Zihnimden Kaleme Dökülenler

damlanın tavsiyesi

Beklememeli diyorlar. Beklentiye girmemeli. Kimseye muhtaç olmamalı. Güvenmemeli. Mutluluğun peşinde koşmalı. Kendi için yaşamalı.

Bu sözler uymuyor benim yaşamımın parçalarına. Eğreti duruyor. Bir yeri düzeltsem öteki köşesi açıkta kalıyor. Nerede hata yapıyorum diyorum. Madem doğru olan bu. Herkesin yaptığı bu.

Kalbim el sallıyor sonra. Buradayım ben diyor. Buradayım. Ve başlıyor sıralamaya, benliğime oturan parçaları. Biri bir yerde acı çekiyorsa üzülmelisin diyor. Gözyaşının kıymetini bilmelisin. O senin vicdanını yeşertiyor. Mutlu olmak güzel ama yalnız olunca eksik. Paylaşmalısın. Sevmelisin. Sevilmelisin. Gerekirse beklemelisin. Beklenti mi? Zaten birbirimize ihtiyacımız yok mu? Sorun ne? Yanlış olsa da güvenmelisin. Hata yapmalısın. Bu senin özün diyor. Mayan da bu var. Düşmekten mi korkuyorsun? Düş ve oradan dünyanın nasıl gözüktüğüne bak. Tecrübe et. bağırarak ağla hatta. Ama sonra gül ve yoluna devam et. Ne mükemmelin peşinde koş. Ne mutluluğun. Hissettiklerin peşinde koş diyor. Anın peşinde koş. Beni dinle. Beni dinle.

Sonra elim gidiyor istemsizce sol köşeme. Nasıl da coşkuyla çarpıyor. Tamam diyorum. Tamam. Merak etme sen.