diary? • jicheol [on hold]

023

MAGKASALUBONG ang mga kilay na  binuksan ko ang gate ng bahay ni Minghao.

Ano na naman kayang ginawa ng Jun na yon? Bakit mugto na naman mga mata ni Haoi? Absent pa ang loka.

Mas tumalim ang mga mata ko ng maalala ko si Seungcheol. Bitin pa kami. Bakit kasi bigla na lang siyang magsesend ng pic na may smiley? Saka lang naman yun maglalagay ng simpleng smiley kapag malungkot eh.

I sighed. Inopen ko ang pintuan ng wala ng katok katok. Bumungad sa akin si haoi na nakasalampak sa sahig at umiinom. Umiinom ng gatas. At may pulutan na popcorn. Habang kayakap ang isang sisiw na kulay yellow at nakahiga sa isang kutson na may mouse na red, black and white ang kulay. Yung unan pa eh may print na star na kulay pink na natatandaan kong niregalo ko sa kanya nung bday niya last year. Ang entertainment niya sa tv ay yung show na may asong kulay yellow at batang dot dot ang mga mata na nakabag ng green.

Napangiwi ako.
Ano siya? Bata?

Pero saka lang naman to nagkakaganto kapag namimiss na niya maging bata o kapag namimiss niya ang mga moment niya kasama yung babaerong chingchong na yon.

He looked at me, a smile quickly painted his face. Pero obvious pa rin ang pamamaga ng mga mata niya. I smiled back.

Hindi naman ako palangiti. Hindi din ako friendly. But when it comes to Minghao being sad and different from the happy one, I act different. Well, dahil siguro magaan pakiramdam ko sa kanya dahil ilang taon na din kaming magkaibigan.

I sat beside him and took a handful of popcorn. Tumutok ang mga mata ko sa bubblegum na nagsasalita sa tv. "So, lasing ka na?," I asked. I stuffed my mouth w food.

"Hindi pa naman. Hindi pa nga nananakit tiyan ko," sagot niya.

Natahimik ako. Iniisip ko kung malalasing nga ba siya sa gatas. Hindi malalasing, pero maoospital siya. Tsk. I took another handful of popcorn and threw it at him.

"Your stomach can't tolerate much lactose, bitch. Tama na nga yan?!," sigaw ko sa kanya.

Hindi naman siya umiwas. Sinalubong pa nga ng mukha niya eh parang inaasahan na niyang gagawin ko nga yun. He laughed, his mouth caught a few pops.

"Okay lang ako, anueba—oOPs." He laughed.

He farted again. And again. And again. Until he couldn't stop laughing anymore. Tawa lang siya ng tawa habang sapo sapo ang tiyan niya. Naiinis na napamasahe ako ng noo. Nang tingnan ko siya ay di nakatakas sa mga mata ko yung tatlong bote ng fresh milk sa may gilid ng sofa. I cursed.

"Tanga! Bakit ang dami mo ininom?," sigaw ko sa kanya.

Tumawa lang siya. His tears started falling, hindi ko alam kung dahil yon sa pagtawa o dahil nasasaktan siya. I sighed again.

Masakit na nga puso niya pinasakit pa tiyan niya. Kamusta naman akong nag-aalala?

I LOOKED at our clasped hands.

Bati na kami. He was so worried earlier when I skipped classes. Then, he saw me crying in the garden. He shushed me and apologized to me even if I haven't told him the reason why I was crying. Jeonghan was so sweet, he hugged me and kissed me and made me feel good.

Even now, my heart is leaping hard and it's sooo weird. Good weird actually. It's making me frown, but making me smile at the same time.

I flinched when he pressed my hand. Napatingin ako sa mukha niya and I was met by the most beautiful smile I'd ever seen. Hindi ko maiwasang mailang sa klase ng ngiti at tingin niya, pero hindi ko din maiwasang suklian ang mga iyon.