diary? • jicheol [on hold]

026

“HYUNG! Alam mo ba ang salitang pahinga?," Dino whined.

I ignored him. Nagpatuloy ako sa pagjogging habang patingin-tingin sa mga bahay na nadadaanan namin. They all looked the same, there were little distinctions but all houses in this section followed a theme.

We had been jogging since six a.m. and it was already eight a.m. and still running. Obvious ba ang ginagawa namin? Yeah, iniikot namin ang buong village para sa isang partikular na rason.

I stopped running ng magbukas ang gate ng bahay na tinitingnan ko. I stopped few steps away, para makaiwas sa papalabas na sasakyan.

"Salamat naman at nakapagpahinga na!," Dino exclaimed.

I waited for the car to drive out of the gate. Pero halos magdadalawang minuto na ay wala pa ring nangyari. Napameywang ako ng di pa rin lumalabas ang sasakyan.

Aba. Ang poging ako na nga ang tumigil para makalabas sila agad tapos paghihintayin ako? Anong klaseng mga tao to? Walang galang sa coolness at awesomeness ko?

"Waaaahh!! Humangin ng malakaaas!," tuwang tuwang sigaw ni Dino.

Napafacepalm ako. Huwaw, wind. Huwaw. Awesome naman talaga ako. Cool na cool pa, mas cool sayo! I sighed dahil pakiramdam ko nababaliw na ako, nasosobrahan na yata ako sa pag-iisip. The car engine started. And I inhaled just as it drove pass me. Natigilan ako at naestatwa sa kinatatayuan ko, unti-unting nanlaki ang mga mata ko.

No way. No f-ing way.

Mabilis akong napabaling sa sasakyang unti-unting nagdadrive palayo. Napamura ako ng malakas pagkatapos ay itinuro ko ang sasakyan.

"Nandun si Jihoon! Naamoy ko si Jihoon sa sasakayang 'yon!," sigaw ko sabay takbo.

Hindi ako pwedeng magkamali! I know Jihoon's smell. Yung natural na matamis at nakakakabog-dibdib niyang amoy na kahit magpabango at magpulbo siya ay naamoy ko pa rin.

Nang bumilis ang sasakyan ay binilisan ko din. Kumakaway-kaway ang kamay ko para patigilin ang sasakyan. I didn't even notice Lee Chan stopping to breathe.

My heart thundered when the car slowed down, not just from running but also because of something else. Pilit kong inaalala kung kaninong bahay ang pinanggalingan ng sasakyan kanina. Ang alam ko ay nakapunta na ako roon nung bata ako and I knew the person who was living there, I just couldn't remember. But certainly, hindi Lee ang apelyido ng nakatira doon.

I stopped just right beside the closed passenger seat door. Sumilip ako sa heavily-tinted na salamin at pilit inaninag ang mga tao sa loob. My heart kept throbbing hard in my chest, the anticipation made it more difficult to not hold it.

Parang iba ang pakiramdam ko. There was something wrong.

Just as I knock on the window, it rolled down to reveal the person/s inside. And I was right, amoy nga ni Jihoon ang naamoy ko. Ang buong sasakyan ay tila na-spray-an ng jihoon perfume sa sobrang dominante ng amoy niya sa loob. I almost thought Jihoon was really there. And he wasn't.

Bakit nandito ang lalaking 'to? Bakit amoy Jihoonieq ang sasakyan niya?

Tumalim ang mga mata ko ng bumaling ako sa lalaking nasa driver's seat. Sa kanyang mukha ay may gulat at pagtataka.

Hindi ko makakalimutan ang pagmumukha ng lalaking 'to. Of course, nakarating na ako sa bahay na yun nung bata pa ako, kasama ko ang bestfriend ko. Bakit ko ba kinalimutan ang araw na yun? Eh, ninakawan niya ng halik si Wonwoo sa mismong harap ko. Tsk. Pagkatapos niyang pangakuan ng kung ano ano ang bestfriend ko, iniwan na lang niya bigla para mag-aral sa ibang bansa. At nang bumalik, hindi din nagsabi. Umalis ng walang pasabi, bumalik ng wala ding pasabi, para sana naman natambangan namin siya sa airport. I didn't know that he was already home, not until today.

“Kim Mingyu,” I angrily mumbled.

Recognition flashed through his eyes. They brightened for a moment before suddenly becoming dull and cold.

“Choi Seungcheol.”

“BAKIT kayo gumala ni Chan ng kayo lang? Di mo man lang ako sinama? O sana nagbasketball na lang tayo nila Jun sa park?”

Nanatiling magkasalubong ang mga kilay ko. Pumameywang ako at tiningnan ko siya ng masama.
"Bakit ba gusto mong gumala-gala sa village ngayon? May binibisita ka ba sa kung saan?," inis kong tanong sa kanya.

"Ano?," painosenteng tanong niya. He even tilted his head and frowned na parang wala nga siyang alam.

"May minimeet ka ba kaya gusto mong pumunta ng park ng ganun kaaga?," tanong ko ulit.

Natawa siya. He pushed my shoulder and continued laughing. May luha pa nga sa gildi ng mga mata niya.
"Ano ba yang sinasabi mo, hyung? Parang sinasabi mong may chixx ako sa village, ah!," natatawang sabi niya.

"Wala ba?," seryoso kong balik.

He just laughed, tila ba hindi niya naiintindihan ang nais kong ipahiwatig. That made me think. Hindi pa ba alam ni Wonu na umuwi na si Kim Mingyu? I shook my head. Imposible. Mingyu and Wonu's families were so close to each other, posible namang hindi alam ng pamilya ni Wonwoo na umuwi na nga ang gago niyang ex?

I looked at the still laughing Wonu. Para bang totoong totoo nga ang tawa niya. I winced when I remembered something with that reaction of his. Marahil nga hindi pa niya alam, I wondered if how he would react once he did. Maybe, the laughs would disappear, again, and it might take longer than the last time to bring it back.

—
Ran

Huwaw na talaga to aaaahhhhhhhh
ANG BORING DEBA HAHSHHAA WALA NA TALAGA HUAHUAHUA

anw, Kim Mingyu here is older than any of them. Ayown lang. Para siguro daddy na siya ni Woo? juk hahshhahsa

#jicheolwalangtitibag