Έρωτας Φωτιά

Κεφάλαιο 3

--Λένε πως είναι κάποιες τυχαίες συναντήσεις,από την μοίρα σκηνοθετημένες...--

Αθήνα,10 χρόνια πριν.

Μαρία Pov

Παρόλου που είναι Οκτώβριος στην Αθήνα συνεχίζει να έχει ζέστη.Ο ουρανός δεν αποχωρίζεται τον ηλιόλουστο ήλιο αλλά και τα λιγοστά σύννεφα και τον ζεστό αέρα.Έτσι και σήμερα το φως του ήλιου εισέρχεται μέσα από τις κουρτίνες ξυπνώντας με.

Νομίζω οτι είναι αυτονόητο να πω ότι μισώ το πρωινό ξύπνημα,είμαι σίγουρη ότι το έχετε ήδη καταλάβει.Από μικρή θυμάμαι πως αντιπαθούσα το πρωινό ξύπνημα παρόλου που μου άρεσε το σχολείο,έβρισκα αδιανόητο πως γίνεται ένα δεκάχρονο παιδάκι να πρέπει να ξυπνάει από τις επτά κάθε πρωί.Με την μαμά μου συνέχεια καβγαδίζαμε για αυτό το θέμα.Βλέπετε το σπίτι μου ήταν μακριά και η μαμά με πήγαινε σχολείο.Όσο και να αγαπούσα την κύρια Νεκταρία όπως την έλεγα για να την πειράξω,τόσο την μισούσα διότι σταμάταγε τον γλυκό μου ύπνο με την φωνή της.

Με αυτές τις σκέψεις κατευθύνθηκα στο μπάνιο για να κάνω την καθημερινή ρουτίνα μου.Έπειτα αφού τέλειωσα προχώρησα στην κουζίνα για να φάω πρωινό.

Έμενα στην Αθήνα λιγότερο από δύο μήνες αλλά είχα συνηθίσει την νοοτροπία των Αθηναίων.Έτσι και αλλιώς δεν έχει μεγάλη διάφορα η Αθήνα από το Ηράκλειο όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα.Αν εξαιρέσεις το περιβάλλον και την έλλειψη της οικογενειακής θαλπωρής, θα μπορούσα να επιβιώσω στην πρωτεύουσα.

Εξάλλου αυτό ήταν το όνειρο μου από τα δεκατρία μου.Ήθελα να περάσω στην Νομική Αθήνας και τα κατάφερα με τρελό διάβασμα και ξενύχτι πάνω από ένα βιβλίο. Ήμουν από τους λίγους που κατάφεραν και πέρασαν εκεί που ήθελαν γι' αυτό χαιρόμουν γιατί το όνειρο μου θα γινόταν επιτέλους πραγματικότητα.Οι κόποι μου ανταμείφθηκαν με το καλύτερο τρόπο φέρνοντας με σε μια υψηλόβαθμη σχολή που τόσο επιθυμούσα.

Αφού έφαγα το πρωινό μου είδα ότι η ώρα είχε πάει μόλις εννέα, κατευθύνθηκα μέσα στο υπνοδωμάτιο μου ώστε να βρω το τηλέφωνο μου.Κάτι αρκετά δύσκολο γιατί υπήρχε πολυ ακαταστασία οπότε θα έπρεπε να καθαρίσω και έτσι με χίλια βάσανα ξεκίνησα.

Το διαμέρισμα που μένω δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά μου άρεσε.Εξάλλου ήταν η πρώτη φορά που άνοιγα τα φτερά μου για να φύγω από την αγκαλιά των γονιών μου,μιας και είμαι μοναχοκόρη,γι' αυτό τον λόγο η χαρά μου ήταν μεγάλη.Δεν είναι μικρό αλλά ούτε τεράστιο, είναι ακριβώς για μια φοιτήτρια.