Έρωτας Φωτιά

Κεφάλαιο 52

--Συγχώραμε,αγάπη μου
Που ζούσα πριν σε γνωρίσω.
Μισώ τα μάτια μου
Που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελο σου...--

Αθήνα,6 χρόνια μετά.

Φίλιππος Pov

Δευτέρα πρωί και πρέπει να ξυπνήσω για να πάω στο δικηγορικό γραφείο μου.Ευτυχώς για το καλό μου δεν έχω σήμερα δικαστήριο και έτσι δεν θα χρειαστεί να τρέχω ούτε στο Πρωτοδικείο ούτε στο Εφετείο για καμία απολύτως υπόθεση.Ευτυχώς η ημέρα στο γραφείο δεν είναι τόσο κουραστική όπως στα δικαστήρια.

Βαριεστημένα σηκώνομαι από το διπλό κρεβάτι μου και πάρα το γεγονός ότι δεν έχω κοιμηθεί,δεν νυστάζω καθόλου.Ανοίγω την μεγάλη μπαλκονόπορτα για να μπει μέσα στο δωμάτιο καθαρός αέρας με δροσιά και πάω στην τουαλέτα για τις πρωινές μου καθημερινές ανάγκες.Τελειώνω από το μπάνιο και κατευθύνομαι ξανά στο δωμάτιο.Πηγαίνω στην ντουλάπα μου και διαλέγω ένα λευκό παντελόνι και ένα μαύρο πουκάμισο.

Δεν φοράω σακάκι πρωινιάτικα γιατί κάνει τρομερή ζέστη.Βλέπετε καλοκαίρι στην Αθήνα,το μισώ αφάνταστα.Το μόνο καλό στην Αθήνα το καλοκαίρι είναι πως δεν έχει κίνηση διότι αρχίζουν σιγά σιγά οι κάτοικοι της να πηγαίνουν διακοπές.

Βγάζω την φόρμα μου και φοράω γρήγορα το παντελόνι μου ενώ στέκομαι μπροστά από το καθρέφτη.Στην συνέχεια βγάζω την λεπτή μου μπλούζα και την πετάω πίσω στο κρεβάτι.Για λίγα λεπτά παρατηρώ την όψη του εαυτού μου μπροστά στο καθρέφτη.Είμαι ταλαιπωρημένος θα έλεγα.Το βλέμμα μου κατευθείαν πέφτει λίγο πιο κάτω από το στήθος μου στο τατουάζ μας.

Χωρίς να καταλάβω ποτέ έδωσε εντολή ο εγκέφαλος μου,το δάχτυλο μου κινείται προς τα εκείνο το μέρος.Ακουμπάω το τατουάζ και νιώθω μια ρίγη να διαπερνάει και το τελευταίο εκατοστό του σώματος μου."Έρωτας Φωτιά."ψιθυρίζω και έρχεται στο προσκήνιο η ημέρα που το κάναμε.Της είχα πει πως αυτό το σημάδι θα την καθιστά για πάντα δική μου όσος καιρός και να περάσει.Ας ελπίσω δηλαδή πως τώρα δεν το έχει βγάλει από πάνω αλλά έχει μείνει χαραγμένο στο σωματάκι της προκειμένου να μην με ξεχάσει ποτέ.

Παίρνω γρήγορα γρήγορα στα χέρια μου το πουκάμισο,το φοράω και το κουμπώνω. Βάζω το κινητό στην τσέπη μου και κρατάω ένα φάκελο ο οποίος περιέχει μέσα σημαντικά έγγραφα.Κατεβαινω γρήγορα γρήγορα τις σκάλες και πριν το καταλάβω βρίσκομαι στην πόρτα.Φεύγω χωρίς να φάω πρωινό.Αν ήταν από μια μεριά η Μαρία να με δει,θα με είχε σκοτώσει.Θα έλεγε πως μια καλή ημέρα ξεκινάει με ένα καλό πρωινό και έτσι θα με έβαζε με το ζόρι να το φάω.