Από την τρομάρα μου, μου έπεσε η κάμερα στο τσιμέντο που χώριζε τις σειρές από κεκρίδες, με έναν γδούπο. Φοβήθηκα μήπως είχε σπάσει με τον ήχο που έκανε γι αυτό αμέσως έσκυψα με όση αξιοπρέπεια μου είχε μείνει και προσπάθησα να τη βρώ.
Ούτε που ήθελα να δω τα μούτρα αυτου του ανθρώπου. Πόση ώρα να με παρακολουθούσε;
Μέσα στη προσπάθεια της επιχείρησης βρες-την-κάμερα-που-σου-έπεσε-λόγω-γκάφας, ξαφνικά ανοίγει ένα φως ακριβώς από πάνω μου. Σχεδόν είχα ξεχάσει οτι οι περισσότεροι άνθρωποι θυμούνται να πάρουν το κινητό πρίν βγούν από το σπίτι.
Το δυνατό γέλιο είχε σταματήσει και το μόνο που ακουγόταν ήταν κάτι σα μουγκρητό. Από τη μάλλον προφανή και τεράστια προσπάθειά του, πρέπει να παραδεχθώ, να κρατήσει το γέλιο του.
Σηκώνω το κεφάλι να τον αντικρίσω στα μάτια, σαν σωστή ενήλικας. Σίγουρα ψηλότερος από εμένα αλλά όχι και πανήψυλος. Όλα τα ρούχα του ήταν αθλητικά κοντομάνικη μπλούζα, φόρμα και παπούτσια. Τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι λίγο πιο ψηλά, αφήνοντας το γεροδεμένο σώμα. Τα καστανά μαλλιά του πήγαιναν απο 'δω και απο κεί, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω αν ήταν επιμελώς ή απλα ατημέλητα. Είχε καστανά μεγάλα μάτια και σαγόνι με γωνίες. Μύριζε κάποιου είδους σαμπουάν.
Κατέβασα το κεφάλι μου απότομα και άρχισα να ψάχνω πάλι για την κάμερα. Απλά θα την έπαιρνα και θα έφευγα. Τί πιό απλό;
«Γιατί προσπαθείς να τραβήξεις φωτογραφία το γήπεδο νυχτιάτικα;», με ρώτησε εκείνος με ένα ίχνος γέλιου πίσω από τη φωνή του, τονίζοντας τη λέξη προσπαθείς.
Όλη αυτή η κοροιδία προς το μέρος μου με έπεισε ότι μάλλον δεν είναι κανένας εγκληματίας ή βιαστής. Μόνο να είχα τη Φένια μπροστά μου αυτή τη στιγμή... Είχα μπλέξει με τρόπο που μόνο έγω μπορούσα. Με είχε φέρει σε αρκετά πλεονεκτική θέση και δεν είχα τι να του απαντήσω.
«Τη βρήκα!», αναφώνισα με μάλλον υπερβάλλοντα ζήλο.
Θα έφευγα!
«Χα, χα τράβηξες αυτό που ήθελες τελικά;», με ρώτησε.
Αυτό να μου πείς... Βγήκε άραγε; Έψαξα στη μνήμη αλλα πουθενά η φωτογραφία.
« Έλα, φέρτην εδώ», μου είπε και μου την άρπαξε.
Εγώ να την έφερνα, αυτός γιατί άρπαζε ξένα πράγματα; Ήλπιζα τουλάχιστον αυτή να έβγαινε γιατί φαινόταν πολύ αφοσιωμένος.
Προσπαθούσα να φανταστώ πως πρέπει να του φαινόμουν. Έτσι μέσα στη νύχτα προφανώς και παραβιάζοντας κάποιους από τους κανόνες του γηπέδου, προσπαθώντας ακόμα να βγάλω αυτήν την ηλίθια φωτογραφία της Φένιας.
«Λοιπόν, θα μου εξηγήσεις γιατί τέτοια αγωνία για μία φωτογραφία;», με ρώτησε καθώς την τραβούσε.
KAMU SEDANG MEMBACA
Χτυποκάρδια στις κερκίδες
RomansaΟ Κρίστιαν, διάσημος ποδοσφαιριστής, και η Μίρα συναντιούνται εντελώς τυχαία. Αυτή δεν το γνωρίζει τότε, όμως όταν ξανασυναντιούνται όλα είναι διαφορετικά. Τι γίνεται ενώ όταν όλα ήταν ήρεμα γνωρίζεις κάποιον που σου κάνει την ζωή άνω κάτω; Όταν το...
