sevdanın kapalı alan fobisi olduğunu nefes alamamaya ve yere düşüp bağırmaya başlayınca anladım ne yapacağımı bilmiyordum benimde korkudan ödüm patlıyordu ama o daha kötüydü yanına gidip sakinleştirmeye çalışıyordum cebindeki telefonu alıp yardım çağırdım ama sevda her saniye dahada kötüleşiyor kapıya vuruyor ve ağlayarak kurtulmaya çalışıyordu.
ne yapacağımı bilemedim ve sakinleşmesi için birden sarıldım ona ve kulağına
-sakin ol kurtulacağız bir şey olmayacak ben seni korurum sakinnn... dedim azda olsa işe yaramış gibiydi birden sakinleşti ama yüzüne bakınca gözlerinin kapalı ve baygın olduğunu anladım onu yavaşça yere oturttum ama bir anda asansör hareket etti düğmelere bastım ama yine bir şey olmadı asansörün ipinin gevşediği aklıma gelince korkudan delirmek üzereydim o sırada sevdanın telefonu çaldı ekranda ''BUĞRA''yazıyordu açmakla açmamak arasında kalsamda bir yakını olup merak edebileceğini düşünerek açtım açar açmaz bir ses
-AŞKIM NEDEN GEÇ AÇTIN? deyiverdi o an asansörün iplerinin kopmasını gerçekten çok istemiştim
-ben aras dedim sadece karşıdaki ses sinirlendi ve
-sen kimsin kardeşim? dedi
-ben bir hastayım sevda hanımla asansörde kaldık
-ne asansördemi kaldınız o..onun k..apalı alan fo...biisi diyerek kapattı asansörün köşesine oturup kafamı geriye doğru attım ve asansörün iplerinin kopması için dua ettim inanamıyordum ama gözlerim dolmaya başlamıştı bile ki kızı daha 2 kere görmüştüm beni bu kadar etkilemesi mümkün bile değildi yada mümkünmüydü yoksa 'AŞK'mıydı yookkk dedim kendime ben aşık olamam korkarım bir kere aşık olmaktan ben olamam yani dedim ayağa kalkmaya çalışsamda yapamadım sanki tüm kanım vücudumdan çekilmişti sevdaya baktım biraz hala baygındı o upuzun saçları yüzünün yarısını örtmüştü yavaşça kulağının arkasına ittim oda yavaşça uyandı ve uyanır uyanmaz ağlamaya devam etti sakinleşmesi için sarıldım ve bir kaç cümle söyledim azda olsa susmuştu
-buğra isimli birisi aradı açmak zorunda kaldım umarım sizin için sorun olmaz? dedim gözleri fal taşı gibi açıldı
-buğramı? dedi ve gözyaşları tekrar aktı
-ne dedi diye sordu
-ben asansörde kaldığımızı söyledim kapalı alan falan dedi kapattı sesi telaşlı geliyordu sanırım korktu sizin için dedim yere baktı ve birşey mırıldandı
-efendim
-yok bir şey ben konuşurum arada kendi kendime dedi ve ağlamaya devam etti ellerimi ona yönelttim ve
-şşşşş sakin olll dedim yanına gidip sarıldım birden ne yaptığımın gerçekten farkında değildim geri çekilecektim ki kafasını omzuma koydu
-korkuyorum birisine ihtiyacım var lütfen yanlış anlama dedi ve ben o an o dediğinin yanlış olmasını çok isterdim tam omzumda yatıyordu ki ışıklar geldi ve asansörün kapısı açıldı karşımda benim yaşlarımda kumral,ela gözlü bir genç duruyordu bizi öyle görünce bana ters ters bakmaya başladı sevdayı kucağımdan alıp öptü sevdanın gözleri kapalıydı
-aşkım bak bana şş gözlerini aç diyerekyavaşça yüzünü sarstı ben ise kalkıp yavaşça uzaklaştım kimse hiçbirşey demedi bile adeta görünmezmişim gibi çıktım gittim hastahaneden kimse iyimisin,geçmiş olsun diye bile sormadı tek başıma çıkıp gittim sahile elime bir simit alıp oturdum denize en yakın banklardan birine
