Έρωτας Φωτιά

Κεφάλαιο 14

--Για μια στιγμή ένιωσα πως είχα όλο τον κόσμο στην αγκαλιά μου.Όλα τα σπασμένα μου κομμάτια ενώθηκαν και επιτέλους ένιωσα ολοκληρωμένη.Ήταν όλα όσα χρειαζόμουν.Και πραγματικά θα μπορούσα να μείνω εκεί για πάντα βλέπεις η αγκαλιά του είναι το αγαπημένο μου μέρος...--

Αθήνα,10 χρόνια πριν.

Μαρία Pov

-"Σε αγαπάω μωρό μου." λέει και συνεχίζει να μιλάει όμως εγώ μένω σε αυτήν την φράση και κοιτάζω σαν παγόβουνο τον τοίχο απέναντι.

Μιλάμε στο τηλέφωνο τόση ώρα και τώρα πριν κλείσουμε μου το είπε.Πως γίνεται να με αγαπάει;

Δεν γίνεται ο Γιάννης να με αγαπάει και πόσο μάλλον δεν γίνεται να το εννοεί,είναι μεγάλη λέξη το σ'αγαπάω.Από την ζωή μου πέρασαν πολλοί που το είπαν όμως δεν τους εμπιστεύτηκα.Ήξερα πως κάποτε θα φύγουν και θα μείνω μόνη και όντως αυτό έγινε.Να ένας παραπάνω λόγος να μην πιστεύεις τα πάντα και να μην είσαι ευκολόπιστος.Να εξετάζεις ένα πρόβλημα από όλες τις πλευρές.Λένε λόγια όμως στην πράξη δεν μας ικανοποιούν.

Εγώ αντίθετα δεν μπορώ να το πω τόσο εύκολα αν δεν το νιώσω πρώτα.

Τόση ώρα στην γραμμή έχει απλωθεί νεκρική σιγή μεταξύ μας.Η σιωπή και από τις δυο τηλεφωνικές γραμμές μας πλημμυρίζει και κανένας από τους δύο δεν μιλάει.

-"Τι εννοούσες με αυτό που είπες πριν;"τον ρωτάω συνεχίζοντας να είμαι ταραγμένη.

-"Αυτό που καταλαβαίνεις.Αφού το νιώθω ρε Μαρία τι να κάνω να μην στο πω;"λέει και ακούγεται λίγο στεναχωρημένος και νευριασμένος ταυτόχρονα.

-"Όχι δεν γίνεται να το εννοείς.Είναι πολύ νωρίς γι' αυτό."αναφωνώ τελικά μετά από πολύ σκέψη και δύο δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου.

Και η μόνη απάντηση που παίρνω είναι οτι μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.Τι έκανα τώρα;Δεν πιστεύω να θέλει να τρέξω από πίσω του εγώ δεν τρέχω πίσω από κανένα αρσενικό.

Μπράβο Μαρία.Θύμωσες και στεναχώρησες το άτομο που πριν λίγη ώρα σου είπε ότι σε αγαπάει.Τέλεια.Τα δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου και πλημμυρίζουν τα μάτια μου.Όχι μόνο γι' αυτό τον λόγο αλλά για όλα.Αν..Δεν έχει αν σε αυτήν την περίπτωση.

Το κουδούνι της πόρτας χτυπάει και πρέπει να σηκωθώ να ανοίξω.Τέλεια τώρα ποίος θα με δει κλαμμένη;

Ανοίγω την πόρτα και τον αντικρίζω. Στέκεται μπροστά το ίδιο καμαρωτός όπως και την πρώτη φορά που τον γνώρισα.