Χτυποκάρδια στις κερκίδες

Κεφάλαιο 1

      Ήταν τρομακτικό, ακόμα και για μένα. Πρέπει να το παραδεχθώ. Είχα φρικάρει εντελώς και καθώς προσπαθούσα να πατήσω το κουμπί της ενεργοποίησης, τα χέρια μου τρέμανε λες και κουνιόταν όλη η γη κάτω από τα πόδια μου.

      Το είχα πει ένα εκατομμύριο φορές στον εαυτό μου, σε όλη τη διαδρομή μέχρι εδώ, δεν έπρεπε να είχα δεχθεί. Το είχα μετανιώσει από τη στιγμή που άνοιξα το στόμα μου και το είπα. Δεν έπρεπε να είχα συμφωνήσει να κάνω την πρόκληση αλλά η Φένια ήταν πολύ πιεστική. Είχε πει ότι ο Λίαμ, ο αδελφός της, σίγουρα θα με άφηνε να μπω στα κρυφά μέσα και δυστυχώς, είχε δίκιο.

       Με το που έφτασα στην πύλη με περίμενε ήδη όπως είχαμε συμφωνήσει και με έβαλε μέσα στο γήπεδο κάτω από τις κερκίδες. Ευτυχώς δε μας είδαν οι άλλοι φύλακες που είχαν περιπολία αυτή την ώρα και σε αυτό βοήθησε κυρίως το σκοτάδι. Δεν ξέρω τι θα είχα κάνει αν με έπιαναν ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο. 

      «Λοιπόν, καλή τύχη Μίρα» μου ψιθύρησε ο Λίαμ.

      «Ευχαριστώ...», ψιθύρησα και 'γω με τη σειρά μου, μάλλον με έναν τόνο ειρωνείας στη φωνή μου, αναρωτώμενη τι να την κάνω την τύχη εκεί που είχα μπλέξει.

       Τέλος πάντων, το σχέδιο ήταν απλό· ανέβαινα τις σκάλες κάτω από τις κερκίδες που οδηγούσαν πάνω. Μετά έπρεπε να πάω ψηλά στις κερκίδες στη γωνία και να βγάλω μία πανοραμική εικόνα ώστε να τη δείξω στη Φένια. Αν δεν υπήρχε φωτογραφία, χαμένο και το στοίχημα και η αξιοπρέπειά μου. 

       Είχα σκοντάψει τουλάχιστον δέκα φορές μέχρι να φτάσω στο μέρος που έλεγε το σχέδιο. Έκανε υπερβολικό κρύο για ένα βράδυ Ιουνίου και το αμάνικο μπλουζάκι δε βοηθούσε ιδιαίτερα στο να μην τρέμουν τα χέρια μου. Τουλάχιστον, είχε πανσέληνο και έβλεπα να κάνω τα βασικά.

       Οπότε, να πώς είχα βρεθεί σε αυτή την κατάσταση προσπαθώντας να ανοίξω τη φωτογραφική μηχανή τρέμοντας σαν κομπρεσέρ. Αφού ήμουν στη δόνηση μήπως τότε θα μπορούσα να τραβήξω και φωτογραφίες; Ανοιγόκλεισα με δύναμη τα μάτια αλλά πουθενά κανένα συννεφάκι που να λέει «Η φωτογραφία σας αποθηκεύτηκε». Ξαφνικά με έναν ανεπαίσθητο ήχο η μηχανή άνοιξε. Το τι ανακούφιση αισθάνθηκα δε λέγεται. 

      Τα μόνα ανοιχτά φώτα ήταν αυτά που έδειχναν προς το γρασίδι, βρεγμένο ακόμα λόγω της προπόνησης που είχε η μεγάλη ομάδα καμιά ώρα πριν. Ήταν οι τελευταίοι επίσημοι αγώνες της κύριας ομάδας πριν το καλοκαίρι και γι αυτό μάζευε πολύ κόσμο.

      Είχα συνηθίσει σε τέτοιου είδους προκλήσεις από τη Φένια, αλλά πρώτη φορά το είχα μετανιώσει τόσο. Είχα ήδη αρχίσει να κάνω σκέψεις για την εκδίκηση που θα έπαιρνα. Ύστερα από λίγο, σήκωσα την κάμερα στο ύψος του προσώπου μου έτοιμη να πατήσω το κουμπί.

      Αλλά όχι, οι εκπλήξεις δε με άφηναν σε ησυχία την σήμερον ημέρα. Λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου προτού πατήσω το κουμπί, ακούω τρανταχτά γέλια ακριβώς από πίσω μου.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Αυτό είναι και επίσημα η πρώτη μου ιστορία δημοσιευμένη.

Τα σχόλιά σας μου δίνουν ζωή!

Φιλάκια πολλά!!