Dream talk
ผมเดินเข้าไปหาคนที่กำลังนั่งยิ้มอยู่กลางห้อง
เขายังสดใส น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเดิมเลย
แม้เขาจะมองไม่เห็นและจำอะไรไม่ได้ เขาก็ยังคงเป็นปุณณวิชคนเดิมเลย
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเขา แล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ
มานั่งใกล้ๆแบบนี้ จะรู้สึกตัวมั้ยเนี่ย
เหมือนจะไม่แฮะ นิ่งเชียว
"ปริมมีไรป่าว มานั่งข้างๆพี่แล้วไม่พูดอะไรเลย"
อ้าว รู้สึกตัวเหรอ
"ความรู้สึกไวเหมือนกันนี่"
"ใครอ่ะ"
"เฮ้อ"
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะจับเจ้ามือเนียนนุ่มนั่นเบาๆ
สงสัยน้องปริมมาทาแฮนด์ครีมให้แน่ๆเลย
"พยายามนึกหน่อยสิ ว่าคุ้นเสียงรึเปล่า"
ผมดึงมือปุณญ์มาจับหน้าของตัวเอง
มือน้อยค่อยๆลูบไปตามใบหน้าผมก่อนจะทำหน้าครุ่นคริดอย่างหนัก
"ใครอ่ะ"
"อืม ไม่เป็นไร"
ผมจับมือของปุณญ์ให้ปล่อยจากหน้าผม
เพราะผม ผมที่พาปุณญ์ออกไปวันนั้น ทุกอย่างเลยเป็นแบบนี้
ผมผิด มันผิดที่ผมเอง
ผมไม่ควรมาหวังให้ปุณญ์จำผมได้
มันจะดีกว่ารึเปล่า ถ้าผมหายไปจากความทรงจำของปุณญ์
ปุณญ์จะอยากจำผู้ชายคนนี้รึเปล่า...
"เป็นไรอ่ะ เงียบไปเลย บอกมาหน่อยดิ ว่าชื่อไร เผื่อจะนึกออก"
"ชื่อดรีม นึกออกมั้ย"
"อืม..."
ปุณญ์ทำหน้าตาใช้ความคิดอย่างหนัก
เฮ้อ ถ้าคิดหนักขนาดนี้ก็คงจำไม่ได้แหละ
"นี่ จำอะไรได้บ้างแล้วฮะ ไอ้หมู"
