibang mundo hindi nila ipinaramdam na iiba ang ginagalawan namin.

"Bago ko pa makalimutan ,ano yung pinagsasabi mo sa mga kapatid ko huh."- ani ko at dahil dun napatingin sya saakin.

"What?"- pagmaang-maangan nya pa ulit..

"Anong what ka dyan, ikong what-whatin kaya kita gusto mo."- tska umaksyon pa.

"Hahaha. Kyot."-sya at kinurot ang dalawa kong pisngi..

"A-ray, ano ba"-inis kong sabi tsaka sya pinaghahampas ang kamay nya. " may balak kabang alisin ang pisngi ko ah"- bwisit kong sabi, habang hinimas-himas ang pisngi ko.

"Sorry."- sincere na paghingi nya ng tawad.

"Tsk.. Oo na, may magagawa ba ako. "- tsaka sya inismiran.

"Look im sorry, hindi ko sinasadya, ang ganda mo kasi pag naiinis ka ,kaya hindi ko mapigilan ang sarili kong panggigilan ka."-napatulala naman sa kanya, lalo na dahil sa paghihimas nya sa pisngi ko.

"Damn, masakit pa ba,?" Nag -aalalang tanong nya habang hinihimas parin ang pisngi ko.

"Hindi na"-sagit ko tsaka hinalis ang kamay nyang nakahawak sa pisngi ko.. Nakita ko naman syang na pabuntong hininga dahil dun.

"Alam matulog na tayo dahil maaga pa ang gising natin bukas."- sabi ko sakanya  ,tsaka na tumayo dahil malalim na din ang gabi. Peeo bago pa ako makapasok sa bahay hay bigla syang nagsalita.

"Yung tungkol sa kasal, seryoso ako doon" napatigil ako dahil sa sinabi sya, alam ko naman yun eh, pero sya lang naman ang maiirapan sa aming dalawa. Pero hindi ko na sya sinagut at tuluyan na akong pumasok sa loob ng bahay.

"Good morning nay, wendy yawn"- puyat na bati ko.

"Oh, mukhang na puyat ka yata."-napatango nalang ako sa tanong nya dahil buong gabi ko pinag-isipan ang sinabi ni lucian .

"Sina lucy pala nay?"-tanong ko.

"Nasa bakuran, kasama ang prinsipe."-napatango nalang ulit ako.

"Ahhh. Wendy pakitawagan naman sila ,dahil kakain na tayo."-utos nya . Kaya umalis na si wendy para tawagin sila.

Ilang saglit lang ay dumating na sila at nagsimula na kaming kumain, pagkatapos nun ay buong araw kong iniwasan ai lucian dahil feeling ko may kasalanan ako sa kanya.

Palabas na sana ako ngayon para ,tumambay sa may bakuran pero bigla naman akong umatras dahil nakita ko dun si lucian na nakaupo, at seryosong nakatingin saakin, gusto ko sanang umatras ngunit baka mahalata nyang umiiwas ako sakanya kaya tumuloy na din ako.

Umupo naman ako sa tabi nya at tumingin sa tanawin. Ilang minuto rin kaming ganon ang akward nga ng atmostphere at gusto ko nading umalis pero ilang sandali lang ay nagsaliya na din ito.

"Are you avoiding me?"

"Huh?"

"I guess, its yes. "

"Hah?"

"Its about yesterday right?"

"Heh"

"Tsk.. Wala kabang ibang sabiin kung hindi Huh, Hah, Heh."- napakamot naman ako ng ulo ko dahil nagsususngit nanaman sya .

"Eh, hindi naman kita maintindian eh"- sabay iwas ng tingin... Alam ko naman ang gusto nyang sabiin eh... Pero mas pinili kong manaimik nalang.

"Wag kang painosente dyan, alam kong alam mo ang ibig kong sabiin." -seryoso pa nitong sabi saakin...