Έρωτας Φωτιά

Κεφάλαιο 7

--Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ'αγαπάω...--

Αθήνα,10 χρόνια μετά.

Φίλιππος Pov

Ο ήχος από το σπαστικό ξυπνητήρι γεμίζει όλο τον χώρο του μεγάλου υπνοδωματίου μου και εγώ είμαι αναγκασμένος να σηκωθώ και αφού ετοιμαστώ να πάω στην δουλειά μου.Νομίζω είναι τραγικό το σημερινό πρωινό ξύπνημα αναμενόμενο μιας και εχθές ήπια τόσο πολύ που το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει.

Μόνο εκείνη την ημέρα επιτρέπω στον εαυτό μου να πιεί ώστε να μην θυμάται τίποτα.Τις υπόλοιπες μέρες δεν συνηθίζω να πίνω πολύ μόνο καμιά φορά δύο τρία ποτήρια για να ξεχάσω.Όσο και να προσπαθώ όμως τίποτα δεν ξεχνιέται δυστυχώς.Ώρες ώρες σκέφτομαι πως θα ήθελα να μην την είχα γνωρίσει ποτέ για να μην την είχα πληγώσει ποτέ.Από την άλλη σκέφτομαι πως αν δεν την γνώριζα,δεν θα γνώριζα και τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου,δεν θα ζούσα τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.Φυσικά και τότε που την είχα στην αγκαλιά μου ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος σε όλο το κόσμο,μετά όμως τα χάλασα όλα και απέμεινα τώρα πια δυστυχισμένος.

Με αυτά και με αυτά έκανα ένα κρύο μπάνιο και αποφάσισα να ντυθώ,έτσι κατευθύνθηκα πάλι στο δωμάτιο μου όπου υπάρχει η ντουλάπα μου.Αφού την άνοιξα έριξα μια μάτια στα σιδερωμένα πουκάμισα και επέλεξα ένα απλό αλλά πάντα ωραίο και γοητευτικό λευκό χωρίς γραβάτα.Αφού έβαλα και το σκούρο μαύρο παντελόνι μου διάλεξα να φορέσω ένα σακάκι στο ίδιο χρώμα.Έπειτα έριξα μια ματιά στον καθρέφτη και κατευθύνθηκα με γρήγορα βήματα προς το κάτω όροφο.

Σταμάτησα στο τραπεζάκι που βρισκόταν λίγο πιο μακριά από την πόρτα ώστε να πάρω τα κλειδιά μου.Χωρίς να κοιτάξω καθόλου καθώς τα έπαιρνα με μια λάθος κίνηση έριξα κάτω ένα αντικείμενο και φυσικά έσπασε.Έσκυψα να το πιάσω και είδα οτι ήταν μια κορνίζα σπασμένη.Όλα τα γυαλιά είχαν σκορπιστεί στο πάτωμα και εγώ προσεχτικά την κράτησα στα χέρια μου.Θλίψη με πλημμύρισε για μια ακόμη φορά καθώς η φωτογραφία της κορνίζας απεικόνιζε έμενα και την Μαρία.Ήμασταν και οι δυο χαμογελαστοί και εγώ την κρατούσα από την μέση.Αυτή την φωτογραφία την είχαμε βγάλει στην Σαντορίνη το προτελευταίο καλοκαίρι που περάσαμε μαζί.Κοιταζόμασταν στα μάτια και χαμογελούσαμε,που να ξέραμε δηλαδή οτι η Άννα μας έβγαζε φωτογραφία.Μακάρι να μπορούσα να κολλήσω τα γυαλιά τα οποία έσπασαν όχι της κορνίζας αλλά της καρδιά της.