Χτυποκάρδια στις κερκίδες

Κεφάλαιο 9

         Άνταμ. Ψηλός, μαυρομάλλης, σγουρομάλλης, αστείος, ανοιχτός και με ζεστό χαμόγελο. Ο τύπος του άνδρα που τα πάει καλύτερα με άτομα του αντίθετου φύλου παρά του ίδιου. Ότι έπρεπε εκείνη τη στιγμή. Αν του έδινες την εντύπωση ότι δεν ήθελες να συζητήσεις για κάτι που σε απασχολούσε, σε άφηνε στην ησυχία σου χωρίς πολλά πολλά.  Επίσης είχε αυτόν τον πολύ ευχάριστο τρόπο να σε κάνει να νιώθεις ευχάριστα.

       «Πώς είσαι έτσι; Πολλή δουλειά σήμερα;», με ρώτησε παίρνοντας μία γουλιά από τον καφέ του. Λάττε. Μεσημεριάτικα.

         «Άστα, μη τα ρωτάς», είπα πέφτοντας με δύναμη στην καρέκλα μπροστά του.

         «Η Βικτόρια πώς είναι;», ρώτησε αμέσως μετά, χωρίς περιθώριο σκέψης.

         «Με ειρωνεύεσαι;», ρώτησα και του τσίμπησα το μπράτσο.

         «Εγώ; Ποτέ! Απεναντίας μάλιστα. Δεν ξέρεις πόσο τυχερή είσαι Μίρα που μοιράζεσαι το γραφείο μαζί της. Εγώ που έχω τη Μόλυ, τι κατάλαβα; Μία με ρωτάει ποιό κραγιόν της πάει και μία μου λέει για τις πρόσφατες κατακτήσεις της!», σήκωσε τα χέρια δήθεν έξαλλος «Μία χαρά είσαι εσύ».

         «Χμ, νομίζω ότι υπερβάλλεις. Εξάλλου μπορεί απλά να σου την πέφτει. Το έχεις σκεφτεί;»

         «Ποιός, η Μόλυ; Άσε μας μωρέ Μίρα! Το ξέρω ότι κάνω καρδιές να καίνε, αλλά τη Μόλυ; Γι' αυτό σου λέω απόλαυσε τη Βικτόρια όσο μπορείς».

         «Το μόνο που μπορώ να απολαύσω από αυτήν είναι λίγη δροσούλα τα καλοκαίρια από το ψύχος που βγάζει. Στο λέω, δε παίζει να μπείς χειμώνα μέσα, θα πεθάνεις!»

         «Τς,», χαμογέλασε, «σιγά».

          Τον κοίταξα με μισό μάτι. «Μήπως, μήπως λέω, σ' αρέσει;»

           Πνίγηκε με τον καφέ. Ορίστε! Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό αυτή η πιθανότητα, αλλά ποιός ξέρει τελικά; 'Ολα γίνονται.

           -----------------------------------------------------------------------------------------------

        «Έτσι κάνεις όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να πείς για να παρηγορήσεις τον άλλο Μιράντα. Τον αγγίζεις», μου είπε η μαμά χαιδεύοντας το μάγουλό μου. Δεν έμοιαζε και πολύ με τη μαμά μου. Αλλά δε μπορούσα να πω και με μεγάλη σιγουριά, παντού γύρω μας ήταν πίσσα στο σκοτάδι.

        Άρχισα να κλαίω, δεν έχω ιδέα γιατί. «Μαμά, τότε θα μείνεις μαζί μου;»

       «Φυσικά, χρυσό μου», είπε και έκανε να με ξαναγγίξει αλλά απλά εξαφανίστηκε πάλι.

       «Μαμά; Μαμά!», φώναξα με όλη μου τη δύναμη. «Τί να κάνω; ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; Τι...».

         Πετάχτηκα από το κρεβάτι απότομα. Ιδρώτας έσταζε από το πρόσωπό μου, ανακατεμένος με δάκρυα. Ο εφιάλτης είχε αρχίσει να ξεθωριάζει και σε λίγο δε θυμόμουν τίποτα. Απλά είχε μείνει μία αίσθηση πανικού, η οποία έφυγε όταν έριξα νερό στο πρόσωπό μου και η καρδιά μου αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν στον εφιάλτη ακόμα.

       Έριξα μία ματιά στον καθρέπτη. Ίδια η μάνα μου, υποθέτω. Ευτυχώς δεν είχα πάρει πολύ από τον πατέρα μου στην εμφάνιση.

       Βγήκα στο μπαλκόνι και ο αέρας με δρόσισε λίγο. Φορούσα ένα αμάνικο μπλουζάκι και ένα αθλητικό σορτσάκι που χρησιμοποιούσα στον ύπνο. Δεν πήγαινε και χαμένο, γυμναστική δεν έκανα ποτέ. Γέλασα με τον εαυτό μου σε αυτή την σκέψη.

      Μετά θυμήθηκα το τηλέφωνο που μου είχε δώσει ο Κρίστιαν. Ίσως αν τα πράγματα ήταν πιό εύκολα για μένα να μπορούσα να τον πάρω. Ίσως να μην ήταν τόσο άσχημα. Ίσως.