Prim talk
"ค่อยๆเดินนะ"
ฉันค่อยๆประคองพี่ปุณญ์เข้าบ้านด้วยแขนข้างเดียวก่อนจะพาพี่ปุณญ์ไปนั่ง
ฉันย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับพี่ปุณญ์แล้วจับมือพี่ปุณญ์ไว้
"คุณปริมเหรอ"
"อืม น้องปริมเอง"
ตอนเด็กๆ ฉันเป็นคนความจำปลาทองมากๆ พี่ปุณญ์ก็จะคอยช่วยฉันจำในเรื่องต่างๆ
พี่ปุณญ์ทำหน้าที่ทุกอย่างแทนแม่เกือบทั้งหมด ฉันเลยรู้สึกเหมือนไม่เคยขาดอะไรเลย
ฉันไม่เคยรู้ ว่าเวลามีค่าแค่ไหน
จนมาเจอเหตุการณ์นี้...
แต่มันเป็นบทเรียนที่โหดร้ายมากๆ
ฉันสูญเสียพี่ชายคนเดิมไปกับอุบัติเหตุ
พี่ชายของฉันเขามองไม่เห็น และเขาจำฉันไม่ได้
ความทรงจำทุกอย่างของเขาเป็น 0 ทุกอย่าง
เรื่องทุกเรื่องตอนเด็กๆ ความทรงจำที่เราพูดถึงมันทุกวัน พี่ปุณญ์ลืมไปหมดแล้ว...
"พี่ปุณญ์ พี่จำแม่ได้รึเปล่า"
"แม่... จำได้"
คำพูดของพี่ปุณญ์ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาอีกหน่อย
อย่างน้อย คนที่แทบไม่เคยอยู่กับเรา พี่ปุณญ์ก็จำเขาได้
"แม่... มาหาพี่บ้างรึเปล่า"
"..."
"ปริม... ไปไหนอ่ะ ทำไมเงียบอ่ะ"
แม่ไม่มาเลย...
พอฉันโทรหาแม่ แม่ตอบประโยคเดิมด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
'เดี๋ยวแม่โอนเงินค่ารักษาให้ แค่นี้นะ งานยุ่ง'
แม่จะรู้รึเปล่า ว่าทุกคนที่นี่ เขาทรมานกันแค่ไหน
"พี่ต้องมองเห็นก่อนนะ แล้วพี่จะเห็นแม่มาทุกวันแน่นอน"
"เหรอ..."
ฉันว่าพี่ปุณญ์คงเริ่มจำได้บ้างแล้วล่ะ
