~HerDem~

15.bölüm*Abi cevabı ..*

Bir kadın..
Bütün duyguları içinde barındırır.
Ama en çok analık duygusu.
Bekarken bile sahiplik duygusu vardır.
Her zaman sevme potansiyeli vardır.
Her an fedakarlık yapma olasılığı vardır. Çünkü o annedir.
Anne baş tacı..
Anne gönlümüzün ilacı
Her adımı bir basamak...
Bazen bizi sinir etse de o anne..
Harika deyimleri ile o anne..
'Ben senin yaşındayken'diye başlayan cümleler ile anne.. ve o anne hayatta ki en en güvendiğiniz insan. O sizi yarı yolda bırakmayacak tek kişi.
Bir ömür kıymet bilenlerden ve bizimde kiymetimizi bilenler olması duası ile....
.
.
.
Özlem

"De ayrı
Da ayrı
Sen ayrı
Ben ayrı
Gel gayrı :))"

Gelen mesajı tekrar tekrar okuyup gülmeye başladım. Bu çocuk deliydi yaa, 'canım sevdiğim' diye fısıldadım. Ve uyumak için sabırsızlanan gözlerimi kapattım.

Sabah kahvaltı yaparken abimin dediği şey ile öksürmeye başladım. Bu insan ciddi miydi yoksa canıma kastı mı vardı. Nasıl konuştu da abimi ikna etti. "Yarın akşam istemeye geliyorlar" dedi. Öksürügümün arasında konuştum.

"Kimi istemeye"

"Beni" dedi gülerek.

"Kızım böyle soru mu sorulur seni tabiki" diyen anneme baktım ne kadar sakindi. Önceden haberi var miydi acaba? Kahvaltı bittikten sonra bulaşıkları yıkamak için gittiğim de annem durdurdu. "Kızım ben hallederim sen kursuna git"

"Anne ama"

"Aması falan yok çabuk odana hazırlan" diyerek beni gönderdi.

"Tamam anne bu kadar şey etmene gerek yoktu" diyerek odama geçtim. Hazırlanarak odadan çıkacağım sırada aklıma gelen şey ile tekrar odama geçerek kitaplarımın yanına koyduğum mektubu aldım. Meraktan çatlamak üzereydim acaba ne yazıyor diye ama okumadım. Af inşallah sümeyra abla okuturdu. O kadar da samimi değildik ama bu aralar fazla görüşür olmuştuk.

Hazırlanarak evden çıktım. Kursa gittim ders aralarında baktım ama gelmemişti. Eve dönerken fırına uğradım. Oraya da bugün gitmemişti. Inşallah kötü bir şey yoktur diyerek eve dogru yürüdüm. Mahalleye gireceğim sırada yanıma birisi gelince kafamı çevirerek baktım.

"Özlem" deyince gülümseyerek önüme döndüm.

"Abin söyledi mi?"diye sorunca kafamı salladım.

"Ee düşüncen "

"Ne düşüncesi" dedim odunlukla

"Gelelim mi?"diye sorunca önüme  döndüm zaten utanıyordum. Daha da çocuk konu açıyordu. Bazen ağzım açılıyordu yanlışlıkla ama yoksa böyle hırçın değilimdir diyen iç sesimle güldüm.

"Bana söyle de birlikte gülelim"

"Sen eksik kal" dedim ve devam ettim.

"Söyledim ya sana"

"Ne dedin ?"dedi.

"Aa abdullah deli etme beni" deyince fısıldadı.

"Ne istersen onu ol özlem'im"

Eve geldiğimde odama geçerek üzerimi değiştirdim. Ve diğer odaya geçerek gözleri kapalı uzanan abime bakarak karşı koltuğa oturdum.

"Abi" dedim.

"Hı"

"Sümeyra abla gelmemiş veremedim"

"Neden gelmemiş" dedi sakin ve net bir şekilde

"Bilmiyorum" dedim.

"Tamam inşallah yarın gelir" diyerek sağ tarafına döndü.

'Rahatlığa bak ya.. Şu dünya da-' deyip sustum "tövbe Allahım tövbe" diye içimden geçirdim.