Secrets

Chapter 2-Hypnotized

Rhie's POV

It's my day off today, Saturday and since wala akong kaibigan at wala din naman akong magawa, mag-isa lang ako eh, sa mga panahong mga ganito trip kong magpunta sa daan at mamigay ng maitutulong ko sa mga batang kalye at pati na rin sa mga matatandang nanglilimos. Nabubuhay na lang din man akong mag-isa, at least sa ginagawa ko feeling kong may kabulohan pa yung buhay ko. Masaya din naman akong makita yung mga ngiti nila sa akin but at the end of the day, mag-isa pa din ako, nafefeel ko pa rin yung lungkot and everytime that I'm alone, my past hunts me. Napasandal ako sa puno and close my eyes, that dark past is attacking me again. I breathe in and out trying to calm myself. Ilang minuto din akong nakapikit while battling inside nang *tok* may dumampi sa may noo ko na bagay, agad ko namang nasalo iyon at binuka ko na din ang aking mga mata, napakunot-noo ako nang makita ang isang papel na eroplano, napatingin ako sa unahan at nilibot ko ang aking paningin sa mga batang naglalaro doon sa plaza, they are playing paper planes. Tiningnan ko ulit yung eroplano at napansing may nakasulat pala don "smile :) " di ko alam pero bigla din akong napangiti. Natigil ako nang mapansin yung mga bata na tumatakbo palapit sa akin, nagtaka naman ako napahinto sila sa harap ko and look at me, I mean sa baba ko. Napatingin na lang din ako sa baba, natigil ako nang makita yung paper planes nila sa may paanan ko na. Nagtaka naman ako pero maging sila takang-taka din. Napangiti na lang ako nong kinuha nila yung mga airplanes nila and smiled at me ta's tumakbo pabalik sa field. Gumaan yung pakiramdam ko ng dahil sa mga ngiti ng mga bata. I look at the paper plane on my hand.

========
Trabaho ko na ulit, as usual tahimik lang ako. Until naglunch break na, may sariling cafeteria naman yung company namin. Pumunta na ko to eat my lunch, mag-isa lang ako palage sa isang table pero mas mabuti na ito. Tuloy lang sana ako sa pagkain nang may umupo sa may harap ko na babae na may maiksi na buhok at may eyeglasses din. Wala naman siyang sinabi at tinuon lang yung pansin sa pagkain. Ngayon ko lang ata siya nakita, sabagay malake naman yung kompanya. She looks even more silent than me, she doesn't even bothered to held her head high kaya napailing na lang ako at nagpatuloy sa pagkain.

Tumayo na ako nang matapos na akong kumain nang...

"What's your name?," Natigil ako at mahinang napalingon sa babaeng nasa harap ko na ngayon ay sa baba pa din nakatingin.

"Rhie," sabi ko, naghintay pa ko nang ilang segundo baka may sasabihin pa siya pero wala na eh kaya iniwan ko na lang siya. Gusto ko sanang malaman kung bat nya tinatanong pero wag na lang, hindi ako mahilig magtanong.

Natigil ako nang makita ko si Mr. Crisostomo kasama niya si Mr. Go, his assistant nang pumasok sa cafeteria. His beauty never fails to starstruck me. Inalis ko agad ang aking mga mata sa kanila para hindi ako mahalata and to remain tough, I also wanted to stop dreaming about him, he's getting married. Nagulat ako nang bigla na lang nahulog yung tray nang mga nilagyan ko ng pagkain mula sa aking mga kamay kaya nahulog at nabasag ang mga iyon sa sahig. Nagulat naman yung mga tao sa cafeteria kaya napalingon sila sa akin. 

"So clumsy," sabi pa nong isa.

But they never really mattered, ang kinabahala ko lang ay pati si Mr. Crisostomo ay nakatingin sa akin. It's embarassing, he noticed me in this way. Agad akong kumilos at pinagpupulot yung mga nabasag na plato. Sa kakamadali ko at panginginig aksidente kong nasugatan ang sarili kong daliri pero di ko yun ininda.

"You're bleeding miss, let them take care of that," my heart skip a beat when I heard that voice. Napansin kong tumawag siya ng crew at ilang sandali pa ay may dumating na na siya ng nagligpit nong kalat ko kaya mahina na lang akong tumayo.

"Sorry," di ko alam pero nagsorry ako sa kanya na ngayon ay medyo malapit sa akin, alam kong may mga nakatingin sa amin ngayon. Kumilos ako sa sobrang hiya para umalis pero nagulat ako nang para akong biglang natapilok at matutumba pero may biglang sumalo sa akin. Napakapit pa ako sa coat niya but unfortunately biglang natanggal yung eyeglasses ko at nahulog ito sa sahig. Di ko alam how did it happened.  Nong una dibdib niya  lang yung nakita ko then I slowly  look at his face, nagwala na yung puso ko nang malamang si Mr. Crisostomo pala ang sumalo sa akin. Agad akong nanginit, lalo na dahil nakatingin siya sa mga mata ko. Then a thought flashed into my mind when I remembered that my eyeglasses is not with me and that I have the ability to hypnotize people. Napalunok ako and look at his eyes straight.

Love me please.

I whispered in my mind.

Para siyang natigilan and moved, umayos na din ako tsaka ko pa narealize na nabali pala yung takong ko. Nanaman ? Kabibili ko lang ng bago. Dali-dali kong pinulot yung eyeglasses ko at hinubad ang aking mga sapatos at tumakbo palabas ng cafeteria. Tsaka ko pa narealize yung ginawa ko. Ano ba tong pumasok sa isip ko pero di naman ako sure kung maari ba yung ganon di ko alam. I never tried it. I really look desperate. Napahinto na ako sa pagtakbo at napatingin sa darili ko na nasugatan na. Napabuntong-hininga na lang ako nang maalala ko yung mukha ng CEO nong masalo niya ako.

<End of Chapter 2>