Pyun talk
ผมมองคนตัวสูงที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียด ก็รู้ว่าเพื่ออนาคต แต่พักสมองหน่อยก็ดีนะนั่น เขาเป็นแบบนี้มาหลายวันติดแล้ว จะเป็นหมอ แต่ไม่เคยดูแลสุขภาพตัวเองเลย
"อ่ะนี่มึง กูทำมาให้ ไม่ได้กินข้าวเลย พักหน่อยนะ" ผมวางจานข้าวไข่เจียวให้คนที่กำลังเครียด มันวางปากกาในมือลงแล้วมาหอมมือผม
"ขอบคุณนะ"
"แล้วดูซิ อ่านหนังสือมืดๆ เสียสายตาหมดแล้ว"
"กูชินแล้วน่า"
"ไม่เอา เปิดไฟดีๆ"
"ก็กลัวมันแยงตามึง เดี๋ยวมึงนอนไม่หลับ"
"อย่ามา เปิดเลย กูโอเค"
"แล้วมึงจะนอนหลับอ่อ"
"ระดับกูหลับกลาง 4 แยกกูยังทำได้ ไม่เป็นไรหรอกน่า"
"อย่านอนดึกนะมึง"
"บอกตัวเองเถอะ กูไมาเป็นไรหรอก มึงก็กินข้าว ผ่อนคลายบ้าง ช็อกตายห่าขึ้นมาอย่ามาหลอกกูนะ"
"พ่อง อย่ามาแช่ง ไปนอนไปมึง"
"ไปนอนกับกู ไม่งั้นกูไม่นอนนะ"
"อย่าเลยมึง"
"นะค้าบหมอ นะค้าบบบ นะนะนะ"
"อ่ะๆ เลิกอ้อนกูก่อน เดี๋ยวกูแดกข้าวแปป"
"เอาซุปป่ะ ซุปหัวไชเท้ายังเหลือในตู้เย็น เดี๋ยวกูเอาออกมากินด้วย"
"แดกเยอะจังวะ"
"ยังไม่ได้กินต่างหาก"
"เห้ย! ทำไมไม่กินอ่ะมึง"
"กูรอแดกพร้อมมึงอ่ะ มึงไม่ได้กินกูก็ไม่อยากกิน"
"สัส ห่วงตัวเองก่อนมั้ย"
"ประโยคนี้มึงควรพูดกับตัวเองอ่ะ"
"ไม่อ่ะ คือกูเป็นสิ่งที่โดนบังคับให้ทรมานตัวเองอยู่แล้ว แต่มึงอ่ะ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้กูต้องเป็นห่วง แค่เป็นหมอก็เครียดตายห่าละ"
