Χτυποκάρδια στις κερκίδες

Κεφάλαιο 5

        Κρίς, Κρίστιαν, Κρίς... μα φυσικά! Τί άλλο θα μπορούσε να συμβεί; Να ανοίξει η γή; Να συγκρουστούν οι πλανήτες; Να εξαφανιστεί το σύμπαν; Πιό λογικό θα μου φαινόταν.

        Ο Κρίς που είχα γνωρίσει ήταν ο ίδιος Κρίς, η καινούργια μεταγραφή των Γκρίζγουλφς, με τον αριθμό 5 στη φανέλα του. Ο ίδιος τύπος που δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει το προηγούμενο γράδυ, στις κερκίδες. Αυτός ο Κρίς, ήταν ο Κρίστιαν Μάρτινς.

        Καθισμένη όπως ήμουν στον καναπέ δεν μπορούσα να κουνήσω τον παραμικρό μύ του σώματος μου. Εκείνη τη στιγμή για κάποιο λόγο ένιωσα λίγο ασήμαντη. Δεν μπορούσα να το ελέγξω. Μου φαινόταν απλά απίστευτο. Που συναίβεναν αυτά; Δεν είχε αναφέρει τίποτα χτές, αν και πιό περίεργο θα ήταν αν όντως το είχε κάνει.

        «Ει! Μίρα μ' ακούς;», ένιωσα τα χέρια της Φένιας να αρπάζουν τους ώμους μου δυνατά και το οπτικό μου πεδίο γέμισε με το γαλάζιο των δικών της ματιών. Απλά κούνησα το κεφάλι μου θετικά. Νομίζω ότι ακόμα και να προσπαθούσα να μιλήσω δε θα έβγαινε τίποτα.

         «Τόση ώρα σου μιλάω! Γιατί δεν με ακούς; Τί έγινε; Μοιάζεις λες και είδες φλαντασμα...», το τελευταίο το είπε χαμηλώνοντας λίγο τη φωνή της, αφού συνηδειτοποίησε ότι μου φώναζε.

         «Ο Κρίς», είπα χωρίς να είμαι σίγουρη ότι ακούστηκε έστω και λίγο.

         «Τί;».

         «Ο Κρίς», είπα πιό δυνατά, «ο Κρίστιαν είναι ο Κρίς από τις κερκίδες».

          Εκείνη τη στιγμή η Φένια άρχισε να κοιτάει μία εμένα μία την τηλεόραση.

          «Δεν καταλαβαίνω», παραδέχθηκε.

          «Γιατί; Καταλαβαίνω εγω;», ακούστηκα σα να ήθελα να κλάψω. Πραγματικά δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω και πραγματικά δεν καταλάβαινα.

       «Δηλαδή μου λες ότι αυτός», είπε δείχνοντας την οθόνη, «είναι αυτός που σου τράβηξε την φωτογραφία και δεν πήρες το τηλέφωνό του; Ο «ήταν καλός;», με ρώτησε ανοιγοκλείνοντας τα μάτια καθώς περίμενε μία απάντηση. Απλά την κοίταξα στα μάτια, πράγμα που στάθηκε και η απάντησή της.

       «Ούτε το λόττο να κέρδιζες! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Αυτός δεν είναι απλά καλός. Μανάρι είναι! Κοίτα κάτι μπράτσα!».

        Ε, ναί. Τώρα που έμαθες ότι είναι ποδοσφαιριστής... με λεφτά. Είχα αρχίσει να ηρεμώ κάπως. Και στο κάτω-κάτω, ήταν μία απλή σύμπτωση. Σε ποιόν δεν τυχαίνουν αυτά, σωστά;

       «Ηρέμησε λίγο Φένια. Κάνεις σαν να τον γνώρισες εσύ. Καταρχήν, δεν με ενδιαφέρει καθόλου και η όλη κατάσταση με αφήνει παγερά αδιάφορη», είπα δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου γνωρίζοντας ότι έλεγα ψέματα.

        «Παγερά και κυριολεκτικά. Είσαι κατάχλωμη άσε που κάνεις πάλι αυτό με τα χείλια. Μην ανησυχείς θα τα φτιάξω όλα εγώ», είπε περήφανα. Μα για αυτό ανησυχώ και 'γώ!

        «Τί θα κάνεις δηλαδή; Ξέρεις κάτι; Απλά άστο. Το κάνεις μεγάλο θέμα χωρίς λόγο».

         «Μα υπάρχει λόγος, καλή μου. Λέγεται μοίρα», είπε σε στυλ αρχαίου φιλοσόφου κοιτώντας με ζωηρό ενδιαφέρον την οθόνη και ιδιαίτερα την γραμμή των επιθετικών, για προφανής λόγους. Μάλιστα μου φάνηκε πως άκουσα και έναν πολύ ύπουλο ήχο να φεύγει από το στόμα της...

     ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σας ευχαριστώ που συνεχίζετε να διαβάζετε την ιστορία μου!♥