Tay talk
ผมนอนอืดอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข เพราะร่างกายผมยังไม่ค่อยพร้อมไปเรียน ผมเลยนอนอืดได้แบบนี้ ชีวิต ดี๊ดี
"เต้ มีคนมาหาว่ะ"
"พี่ก็ให้เขาขึ้นมาดิ"
"มึงไม่ลงไปล่ะวะ"
"แล้วใครมา?"
"วิน"
"..."
"ไม่ต้องลงไปหรอก กูมาละ"
"งั้นไม่กวนละ มึงเชิญ" พี่ค้าเดินออกไป ปล่อยให้ผมอยู่กับพี่วินสองคน
"เต้" พี่วินยื่นมือมาจับมือผม มาไม้ไหนอีกวะ "กูเหนื่อยจังเลยว่ะ"
"ไรของมึงอีก"
"กูเหนื่อย ที่กูต้องคอยวิ่งตามแต่นินมาตลอด"
"..."
"แต่นินแม่งก็มองแต่ไอ้เอฟว่ะ 555"
"พี่..."
"คือกูก็เข้าใจนะ ว่ากูแม่งก็เป็นเพื่อนในสายตานินมาตลอด แต่ทำไมวะ กูทำดีแค่ไหน กูก็ดูเป็นเหมือนคนที่คอยระรานนินไม่หยุด กูก็ไม่ได้รักน้อยไปกว่าเอฟเลยนะ แต่ทำไมวะ ความรักกูดูด้อยค่าชิบหาย..."
"ไม่หรอกเว้ยพี่ ความรักมีค่าหมดแหละ คนจะเห็นค่ามันมั้ยเท่านั้นเอง"
"กูว่า กูจะตัดใจจากนินแล้วว่ะ กูไม่ไหว กูพยายามทำให้นินมีความสุขมาจะ 3 ปีแล้วนะเว้ย แต่กูก็เป็นได้แค่เพื่อนอยู่ที่เดิม ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย"
"พี่ แค่เราเห็นคนที่เรารักมีความสุข แค่นั้นมันไม่พอรึไง กูว่านะพี่ มึงก็ไม่ต่างอะไรจากพี่นินหรอก สนใจคนรักมากกว่าอย่างอื่น แต่สุดท้าย ก็ไม่เคยหันมามองคนที่รักบ้างเลย"
"กูเหนื่อยว่ะ กูเหนื่อยมาก"
ผมดึงคนตัวสูงมากอดไว้ในอ้อมแขน ใช่ พวกเขาเหมือนกัน ไม่เคยเห็นค่าความรักของคนที่ให้เลย ใจร้าย แต่ถึงยังไง ไม่ว่าเขาจะใจร้ายกับผมแค่ไหน หัวใจผม ก็ยังเป็นของเขา ไม่เปลี่ยนแปลง
