Zihnimden Kaleme Dökülenler

yalnız damla

Hala aynı yerdeyim. Aslı mavi fakat sisten kapkara olan duvarların dibinde. Yalnızlığımın acısını dindirmek için dizlerimi karnıma çekmiş yine kendime sığınmışım. Duvara attığım ufak çizikler saniyelik umudum olmuş. Hepsini silmeye mecalim yok. Düşüncelerim çıkmaz sokakların daimi müşterisi. Peşindeki kan emicileri bekliyor çaresizce. Ne yapayım söyleyin duvarlar. Ruhumun bitmek bilmez kabullenişini. Buna karşı çıkan aklımı. Asla pes etmeyen öfkemi. Saplantılı kalbimi. Beni tüketen kaygılarımı. Nereye koyayım acılarımı...