Zihnimden Kaleme Dökülenler

ışıltısız damla

Aynaya bakarken gördüğüm yüz benim değil sanki. Hayır! Hayır!

kıvrık uzun kirpiklerim,

kalın seyrek kaşlarım,

düz yanaklarım,

ince dudaklarım,

hatta çenemin iki yanındaki gamzelerim,

hepsi aynı. Aşina olduğum gibi.

Fakat gözlerim. Bütün ruhumun aynası olan gözlerim. Işık saçan gözlerim. Farklı... Bakışlarım öylesine değişmiş öylesine acımasızlaşmış ki. Tanıyamıyorum... Sıradanlığın yorgunluğu sarmış her yanını. Anlamsızlığın tutsağı olmuş. Ne kadar izlersem izleyeyim değişmiyor. Enerjimi kara delik gibi sömürmeyi başarmış, geriye bütün olumsuzlukları bırakmış gibi. Kendime gelemiyorum.