Siz giftekini Afra olarak düşünün. bölümün sonundaki hareketi. bir de Afra karakterini değiştiriyorum. Yeni karakteri en altta veriyorum. beğenip beğenmediğinizi söylerseniz çok mutlu olurum.
FURKAN'DAN (AFRA'NIN ABİSİ)
Nerde ulan bu kız? Bizden habersiz hiçbir yere gitmezdi ki. Ne diye yalan söylüyorsa anneme yağmur'a gidiyorum diye. Gerçi Yağmur'un da sabaha kadar bize haber vermemesi ayrı bir şey. Sabah annemin telefonunu aldığımdan beri her yeri karış karış aradım ama yok. Hiçbir yerde YOK!!!
Telefonu elime alıp abimi aradım. Sabah annemi arayınca öğrenmişti ve hemen buraya gelmişti. O da benim gibi her yeri arıyordu. Telefonu açınca
"Buldun mu abi?" dedim.
"Hayır. Yok hiçbir yerde." Dedi. Sesi yorgun ve bitik geliyordu.
"Tamam eve geçip hep birlikte düşünelim nerede olabileceğini."
"tamam." Telefonu kapatıp hızlıca eve geldim. Yolda Yağmur, Berk ve Gizem'i aramıştım. Eve girdiğimde hepsi gelmişti. Annemse Yağmur ve Gizem'e sarılmış ağlıyordu. Telefonuma mesaj gelince cebimden çıkardım. "Miniğim." Kelimesini görünce hemen mesajı açtım.
"Abicim ben iyiyim merak etmeyin."Yazıyordu. hemen aradım ama kapalıydı. Sinirle telefonu fırlatacakken kendimi durdurdum. Bu mesaj onu bulmak için işime yarayabilirdi. Koltuğa çöküp sinirle elimi saçıma geçirdim. Emre'ye mesaj attım. Teknoloji manyağı olduğu için çabucak bulurdu.
Bir saat geçmeden Emre mesaj attı. Mesaj buradan İzmir'den atılmış. İyi de nereye gidilebilir ki. Tekrar aradım ama yine kapalıydı.
...
3 gün geçti üstünden. Koskoca 3 gün ama hiçbir şey bulamadım. Sadece en son bir kadının evine yiyecek bırakmış ve bir adamın kucağında baygın bir şekilde arabaya bindirilmiş onu öğrenebildik. Abimle her yeri aradık ama hiçbir iz yok. Polis de bir şeyler bulamamıştı. Ne adamdan ne de o arabadan. Kardeşim belki de bir psikopatın elinde ama ben hiç bir halt yapamıyorum. nasıl abiyim ulan ben? 3 Gündür kendime saydığım sonsuz küfürlerle elimdeki sigaradan son bir nefes daha alıp içeri geçtim. Sessizce Afra'nın odasının önüne geldim. İçeri girip yatağına uzandım. Hala o kokuyordu. Boşuna miniğim demiyorum hala bebek şampuanı kullanıyor. Kokusunu içime çekerken gözümden yaşlar akmaya başladı. Kapının açılmasıyla kafamı kaldırdım. Abim gelmişti. Yanıma gelip oturdu. Diğer yastığı da o aldı. Kafamı çevirip
"Abi o masumdu. Kimseye zararı yoktu. Minicikti daha. Oyun oynuyordu mahalledeki çocuklarla. Kim ne ister ki benim miniğimden. Abi o bizim en büyük emanetimiz. Babamız ölmeden onu bize emanet etmedi mi? Biz onu gözümüzden sakınırken o nereye gitmiş olabilir ki? Abi bak nolur ben bir yolunu bulamıyorum sen bulursun. Nolur abi miniğimizi bize geri getir."
"tamam aslanım. Bulacağız. Hem bak sen de söylüyorsun o bizim miniğimiz. Bize çektirdiklerini düşün başkasına neler yapar o. Hem biz ona hep güçlü olmayı öğretmedik mi? Merak etme sapasağlam gelecek yanımıza. Tam ortamıza oturup şirinlikler yapacak bize. Sırf gezelim diye kız kesmeyi teklif edecek. Bak gör en yakın zamanda gelecek."
İnşallah abi inşallah gelir. Elimizdeki yastıkları yatağa koyup odadan çıkacakken annemin girmesiyle ikimizde durduk. Bize bakıp
"Ne yapıyorsunuz siz burda?" dedi.
"hiç." Dedim. Afra'nın kaybolduğunu öğrendiğimiz günden beri çok konuşmuyorduk. Hepimiz sus pus olmuştuk. En uzun konuşmamız az önce abimle olmuştu. Annem bir şey demeyip yatağa geçti ve Afra'nın yastığına sarıldı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALP YANIĞI
Teen Fictionİnsan hayatı boyunca çok fazla zorlukla baş eder ama gün gelir kendi çıkardığı zorluklarla baş edemez hale gelir. Başlarda zoru zorla yenebileceğini düşünürken başına gelenlerle işi daha da zorlaştırdığını anladı. Onun hayatı annesi, abileri ve ark...
