Έρωτας Φωτιά

Κεφάλαιο 26

--Η κατάρα των όμορφων μυαλών είναι να αγαπάνε χωρίς όρια...--

Αθήνα,10 χρόνια πριν.

Φίλιππος Pov

"Με νοιάζει γιατί σε Α..ΓΑ..ΠΏ ηλίθια.Πως να στο πω για να το καταλάβεις σε θέλω δικιά μου,κοπέλα μου πως το λένε.Με τρελαίνεις,καταφέρνεις να με αποσυντονίσεις με ένα σου χαμόγελο.Σε νοιάζουν όλα αυτά;"της φωνάζω εγώ μήπως και το καταλάβει.

-"Όχι δεν με νοιάζουν."μου απαντάει εκείνη και αφού καταφέρνει να ελευθερωθεί από την λαβή του χεριού μου φεύγει τρέχοντας.

Γιατί φεύγει;Αφού νόμιζα πως...

Όλα αυτά που της είπα είναι αληθινά.Φυσικά αν με έβλεπε ο Φίλιππος ο player από μια πλευρά θα γελούσε αλλά όντως την αγαπάω.Την αγαπάω, γιατί έφυγε;Αφού και αυτή ανταποκρίθηκε όταν την φίλησα.

Μήπως είναι καλύτερα να φύγω και να την αφήσω να το σκεφτεί;Ναι αυτό θα κάνω.Όμως αυτό δεν σημαίνει πως θα τα παρατήσω.

Αυτή θα γίνει η κοπέλα μου,σκέφτομαι όταν την βλέπω να τρέχει προς το μέρος μου.Μόνο με την μορφή της χαμογελάω.Άρα για να γυρίσει σημαίνει πως με αγαπάει.
Όταν πλέον φτάνει σε εμένα πηδάει απάνω μου και εγώ την πιάνω.Τοποθετώ το χέρι μου στα μεταξένια σκούρα κάστανα μαλλιά της και τα χαϊδεύω γλυκά.

Πολύ γρήγορα ενώνω τα χείλη μας και ένας μοναδικός χορός ξεκινάει για μια ακόμα φορά.Τα μαλλιά της κατά την διάρκεια του φιλιού μας ανεμίζουν αέρινα αφού και τα δύο μου χέρια είναι πλέον στην μέση της.

Μου έλειψε τόσο πολύ.Τα χέρια της τοποθετούνται στα μαλλιά μου και νιώθω ανήμπορος μπροστά σε αυτή.

-"Μαζί."της λέω αφού την απομακρύνω με μισή καρδιά.

-"Μαζί."επαναλαμβάνει και νιώθω σαν να πετάω στα ουράνια.

Ένας νέος χορός φιλιών ξεκινάει αυτή την φορά πιο παθιασμένος και γλυκός συνάμα.
Φιλιόμαστε τόση ώρα στο δρόμο χωρίς να μας νοιάζει απολύτως τίποτε και κανένας.

-"Μωρό μου θες να πάμε απάνω;"την ρωτάω γλυκά ενώ αυτή μουτρώνει επειδή την άφησα.

Πόσο όμορφο είναι το προσωπάκι της όταν μουτρώνει,σαν παιδιού
.
Προχωράει μπροστά από εμένα χωρίς να μου μιλήσει αλλά ούτε και να μου ρίξει ένα βλέμμα.Σουπιά.