Χτυποκάρδια στις κερκίδες

Κεφάλαιο 7

          Είχε περάσει ήδη μία εβδομάδα από το περιστατικό στις κερκίδες και κόντευα να το ξεχάσω. Καλά, που λέει ο λόγος γιατί τέτοια πράγματα δεν ξεχνιούνταν. Πλέον ο Κρίστιαν θεωρούνταν ανερχόμενο αστέρι της ομάδας από πολλούς μετά το παιχνίδι της προηγούμενης εβδομάδας. Στο ντεμπούντο του στη νέα ομάδα κατάφερε να σκοράρει το πρώτο του γκόλ, το οποίο είχε πολλή δόση ταλέντου πάνω του, σύμφωνα με τον εκφωνητή.

        Καθόμουν όλο το πρωί στο γραφείο και είχα ήδη κλείσει αρκετά ραντεβού για τις επόμενες μέρες. Μερικές φορές το επάγγελμα του Κοινωνικού Λειτουργού μπορούσε να γίνει αρκετά κουραστικό.

        Ήταν ένα αρκετά μεγάλο γραφείο που χωρούσε δύο άτομα μαζί. Εμένα και τη Βικτόρια. Αναρωτιέμαι γιατί δε μου έδιναν ένα δικό μου γραφείο ή τουλάχιστον με οποιονδήποτε άλλο. Η Βικτόρια δε με χώνευε καθόλου και φυσικά τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία. Πάντα έλεγε άσχημα και ωμά πράγματα σε όλους ανεξαιρέτως.

        Κούνησα το χέρι μου στο πρόσωπό μου μπας και πάρω λίγο αέρα με τόση ζέστη αλλά δε βοήθησε καθόλου. Όλα τα παράθυρα ήταν ανοιχτά χωρίς ίχνος αέρα μέσα στο δωμάτιο. Τουλάχιστον έμπαινε φώς και φώτειζε τους άσπρους τοίχους. Στην μία πλευρά του τοίχου έβλεπες δύο βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία και ανάμεσά τους την μπαλκονόπορτα. Το γραφείο μου ήταν απέναντι από αυτό της Βικτόριας και ήταν και τα δύο φτιαγμένα από το ίδιο σκουρόχρωμο ξύλο.

       Μόλις είχα στείλει ένα έγγραφο σε κάποιους συναδέλφους όταν χτύπησε η πόρτα.

       «Συγνώμη, Μίρα;», ήταν η Ζόι, η γραμματέας με τα καστανά σγουρά μαλλιά και το σκουρόχρωμο δέρμα που τη χαρακτηρίζουν. «Είναι λέει ένας κύριος έξω και σε ζητάει. Του είπα ότι δεν έχεις κλείσει κάποιο ραντεβού αυτή την ώρα αλλά επιμένει να μπεί και δε ξέρω τι να κάνω... Εκτός αυτού, Μίρα ξέρεις, είναι και ωραίος. Φοράει και ένα μπλουζάκι που αποτυπών...».

       «Ζόι, θυμάσαι τι δουλειά κάνεις;», η Βικτόρια είχε σηκώσει το κεφάλι της από τη δουλειά που έκανε. Φυσικά και την αγνόησα.

      «Καλά φέρτον μέσα να δούμε τι θα κάνουμε», είπα βλέπωντας την ντροπιασμένη έκφραση της Ζόι.

        Όταν έφυγε η Ζόι έριξα ένα φαρμακερό βλέμμα στη Βικτόρια έτσι για να εξηγηθούμε. Δεν με είδε.

        Μερικές φορές άνθρωποι που χρειάζονταν άμεσα βοήθεια με ναρκωντικά ή άλλους εθισμούς, έρχονταν χωρίς να κλείσουν ράντεβου, οπότε τους δεχόμασταν έτσι. Ακόμα και αν αυτός ο άνθρωπος που ήθελε να μου μιλήσει δεν είχε κάποιο πρόβλημα εγώ έπρεπε να τον δεχτώ γιατί με ξέρω, θα το είχα τύψεις στα σίγουρα μετά. Το δυνατό χτύπημα στην πόρτα με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

        «Περάστε». Τίποτα. «Περάστε!».

         Πω, πω λες όντως να πήρε ναρκωντικά; Αυτό είχε ήδη γίνει μία φορά, πραγματικά δε θα το άντεχα ξανά. Με τη δεύτερη φορά η πόρτα άνοιξε διάπλατα.

       «Συγνώμη, η Μιράντα Κέρρυ;», ρώτησε τη Βικτόρια αυτός χωρίς να με δεί.

       Εκείνη απλά κούνησε το κεφάλι της προς το μέρος μου συνεχίζοντας την δουλειά της, αλλά είμαι σίγουρη πως είχε στήσει αυτί. Και τότε γύρισε το κεφάλι του σε μένα.

        Τώρα να πώ ότι το περίμενα θα ήταν ψέμα αλλά μετά τις τελευταίες εβδομάδες είχα καταλήξει ότι όλα ήταν δυνατά, ειδικά απο αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να κοιταγόμασταν καμιά ωρίτσα πρίν καθαρίσει το λαιμό του ο Κρίστιαν.

        «Γειά», είπε πλησιάζοντας και κάθοντας σε μία από τις δύο καρέκλες μπροστά από το γραφείο μου, τελείως άνετα.

       Όταν βολεύτηκε στην καρέκλα μου έσκασε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, κάνοντας τα μάτια του δύο μισοφέγγαρα.

                  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Λόγω διαβάσματος μπορεί να καθυστερήσω λίγο αλλά μην ανησυχείτε εδώ θα 'μαι. Απλά μπορεί να αργώ να απαντάω σε τυχόν μηνύματα. CU!♥