Χτυποκάρδια στις κερκίδες

Κεφάλαιο 8

    «Γιατί είσαι έτσι; Απλά ήρθα να σε δώ», το χαμόγελό του δεν έλεγε να ξεκολλήσει.

    Ξεροκατάπια.

    «Εχ... έχω δουλειά τώρα, πραγματικά».

    «Ίσως αργότερα τότε;», με κοίταξε στα μάτια.

     Αχ! Ο ορισμός της αμηχανίας ήταν αυτός ο άνθρωπος. Γιατί ήθελε να με συναντήσει και με έβαζε σε δύσκολη θέση; Πώς με είχε βρεί;

      «Μμμ...», δάγκωσα το εσωτερικό του κάτω χείλους μου κοιτώντας τα χέρια μου.

      «Άκου να δείς τι θα γίνει. Θα σου δώσω το τηλέφωνό μου και μπορείς να με πάρεις όποτε θέλεις. Χωρίς να σε πιέσω», συμπήρωσε, «τι λές;».

      Κάρφωσα τα μάτια μου στα σοκολατί δικά του. Ήταν πιό σοβαρός από πρίν. Τότε σήκωσε το χέρι του και έβγαλε ένα χαρτάκι από την τσέπη του, το οποίο ακούμπησε στο γραφείο μου. Αυτό σαφώς ακουγόταν καλύτερο. Αν ήθελα απλά δεν του ξαναμιλούσα, σωστά; Και έτσι θα έφευγε και πιο γρήγορα. Τον κοίταξα άλλη μία φορα πιό προσεκτικά. Φορούσε ένα άσπρο κοντομάνικο μπλουζάκι και μαύρο τζίν. Οι μύς στα χέρια του και όχι μόνο φαίνονταν καθαρά, η Ζόι είχε δίκιο.

      «Μπορεί», είπα τελικά.

      Φάνηκε σαν να σκεφτόταν λίγο πρίν πει:

     «Εντάξει τότε», ακούστηκε λίγο προβληματισμένος.

      Ίσως αυτό δεν θα έπρεπε να το είχα πεί.

      «Νομίζεις ότι θα σε πάρω;».

      Ξαφνιάστηκε από την ερώτηση. Πρέπει να νόμιζε ότι είχα μουγγαθεί τόση ώρα. Ίσως πάλι να νόμιζε ότι θα τον έπαιρνα, αστέρας του ποδοσφαίρου ήταν...

       «Πραγματικά», κούνησε το κεφάλι, «δεν ξέρω».

        Μετά από λίγη ακόμα αμήχανη σιωπή, σηκώθηκε.

       «Λοιπόν, αντίο υποθέτω», έξυσε το σβέρκο του γελώντας αμήχανα και μου έτεινε το χέρι αβέβαια.

        Χαμογέλασα απο μέσα μου και του έδωσα το δικό μου. Σφιχτή γροθιά.

        Μόλις βγήκε έξω ο Κρίστιαν, η Βικτόρια σήκωσε το κεφάλι της.

        «Αγόρι σου;».

         Δεν πρέπει να τον είχε αναγνωρίσει. Πάλι καλά. Ευτυχώς που τα κορίτσια δεν παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Η Βικτόρια δεν φαινόταν για αθλητικός τύπος. Πάντα έπιανε σφιχτές αλογοουρές τα καστάνα μαλλιά της και φορούσε στενές φούστες. Γενικά, φορούσε και φακούς επαφής, αλλά κάποιες φορές έβαζε γυαλιά.

        «Όχι».

        Ήθελα να πώ και άλλα περί να κοιτάει τη δουλειά της, αλλά τελικά το άφησα. Κατά βάθος την λυπόμουν λίγο, δε μιλούσε και φυσικά ούτε και της μιλούσε κανένας στη δουλειά παρά μόνο για επαγγελματικά θέματα. Όχι πως θα το παραδεχόμουν ποτέ. Εκτός αυτού, ο Κρίστιαν μου είχε αφήσει μία παράξενη αίσθηση. Δεν ήξερα πως να νιώσω για όλα αυτά που συνέβαιναν.

        «Θα επιστρέψω σε λίγο», δήλωσα.

        « Δεν με απασχολεί», μου είπε η Βικτόρια.

         Δεν είχα κάποιο ραντεβού σήμερα, μόνο χαρτοδουλειά, γι αυτό αποφάσισα να πάω στην καφετέρεια απέναντι από το κτήριο της δουλειάς, να πάρω λίγο αέρα. Μαζεύονταν πολλοί συνάδελφοί μου ειδικά τα μεσημέρια, σαν και τώρα, εκεί. Ήταν μια απλή καφετέρεια, ξύλινη κυρίως με τραπέζια έξω και μέσα. Αν έπρεπε να τη χαρακτιρισω θα την έλεγα «καλοκαιρινή» αλλά μια χαρά ανοικτή ήταν και τον χειμώνα. Και επειδή είχε τους καλύτερους καφέδες της περιοχής είχε γίνει το βασικό μου καταφύγιο από τη δουλειά.

       Μπήκα μέσα και ο Άνταμ που καθόταν μόνος του σε ένα τραπέζι στη γωνία μου έκανε νόημα να πάω εκεί.

    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αφιερωμένο στις καλές μου φίλες Kathy Kyr και mariafotopoulouπου με έχουν βοηθήσει πολύ. Σας αγαπώ!

⊂( ◜◒◝ )⊃