Maybe It's Goodbye

Kabanata 13

Mabilis na lumipas ang oras. didn't talk much with Elvin after we shared a kiss. Hanggang ngayon nag-iinit pa rin ang aking mukha sa tuwing naaalala ko iyon. Pero hindi ako nakaramdam ng anumang pagkahiya o pagkailang. Mas lalo lang gumaan ang aking pakiramdam pagkatapos ng pangyayaring iyon.

Masuyo kong tiningnan ang paligid. Masasayang mukha ang aking nakikita sa mga naririto.

This is it! The day i waited so much to come! Our graduation day. After another four years ay makakamtan ko na ang aking High School Diploma. I'm very thankful na hindi ako naabutan ng K-12 Curriculum at kung sakali maghihintay pa ako ng dalawang taon bago makagraduate sa High School.

Halos maiyak ako habang pinagmamasdan ang aking mga kamag-aral. Happiness was painted on their faces. Hindi ako makapaniwala na aabot ako sa puntong ito.

Ganito pala ang pakiramdam. Ibang-iba sa naramdaman ko noong nagtapos ako ng Elementarya. Hindi ko naramdaman ang nag-uumapaw na saya katulad ng naramdaman ko ngayon. Ang pakiramdam na parang may nakamtan akong kakaibang tagumpay. Marahil ay hindi ganoon kahirap ang aking naranasan ng Elementarya pa lang ako. Besides i'm too young to appreciate the essence of this event.

Kabado akong umakyat sa entablado nang tinawag ako para sa aking Valedictory Address. Tahimik ang buong paligid, halatang handang makinig sa kung anumang aking sasabihin. Lumunok ako nang hawakan ko na ang mikropono.

Sinimulan ko ang aking speech sa pagbati sa mga guro at iba pang administrator ng paaralan.

"To every graduates present in this event i want to say congratulations! To my parents, i want to say thank you for everything!" Saglit akong tumigil dahil sa pamumuo ng luha sa aking mata.

Inilibot ko ang aking paningin sa paligid para hanapin ang aking mga magulang pero hindi ko sila mahanap. Sinulyapan ko ang aking speech. This is very formal. Sumikip ang aking dibdib sa mga naiisip na sasabihin.

"Salamat sa lahat ng suportang ibinigay niyo sa akin. Kayamanan ko ang edukasyong hindi ninyo ipinagkait sa akin"

Tumulo na ang aking luha, i talked from the bottom of my heart. Napakasarap damhin ang mga alaala. All those happy and sad memories suddenly flashed back on my mind. Para itong teleserye na pinapanuod ko sa aking utak. I don't know how long did i stand there in front and all i care is my emotions at lalong nadagdagan iyon habang pinagmamasdan ko ang mga kaklase kong nagpupunas ng luha pati ang ilang mga magulang.

Umugong ang palakpakan habang pinupunasan ko ang aking mga luha. The last in our program is to acknowledged our film project. Pinakita nila ang trailer at pagkatapos ay pinapunta ang lahat ng cast sa unahan. Binigyan nila isa-isa ng certificate ang lahat ng naging parte ng project. Also those who did their best given a medal.

Tulad ng inaasahan, hindi magiging memorable ang event kung walang picture taking kaya iyon ang ginawa ng karamihan. I will leave this place after this!

I smiled. A bitter and a sweet one.

Days had came so fast. Parang kailan lang, i miss my family. Three days after graduation sumama ako kay tita Cynthia, kaibigan ni mama na siyang tumulong sa akin para makapasok dito sa Children's Charity Foundation bilang isang scholar. Tuwing sabado at linggo ay nagtuturo kami sa mga batang ulila at kapag free time ko naman ay tumutulong ako kay tita Cynthia sa kanyang coffe shop.

Inaabala ko lang ang aking sarili sa pakikipagkwentuhan sa mga batang nandito sa CCF. Ang iba sa kanila ay bata pa at mayroon namang kaedad ko. Ang iba ay piniling wag na lang mag-aral at tumutulong na lang sa pag-aalaga ng ibang mga bata at paglilinis ng CCF.

"Ba't di ka mag-aral?" Kausap ko si Leny na isang taon na dito sa Charity.

Pinagmasdan ko ang malawak na bakuran.