Letters × Yoonmin

kayıp

Altı saat kırk dokuz dakika boyunca Yoongi Hyung’un ameliyattan çıkmasını beklemiştim.

Doktor ameliyathaneden çıktığında çatlamış ve titreyen sesimle konuşmaya çalışmış, nasıl olduğunu sormuştum.

Doktor terliydi. Yüzündeki ifadeden yorgun olduğunu anlayabiliyordum.

“Ameliyat, kolay geçmedi.” Demişti.

“Çokça zorlandık. Tümör gerçekten büyük ve beyninin kontrolünü Bay Min sağlayamıyor.

Bu sebeple felç geçirdi.”

Nefes aldıktan sonra devam etmişti.

“Yaşam belirtileri stabil. Bitkisel hayatta ve uyanıp uyanmaması tamamen ona bağlı.

Biz yapabileceğimiz her şeyi yaptık, bayım.”

Gözlerim durmuyordu.

“Şimdi, odasına götürülecek.”

  Zorlanarak “görebilir miyim,” diye sormuştum.

  Bana baktıktan sonra tekrar konuşmuştu. “Dediğim gibi bitkisel hayatta.

Odasına şu an girmeniz imkansız fakat birkaç saat sonra sterilize olarak yanına girebilmeniz mümkün.”

Gülümseyerek yanımdan ayrılmıştı.

Daha sonra sedye üzerinde oksijen maskesi olan bembeyaz suratlı Yoongi Hyung çıkmıştı.

Odasına alındıktan sonra camdan görebiliyordum onu.

Makinelere bağlanmıştı. Her yerinden kablolar sarkıyordu. Yüzünde oksijen maskesi vardı, yine.

Orada ne kadar bekledim bilmiyorum. Ne kadar ağladım, ne kadar Yoongi Hyung’u sayıkladım bilmiyorum.

Bir hemşire gelip dokunmuştu sırtıma. “Bay Park?” demişti ince sesi ile.

“Bay Min’in yanına girebilirsiniz. Hazırlanmak için benimle gelin,” demişti ve birlikte tıbbi kıyafetleri giyebileceğim bir yere gitmiştik.

Hazırlanabileceğim en kısa sürede giyinmiş, Yoongi Hyung’un yanına gitmiştim.

Bir sandalyeyi yatağın yanına çekip ucuna oturmuştum. Elini tutmuştum, buz gibiydi.

Tek başıma deli gibi konuşmuştum. Dediklerimin bir kelimesini bile hatırlayamıyorum.

O gün kalabileceğim kadar yanında kalmıştım.

Bir hafta boyunca yoğun bakım odasının camının önünde yatıp kalkmıştım.

Normal bir odaya geçmişti daha sonra.

Odasındaki sandalyelerde uyumaya başlamıştım ondan sonra.

Sürekli yanında onunla konuşuyordum. Gün içinde Jungkook, Taehyung geliyordu yanıma. Bazen Yoongi Hyung’un annesi ve babası, bazen de annem geliyordu.

Çok kızmışlardı bana, kendimi yıpratmamam gerektiğini falan söylüyorlardı.

Bir ay boyunca odasında, sandalyede yarım yamalak uykum ile durmuştum.

Oksijen maskesini çıkartmıştım, dudaklarına hasret kalmıştım.

Bencillik etmiştim ben, oksijen maskesini çıkartarak büyük bencillik etmiştim.

Maskeyi çıkarttığımda yerini dudaklarım almıştı. Birkaç saniye öpmek istemiştim, gerçekten.

Makine tuhaf ve beyin sikici sesini çıkarttığında odaya doktorlar ve hemşireler doluşmuştu.

Biri tarafından Yoongi Hyung’dan ayırılmıştım.

Doktorlar hararetli biçimde konuşuyorlardı. Elektroşok cihazını kullanıyordu doktorlardan biri.

Başım dönmeye başlamıştı. Bir aydır doğru düzgün yemek yemiyordum ve bu gerçekten ağır gelmişti.

Doktorlardan birinin “hastayı kaybediyoruz,” diye bağırdığını duymuştum.

Gözyaşlarım şiddetle akıyor ve durmayacak gibiydi.

Bir hemşirenin koluma iğne soktuğunu hissetmiştim fakat ağlamam durmuyordu ve bağırmaya devam ediyordum.

Dünya tamamen dönüp kararmıştı fakat gerçekten Yoongi Hyung’un elini kaldırdığını gördüğümü hatırlıyorum.

Sonra yeniden, hastane odasında uyanmıştım. Odanın içerisinde gözleri şiş annem ve ağlayan Jungkook vardı.

“Yoongi Hyung,” diye fısıldamıştım. Jungkook daha da çok ağlamaya başlamıştı.

Annem yanıma gelip saçlarımı okşamıştı fakat bu beni rahatlatmıyordu. Alnımı öpmüştü, daha da kötü hissediyordum.

“Bebeğim,” diye fısıldamıştı dudakları hala alnımdayken. Sesi titriyordu. “şey, nasıl söylesem b-“

“direk söyle,” diye sözünü kesmiştim.

“Kaybettik.”

Kelimelerim tükenmişti.

Gerçekten konuşamıyordum.

En çok yaptığım şeyi yaparak devam etmiştim ağlamaya.

bu bölüm beni tatmin etmedi. fakat daha iyisini çıkaramazdım. iki günde yazdım zaten.
özür dilerim.