Χτυποκάρδια στις κερκίδες

Κεφάλαιο 13

       «Ζώνη;».

       «Εδώ είναι», κοίταξα και εγώ για να βεβαιωθώ ότι όντως την είχα βάλει. Μετά κοίταξα διερευνητικά το αυτοκίνητο στο οποίο ήμουν μέσα. Είχε GPS, τουλάχιστον δε θα χανόμασταν. Το ύφασμα των καθισμάτων ήταν μπεζ σχεδόν ίδια απόχρωση με το φόρεμά μου. Το επόμενο πράγμα που παρατήρησα ήταν η ησυχία που υπήρχε και κάποιος, δηλαδή εγώ, έπρεπε να ανοίξει τη κουβέντα. Έτσι το ερμήνευσε το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή, δηλαδή. 

       «Αναρωτιόμουν τόσο καιρό, πως με βρήκες τελικά;», ρώτησα πριν με καταπιεί ολόκληρη η περιέργεια. 

       «Λοιπόν. Να σκεφτώ. Θυμάσαι εκείνο τον φύλακα που μιλούσες εκείνο το βράδι στις κερκίδες; Ντάνιελ ή κάτι τέτοιο», είπε ενώ κοιτούσε στο δρόμο.

       «Τι; Από πόση ώρα κατασκόπευες;».

       «Ε όχι και κατασκόπευα! Αν έβλεπες ένα κορίτσι στη μέση της νυχτιάς, σε ένα κλειστό γήπεδο να σκοντάφτει όπου μπορείς να φανταστείς, εσύ τι θα έκανες; Και να μιλάει και στο φύλακα λες και είναι μέλη μυστικής οργάνωσης». Εγώ είχα γουρλώσει τα μάτια όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό και μόλις με κοίταξε ξέσπασε σε δυνατά γέλια. «Μην ανησυχείς δε το λέω πουθενά», είπε και δήθεν σφράγισε τα χείλη του. «Ας πούμε ότι με αυτό το ραντεβού, η σιωπή μου θα σφραγιστεί για πάντα». Ένιωσα τα μάγουλα μου να βράζουν. Πάντως είχε τρόπο δε μπορείς να πεις. 

       «Για κάτσε. Και ο Λίαμ τι; Απλά σε βοήθησε; ».

       «Ο φύλακας; Βασικά του είπα ότι γνωριστήκαμε τυχαία  και ότι ήθελα να σου πω κάτι όμως δεν ήξερα που να σε βρω. Δεν ήθελε να μου πει πολλά γι' αυτό μου είπε μόνο που δουλεύεις. Πάντως φάνηκε πολύ ενθουσιασμένος που του μίλησα», μου είπε μετά. 

      «Ναι... του αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο...»,  είπα προσπαθώντας να καταπνίξω ένα αίσθημα προδοσίας που είχε αρχίσει να βγαίνει στην επιφάνεια. Λες και τα δύο αδέλφια είχαν βαλθεί να με εξοντώσουν. Γιατί δεν του έδινα απλώς το τηλέφωνό μου; Μα να με προδώσει για δυο λεπτά συνομιλίας με έναν ποδοσφαιριστή;  «Όμως γιατί ήθελες να με ξανασυναντήσεις;, ρώτησα τελικά. 

      Γέλασε. «Ο οποιοσδήποτε θα ήθελε να ξανασυναντήσει μια ύπαρξη σαν κι εσένα. Ήσουν πολύ ευχάριστη παρέα. Χμ, μου έκανες εντύπωση υποθέτω». 

     «Τι; Καλά και εγώ τρόμαξα όταν σε είδα στην τηλεόραση αργότερα», παραδέχθηκα αν και λίγο άσχετο απ' αυτό που έλεγε, έπρεπε κι εγώ να κρύψω την αμηχανία μου.