One Week Agreement

26

Maingat na tinatanggal ni Faith ang mosquito screen sa bintana.

She want to escape this house.

God must have heard her wish. Kasi habang umiinom sya ng tubig sa kusina ay bigla nyang nakita ang isang bintana kung saan maaarin syang makatakas. Wala itong metal bars hindi tulad ng ibang bintana sa bahay ni Ken.

Kung matatagal nya ito ay maaari na syang makalabas. Medyo maliit ang butas ng bintana pero alam nyang makakasya sya dito.

Pinunasan nya ang pawis na balak nang tumulo mula sa mukha nya. She is sweating, she is so nervous right now.

But she has to stay calm. Kailangan nyang makaalis na sa lugar na ito.

"Yes." Mahinang sabi ni Faith nang matanggal nya ang mosquito screen. Inaangat nya ang sarili para makalabas mula sa bintana.

Nang makalabas ay napayakap agad sya sa katawan nya. Sobrang lamig sa labas.

Parang ngang nasa Baguio sila o Tagaytay.

But the cold does not stop her.

Nag-umpisa na syang maglakad. Hindi nya alam kung saan sya pupunta. She is not familiar with the place. Ang plano nya lang ay maghanap ng ibang tao sa lugar at magtanong. Hihingi sya ng tulong.

Ilang minuto na syang naglalakad pero wala pa rin syang makita kahit isang tao.

Naninigas na ang buong katawan nya sa lamig. Namamanhid na din ang mga kamay nya at paa.

Hindi na rin pantay ang paghinga nya. It's either because of his disease or because of the long walking she had done. Huminto muna sya sa paglalakad at umupo sa isang putol na puno sa tabi ng daan.

Great! Matutuloy na yata ang naudlot mong kamatayan, Faith! Sabi nito sa sarili.

She is thinking of her syndrome, aneurysm. Well, nagamot na iyon dati. Nakapag surgery na sya at successful naman iyon. Mapapapadpad ba sya sa lugar na ito kung hindi?

Konti lang daw ang gumagaling sa aneurysm. She is so lucky na isa sya sa mga yun. Thanks to Lance who brought her to another country and consulted her to a great surgeon.

Nung nasa kasi Pilipinas sila, hindi pa nagra rupture ang aneurysm nya pero kailangan na itong gamutin kasi nalala na. Then, Lance brought her to America. Napagaling sya dun nung nag rupture ito. But she still need to take medicines sabi ni Lance. She doesn't know what kind of meds is that but she trust Lance so much.

Makalipas ang ilang minuto ay medyo nawala na ang sakit sa ulo nya. Nakapag pahinga na din sya kaya naisipan nyang maglakad ulit.

She should not give up!

Kailangan nyang makita si Lance. At ayaw na nyang makita pa ang mukha ng lalaking yun.

Tumingin sya sa paligid, naghahanap ng tao na pwede nyang mahingian ng tulong. Dun lang nya napansin na umaga na. Sikat na ang araw. Hindi na din masyadong malamig hindi tulad kanina. But she is still shaking because of the temperature. Hindi lang sya sanay. She hate cold weather!

Patuloy lang sya sa paglakad at halos tumalon na sya nang may makitang bulto ng tao sa di kalayuan.

At last! Makakakaalis na sya sa lugar na iyon!

"Kuya! Manong!" Tawag nito sa lalaki.

Binilisan nya ang paglalakad kahit pagod na pagod na sya.

"Kuya, magtatanong lang po ako!" She shout between her breath. Pero hindi pa rin sya nililingon ng lalaki.

She continue running toward the guy at nang makalapit na sya, she suddenly stop.

Gusto nyang tumakbo pabalik kung saan sya nanggaling. Gusto nyang magtago. Pero parang napako na sya sa kanyang kinatatayuan.

Nagsisisi na sya na lumapit sya dito.

His eyes are dead with an emotion she can surely tell. Anger. So much anger. It's dangerous. Lethal.

Humakbang papalapit sa kanya ang lalaki at napa-atras sya. Kaya naman mas binilisan ng lalaki ang paghakbang para malapitan agad sya.

He grip her arms tightly. So tight. At alam nya na mamamaga iyon sa oras na bitawan na sya ng lalaki.

"Let go off me!" Hirap nyang sabi. Pilit nyang tinanggal ang pagkakahawak ng lalaki sa kanyang braso at gusto nyang sapukin ang sarili sa ginawa.

She think her bones got disconnected. Lalo pang humigpit ang pagkakahawak ng kamay ni Ken sa braso nya.

"Don't you ever get away from me. You can never escape." Madilim ang mukha ni Ken. Anger is the dominant emotion she can see in his eyes. Hurt. And fear.

Fear of what?

"Ken, I want to go home."

"I said no!"

"Bakit mo ba ako binabawalan na umalis? Bakit mo ba ako kinukulong? Ken, can't you see? Ayokong makasama ka, ni makita ka ay ayaw ko! Ganun din naman ang gusto mo di ba? Kaya mo ako itapon dati? Because you don't want to be with me anymore!" I stop and smile bitterly. "Because I am not satisfying your needs anymore! So tell me, bakit? Why are you doing this?"

"You wanna know why?" He clenched his jaws as he ask. I don't know why he look angry at me. I should be the one angry!

Because of the tension I am feeling right now, I can't help my gulp while looking at his flaming eyes.

"I-I need to know."

Ayaw kong maging assumera. Yes, may naiisip akong dahilan kung bakit ganyan ang inaakto ni Ken. I am having a thought of why he kidnapped and locked me at his house.

And I am expecting. I am assuming and expecting!

I should not!

Kasi kung ipapatuloy ko pa ang pag-iisip ng mga ganoong bagay, there is a high chance that the tough wall I have created between me and him will collapse.

My iced heart will be melted.

And the fragile me will be back again.

"Bakit ka galit sa akin? Pinakawalan na kita. I granted your wish, na hindi na ako magpapakita pa sayo---"

"Yes, I am fvcking mad! I am mad at you and I mad at myself because I let a cunning girl to fool me!" Pinakawalan na nya ako at humarap sa akin.

He stood an inch away from me. I could smell his masculine scent, I could feel his heat, his heartbeat.

"W-what?" Utal kong tanong, barely understanding what he just said.

"You." Halos mapaigtad ako nang hawakan nya ang mga balikat ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa kumukulo ko nang tyan o sa masakit kong ulo, pero bigla akong nakaramdam ng pagkahilo. "You came back and ruin me. You are fooling with me! You become pretty good at lying. No! From the start, you are already good at lying. I should have known. Edi sana wala na, hindi ko na mararadaman ito. And fvck it! I don't know why am I feeling this way. I don't know why I am starting to lo--" Bago pa matapos ni Ken ang sasabihin nya ay biglang nagdilim ang paningin ko.

=========

Saying hellos to dark_ana, MaryMaryalo, AsmaniaBalagel5, EliseoOca, succjjins and StandfordYrrehc_WP~~

I am sorry dahil natagalan. Honestly, wala kaming wifi ngayon so I am not able to update. 😿😿