Secrets

Chapter 15- It's Over

Rhie's POV

Mahina kong binaba yung mga kamay ko.

And stared at her.

I slowly removed my eyeglasses.

"Simula pagkabata ko ngayon lang ako naging masaya ulit and I won't let you steal that happiness from me.. yes, I am a curse and a murderer, now taste my ability..."

Tug dug tug dug

She froze.

Nanlake yung mga mata niya.

She stepped backward and accidentally stepped on a stone kaya natumba siya and hit her head on a stone. Lumabas yung dugo sa ulo niya but she's still awake.

Mahina akong naglakad palapit.

I look at her.

Nanginginig akong lumapit sa kanya and hold her neck.

Nagpumiglas naman siya.

Punong-puno na ako. Total, kahit ano'ng gawin ko ganon pa din ang tingin nila sa akin.

Then I'll be the curse they've been calling me.

"Rh-rhie," nagulat ako nang narinig ko yung boses na yun, napalingon ako sa likod ko. Nanlake yung mga mata ko nang makita si Jed.

Gulat na gulat siya, bigla niyang nabitawan yung dala niyang mga buko juice and disappointments flashes into his face, just by looking at him, I realize my mistake, that I becane the worst I can be.

"J-jed,"

Napatayo ako. Napatingin naman siya kay Juliana at dali-daling lumapit dito.

"Juliana," ngayo'y nanghihina na ito pero kaya pa ding makapagsalita.

Kinakabahan naman ako.

"J-jed, ..... Y-you don't really l-love her, she j-just hypnotized you,"

Napatingin naman si Jed sa akin at napailing-iling ako.

Inalis niyang tingin sa akin, nanginig na ako at tuluyan ng tumulo yung luha ko. I felt like ito na ang katapusan ng lahat.

"She,---- won't do that Juliana,"

O____O

Nanlake yung mga mata ko sa sinabi niyang iyon. Binitawan niya ito at tumayo then look at me.

He slowly smiled at me na nagpatigil sa akin.

Napaiyak na si Juliana.

"I don't believe her.." mas napaiyak ako sa sinabi niyang iyon, kumilos naman siya ulit at pinangko si Juliana.

"Just stay with me, I'll forget about what I saw, you'll not be punished because of this,"  napatitig lang ako sa likod niya hanggang sa nagsimula na siyang maglakad.

======

Dinala namin si Juliana sa hospital, wala na siyang malay at masama pala yung natamo niyang sugat sa ulo, there was an internal bleeding.

Nakaupo lang ako ngayon sa upoan sa may hospital. Tulala.

Di pa rin makapaniwala sa nangyari.

Napatayo ako nang makita si Jed na lumabas sa room ni Juliana.

Napatitig ako sa kanya and felt guilty. Mahina lang siyang naglakad palapit at inakap ako.

Tumulo ulit yung luha ko.

"Don't let the world dictate you, you are what you think you are," napaiyak na ako ng tuloyan at napaakap sa kanya. Ganon lang kami ng ilang minuto.

Lumayo ako sa kanya and look at him.

"Mahal mo pa din ba ako?,"

Tinitigan niya lang ako at hinawakan yung buhok ko na tumatabon sa aking mukha sa pamamagitan ng kanyang kamay then pinunasan din niya yung luha ko.

"I told you nothing you've ever done and will ever do can make me love you less,"

Napalunok naman ako.

I look at his eyes and I can't see any spark. That made me hopeless.

Humugot ako ng lakas ng loob.

"Jed, may sikreto akong sasabihin sa yo,"

Natigil naman siya do'n.

"Ano?,"

Huminga muna ako ng malalim and prepared myself.

"Totoo yung sinabi ni Juliana,"

Natigil naman siya sa sinabi ko, nawala yung expression niya sa mukha.

"Ano'ng ibig mong sabihin?,"

"I just use my ability para mahalin mo ko," his face turned dim at binitiwan niya ako at mahina siyang lumayo sa akin.

"Naalala mo yung sa cafeteria?, Yun yung una kitang nakita sa mata and I hypnotized you.... Sinubukan ko namang sabihin sa yo pero may pumipigil sa akin.." natigil ako when a tear fell from his eyes and I saw a spark on it. Nagpalungkot yun sa akin, it's like a sign na everything was over, that this dream that had turned into a nightmare is over.

"You're worst...."

Kumirot yung puso ko sa sinabi niya at pilit siyang ngumiti.

"I don't want to see you anymore.. you're fired.." napako lang ako sa kinatatayuan ko ng dahil sa mga sinabi niya. Mahina siyang umatras and walked away. Sinundan ko lang siya ng tingin.

As I look at him walk away, my heart is also getting further away from me.

Napaiyak na ako lalo at napaupo ako sa sahig ng hospital at do'n na humagulgol.

========

I felt worthless again. Nawalan ng direksyon ang buhay ko.

I am the worst person at pinaka kawawang tao na nakilala ko. Mag-isa, walang nagmamahal. Kinamumuhian ng marami. I find no reason to breathe anymore.

Tumuntong ako sa pasimano ng rooftop and felt the cold wind touch my skin.

I closed my eyes.

Death is my resting place.

I opened my eyes then move para ihulog ang sarili pero nagulat ako nang may dumaan sa harap ko kaya di ako natuloy. Sinundan ko ito ng tingin just to check kung ano yun.

A paper plane.

Mahina pa itong sumayaw sa akin at lumapit sa akin. I moved my hand to catch it pero kusa itong pumatong dito. I look at it at nakitang may nakasulat na naman dito.

Smile :)

Nagpalinga-linga ako sa paligid ngunit walang tao.

Could it be the wind??

Napabuntong-hinga ako and step my feet backward, I took a glimpse below the rooftop and turned my back.

<End of Chapter 15>