Bulutların Ardında -anonim-

BA-11

20/11
~~~
"Afiyet olsun!" dedi Mert, masadakilerin siparişlerini dağıtırken.

Ceza çıkışı, Selen ve Kaan'la, Mert'in çalıştığı kafede buluşmuştuk. Kaan'ın ısrarları üzerine Batın da bizimle gelmişti.

Ama karşımda oturan, silmekten burnu ve gözleri kızaran Kaan, ikinci ıhlamurunu içerken ciddi anlamda, hiç iyi görünmüyordu. Evden neden çıktığı hakkında en ufak bir fikrim dahi yoktu.

Selen, Batın'a "Mert'le tanışıyor musunuz?" dedi. Batın bu soruya önce gülümsedi, sonra da başka bir masanın siparişini alan Mert'e baktı. Hatta o kadar uzun süre baktı ki, cevap vermeyecek sandım.

"Çocukluktan beri arkadaşız Mert'le. Birlikte büyüdük sayılır."

"Benden mi bahsediyorsunuz?" beline bağladığı önlüğünü çıkartan Mert, önlüğü katladıktan sonra boş sandalyelerden birine oturdu.

Kaan başını Mert'e çevirip boğuk ve hasta çıkan sesiyle "Senin müşterilerle oturman yasak değil mi ya?" dedi.

Mert kolunu kaldırıp saatine baktı.

"On beş saniye önce mesaim bitti."

Gözlerini zar zor açık tutan Kaan, bir süre masadakilere baktıktan sonra başını masaya koydu.

"Sizce bayıldı mı?"

Birkaç saniye sonra Kaan'dan boğuk bir ses duyuldu.

"Bayılmadım," kafasını kadırdı. "öldüm."

Bu söylediği masadakilerin kıkırdamasına sebep olmuştu ama Kaan gülmedi.

Selen eliyle Kaan'ın saçını okşadı. "Eve gitmek ister misin?"

Kaan kafasını kaldırıp Batın'a baktı.

"Sorun olmayacaksa eğer, iyi olur aslında."

"E ben bırakayım sizi, oradan da eve geçerim." diyen Mert, ayağa kalkıp sandalyesini düzeltti. Selen ve Kaan da ayaklandığında, ben de ayağa kalkıp montumu giydim.

Masada oturmaya devam eden Batın'a doğru eğildim.

"Sen gelmiyor musun?"

Gülümseyerek ayağa kalktı.

"Başka bir işim var. Sonra görüşürüz, ortak."

~~~

Eve girdiğimde annem daha eve gelmemişti. Babam ise salondaki koltukta uyuyakalmıştı. Babamın üzerine bir battaniye örtüp odama geçtim.

Yatağıma uzandığımda nihayet telefonuma bakabilme fırsatı bulmuştum.

~~~
Bulut: Aslında en çok senin beni görebilmeni isterdim biliyor musun?

Bulut: Keşke biraz cesaretim olsa da kendi benliğimle öylece çıkabilsem karşına.

Bulut: Ama şu günlerde daha iyi anladığım bir şey var.

Bulut: Belki de başkasıyla daha mutlu olursun.

Afra: Başkası derken kimi kastettin?

Bulut: İnan bana bunun cevabını benden daha iyi biliyorsun güzelim.

***
  Saat 03.30'a yaklaşırken ve ben daha yeni uykuya dalmışken gecenin sessizliğinde sokakta yankılanan ambulans sireni, uykumun dağılmasına sebep olmuştu.

  İçimde büyüyen korkuyu umursamamaya çalışıp tekrar gözlerimi kapattım. Ama bu sefer de önceden titreşime aldığım telefonum yastığımın altında titremeye başladığında gözlerimi tekrardan açmak zorunda kaldım.
Arayan Kaan'dı.

~~~
Selamlar!

Yine uzun bir ara verdiğim için üzgünüm. Ama bundan sonra daha sık bölüm yazmaya çalışacağım.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere.

Adios!