Rhie's POV
"Rhie,"
"Pa?,"
I am still 8 years old.
"Suotin mo to," napatingin ako sa hawak niya. It's a handkerchief.
"Ipiring mo sa mga mata mo."
"Simula ngayon iiwasan mo ng magalit at kung magagalit ka man suotin mo to?."
"Bakit po?,"
"Maiintindihan mo rin anak, kelangan mo ding matutong lumaban sa dilim," inabot niya na yung panyo kaya tinanggap ko na at sinuot iyon.
"Sandali lang anak, may kukunin lang ako," -papa
Tumango na lang ako.
Maya-maya pa'y naramdaman kong may tao na ulit mula nong umalis na si papa.
"Pa.." wala pa ring sumasagot pero alam kong may tao dahil ramdam ko ang paghinga niya.
"Pa.. i-ikaw ba yan?,"
"Sylvia! Ano'ng ginagawa mo?," Nagulat ako sa sigaw ni papa. Si mama ang tinutukoy niya.
"M-ma?,"
"Piniringan mo pa talaga siya para maging tao siya ha. Anton, di ordinaryong tao ang anak mo!,"
"Kahit na, anak mo pa rin siya," napaiyak ako sa sigawan nila.
"Dapat siyang mamatay bago pa makapinsala ng ibang tao," natakot ako ng marinig iyon.
"H'wag mo kong pipigilan,"
"Sylvia, ano ba?," Sa ingay na naririnig ko alam kong naglalaban sila. Mahina akong tumayo sa kinauupoan ko. Rinig ko ang nga nagbasagan na mga bagay. Hinawakan ko yung pering ko sa mata.
"Rhie, wag mo yang tatanggalin," -papa
Napahinto naman ako sa binabalak pero nang makarinig ako ng may bumagsak at sumigaw si papa tuloyan ko na itong tinanggal. I saw my father on the floor habang hawak hawak ang braso niya na may tumutulong dugo.
Nanlake yung mga mata ko at mahina kong tiningnan si mama. I saw her holding a knife and by then alam ko na ang balak niya sa akin. I stared at her, she was shocked for a moment and then she struck the knife on her chest. Nagulat si papa don gano'n din ako.
----
"Rhie, gumising ka,"
Mahina kong minulat ang aking mga mata.
"Bakit po pa," antok ko pang tanong sa kanya.
"Basta bilisan mo," dali-dali na lang din akong bumangon. Pinasuot niya sa akin yung jacket at bag ko. Lalabas na sana kami pero nagulat kami nang pagbukas namin ng pinto may mga tao na ang sumisigaw habang may hawak sila na mga apoy.
"Patayin ang salot dito sa baryo natin!,"
Kinabahan naman ako. Hinila lang ako ni papa at sa likod kami dumaan. Tumakbo lang kami palayo, nong lumingon ako pabalik nakita ko na lang yung bahay namin na nilalamon na ng apoy.
-------
After that, napunta kami sa syudad where life become more cruel.
My father did his very best to feed me, for us to survive. Walang ibang alam na trabaho si papa kundi ang sa bundok pero nagtyaga siya para sa akin, lahat kinaya niya. He even trained me living and fighting in the dark. To shut my eyes when I'm angry. He always smile in front of me but I know he's in pain. Minsan umuuwi siya sa bahay ng bugbog.
I decided na sundan siya sa trabaho at don nalaman ko lahat ng paghihirap niya. Siya yung nagseserve ng alak sa maliit na bar na yun but he's being abused, pinagtatawanan, pinaglalaruan, binubugbog ng walang dahilan. Para sa kanila lahat ng iyon ay pangkatuwaan lang.
Naawa ako kay papa. When he's not around, I secretly entered the bar and look at each men's eyes. It was then they started killing each other at walang natira sa kanila except my father and I. Gulat yung papa ko sa nangyari at lalo na nong makita ako.
The next thing I saw was my father being dragged by the police pero bago siya tuluyang umalis, he run into me and told me to live a good life while handing me a handkerchief.
"Patunayan mong mali ang pagkakakilala nila sayo. Hindi ka halimaw tandaan mo yan," mahina lang akong tumango. Hinila siya ulit ng mga pulis. That was the last time I saw my father, nalaman ko na lang na patay na siya because of death sentence. That's supposed to be me right? I'm the one who killed them, kasalanan ko lahat. Walang kasalanan yung papa ko kaya hanggang ngayon di ko mapatawad ang sarili ko.
=====
Jed's POV
She burst into tears after telling me everything. Nasa may kotse lang kami ngayon. Lumapit ako sa kanya ang hugged her again.
"I know that hurts but you must forgive yourself,"
"Di ka ba natatakot sa akin?,"
"Nope, and nothing you've ever done and will do can make me love you less,"
"Kaya sana wag ka ng magsikreto sa akin, sabihin mo lang lahat wala namang magbabago,"
Rhie's POV
Masaya ako dahil tanggap niya ako kahit ganon kadark ang nakaraan ko pero... Tanggap niya nga ba ako??
I hypnotized him, sasabihin ko na ba.
Wag muna ngayon. I still need him beside me. I still have to prepare myself para di ako gaanong masaktan. I won't make this a secret forever.
<End of Chapter 13>
BINABASA MO ANG
Secrets
RomanceA story about secrets you can't keep. Ang kwentong ito ay tungkol sa isang babae na nagngangalang Rhie at ang kanyang mga sikreto. Mga sikretong di niya kayang ibunyag kanino man nang dahil sa takot na hindi siya matanggap ng kanyang mga minamahal.
