Nin talk
ร่างกายที่อ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงของผมถูกพยาบาลสองคนช่วยกันประคองผมออกจากห้องที่ผมเข้าไป
ผมนั่งลงซักพักก่อนจะโทรเรียกภูมิมารับ
ผมกวาดสายตามองไปทั่วๆ ผู้หญิงมากมายนั่งอยู่ในนี้ บางคนนั่งร้องไห้อยู่กับพ่อแม่ บางคนทะเลาะอยู่กับแฟน บางคนก็ยังเด็กมากๆ อย่างคนที่ผมกำลังมองอยู่ตอนนี้
"แม่ ฮึก เอมไม่พร้อม เอมกลัวเจ็บ"
"เอม ไม่เอาไม่ร้อง"
น้องอายุเท่าไหร่เอง ท้องแล้วเหรอ
น้องร้องไห้ในอ้อมแขนของแม่ ก่อนจะโวยวายออกมาว่าไม่อยากทำ แต่แม่น้องก็ยืนยันให้ทำ เพื่ออนาคตของลูก
ผมเหลือบไปมองที่มุมห้องอีกฝั่งนึง ผู้หญิงคนนึงกำลังตะคอกใส่โทรศัพท์อย่างอารมณ์เสีย
"จะเอาอะไรอีก กูจะเอาออกแล้วนี่ไง ต้องการไรอีกวะ?!"
"มึงใจเย็น"
เพื่อนที่มาด้วยกันกับผู้หญิงคนนั้นจับแขนเธอเอาไว้เพื่อเป็นสัญญาณให้เงียบ
ทุกคนก็ดูไม่ได้อยากทำขนาดนั้นหรอก แต่เพราะความพร้อม ฐานะ และเหตุผลอีกหลายอย่าง มันบีบบังคับให้พวกเราทำ
ผมอยากกอดแม่จัง
แม่ครับ ผมเป็นแม่ที่แย่ ผมไม่ใช่แม่แบบแม่ ที่รักลูก และเลี้ยงลูกให้โตได้
ผมมันเหี้ย
"นิน!!!"
ภูมิวิ่งเข้ามากอดผมในขณะที่ผมยังคงนั่งนิ่งๆและเหม่อลอยเหมือนเดิม
"ขึ้นรถไปกับเราก่อนนะ"
ภูมิพยุงผมไปนั่งในรถข้างหลังสองคนและให้พรีมขับไป
"สรุปนินมาทำอะไรที่นี่ บอกเราหน่อย"
"กูมาเอาเด็กออก"
"..."
"..."
"กูขอโทษ..."
ทุกคนเงียบไป ส่วนภูมิก็ช็อกนิ่งไปเลย
