KAFES

Hesaplaşma Vakti

"Dilerim ki en mutlu olduğun anda kırılsın umudun.
Sana kıyamadığım kadar çok kırıl.. incin.. benim gibi ol.. eksik kal, hep biraz yarım, hep eksik...
Ağla sevgilim ağla..
Sayamadığım o kadar çok ahım var ki sana, tırnağın kırılsa beni hatırla"

Muzaffer'in aklından geçen cümlelerdi bunlar. Yıllar sonra, Nefise'yle yine aynı kafede karşılıklı otururken.. ama dillendiremedi bu cümleleri.. dili varmadı ah etmeye.. yine kıyamadı Nefise'ye.. böyle düşündüğü için utandı kendinden.. kovdu bu kötü düşünceleri beyninden.. Öyle ya tek suçlu Nefise miydi? Öyle ya ev sahibinin hiç mi suçu yoktu?!

...

Muzaffer'in burdayım diye seslenişine karşılık..

M:burdayım..

Nefise önce sesi algılamaz sinirle arkasını döner. Öfke dolu bakışları neye uğradığını şaşırır. Muzaffer'le göz gözeydiler artık. Öylece kalır. Nefise'nin gözleri kıpkırmızıydı. Muzaffer de berbat haldeydi zaten..
6 yıl.. 6 koca yıldan sonra ilk kez değiyordu gözleri birbirine.. hep bir ihtimaldi bir gün bunun olacağı.. ama o ihtimal ikisini de mahvetmişti. Öyle ki bir yanda Ömerin acısı, bir yanda yıllardır içlerinde taşıdığı yaraları.. bakarlar öylece birbirlerine.. ve Nefise'nin dilinden tek kelime dökülür.. zorla.. zorlana zorlana..

N:Muzaffer..

Muzaffer Nefise'ye bakıyordu. Şaşkınlığı ağır bassa da gözlerinde görmek istemediği ya da görmek için delice beklediği bir manzara vardı. Ama belli olmuyordu bu bakışlarından. Dili tutulmuştu. Tek kelime edemiyordu. Aşık olduğu, başkası için ondan hemen vazgeçen, yarı yolda bırakan, yarım bırakan, enkaza dönüştüren kadın tam karşısındaydı. Saçlarını kesmiş, rengini değiştirmişti ama Nefiseydi o, kadınıydı.

Nefise de farksız değildi. Muzaffer'i görmüştü. Daha iki hafta öncesine kadar ona benzeyen birini görmüştü de kalbi yerinden çıkmıştı. Ama şimdi o'ydu işte. Değildi benzeri. Muzaffer'di işte.. Gözleri yıllar sonra gözlerine değmişti. Bir an zaman durmuştu. Ama Nefise aklına Ömer'in gelmesiyle hemen toparlanır. Ömer.. oğlu.. Muzaffer'in oğlu.
Nefise'nin bakışları sertleşir, sinirlenir. Muzaffer'e bakar..

N:neden.. neden sahip çıkmadın oğluma neden yaptın

Ağlaya ağlaya yaklaşır.. Muzaffer sadece bakıyordu. Daha kelime çıkmamıştı ağzından.. Nefise Muzaffer'in göğsüne vurmaya başlar.

N:ne istedin oğlumdan.. ne yaptı o sana

Ağlaya ağlaya vurmaya devam eder. Muzaffer Nefise'yi izliyordu.. Ömer'in annesi Nefise'yi. Kadını Nefise'yi. Terk edenini..
Nefise daha da hızlanır.

N:neden Muzaffer neden.. sana yaptığımın bedelini mi ödettin bana

Sonunda hıçkıra hıçkıra ağlar. Aynı zamanda vurmaya devam ediyordu. Serkan durdurmak için yaklaşırken Muzaffer eliyle dur hareketi yapar. Nefise'nin söylediği hiç bir söz yaralamıyordu Muzaffer'i. Biliyordu çünkü canı yanan bir anneydi o. Bu sözlerin hepsini de canı yandığı için söylüyordu.

Muzaffer bırakır ağlasın, vursun, bağırsın. Çünkü biliyordu, Nefise ağlayarak rahatlıyordu. Ağlayamazsa dert olurdu içine. O yüzden bırakır ağlasın.. Nefise ağlaya ağlaya vurmaya devam eder. Sesi de giderek azalır

N:ne istedin oğlumdan ned..

Devamını getiremez bu cümlenin. Dengesini kaybeder. Muzaffer hemen tutar. Nefise Muzaffer'in kucağına düşer. Muzaffer robot gibi kucağına alır. Hemen bir odaya götürür. Serkan ile Esra da arkasından bakar. Peşlerinden gidecek cesareti bulamazlar kendilerinde.