Tea talk
ท่ามกลางเสียงสวดศพดังลั่นศาลา ผู้คนต่างแห่มากันร่วมงานอย่างล้นหลาม แต่ทำไมกันนะ... แม่ของฉัน เขาถึงไม่มากันนะหรือต้องรอ รอให้ฉันเป็นคนที่นอนในนั้นบ้าง เขาถึงจะมากัน
"ที"
เสียงใสๆของปริมเรียกฉัน พร้อมกับการที่มือน้อยของเธอยื่นมาจับมือของฉันเอาไว้
พี่ๆศาลาคนเศร้าทุกคนมาช่วยงานศพทุกวันตั้งแต่เช้า พี่ๆคนอื่นก็เหมือนกัน ทั้งที่ไม่ใช่ญาติกันแท้ๆ ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ
ฉันมองภาพของพ่อที่ยิ้มอยู่หน้าโลง ภาพนั้น พ่อดูมีความสุข ก็แหงสิ เพราะตอนนั้น พ่อยังหนุ่ม ทุกครยังอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอยู่เลยนี่นา
งานศพดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เหลือเพียงฉันกับเธียรที่นั่งอยู่ด้วยกันภายในห้องนี้
ฉันลุกขึ้นเดินไปข้างโลงแล้วเคาะโลงสีขาวนั่นเบาๆ
"พ่อคะ"
"..."
"ตื่นขึ้นมาได้มั้ยคะ"
"..."
"ถ้าพ่อตื่น แม่อาจจะกลับมาก็ได้นะคะ"
"..."
"แม่อาจจะกลับมา มาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง มีพ่อ พี่ หนู แล้วก็แม่เหมือนเดิม"
"..."
"ถ้าพ่อลุกขึ้นมา มันอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้"
"..."
"พ่อ"
"..."
"หนูฆ่ามันให้แล้วนะ"
"..."
"คนที่ฆ่าพ่อน่ะ โดนยิงกลางอกตั้งหลายนัด นัดสุดท้าย หนูยิงมันที่ท้องด้วยล่ะ"
"..."
"มันตายแล้วนะพ่อ"
