KAFES

Muzaffer'in Nefise'si

Selam Can'lar 🤗

Başa not düşeyim dedim, malum bayağı bir zaman oldu, buralara uğramayalı.. buralar önceden hep Kafes'ti. 😁

Elimde olmayan sebeplerden dolayı uzun süredir yazamıyordum, umarım bundan sonra böyle bir şey olmaz, ama umarım, malum iş sektörü. Damdan düşenin halini damdan düşen anlar derler.🤦‍♀️

Kafes'te gelecek bölüm ortalık karışacak, düğümler çözülecek bize de mutlu ve/veya mutsuz sonun yolu gözükecek. Bakalım neler olcak neler 🤷‍♀️

Bekleyen, destek veren, yalnız bırakmayan herkese çok teşekkür ederim. Siz iyi ki. 🤗

O zaman de hayde buyrun. 💁‍♀️

...............

" Ne garip di mi Muzaffer.. ilahi adalet dedikleri şey varmış.. bak yerini buldu.. Nefise gibiyim.. karnımda çocuğumla kanserle savaşıyorum.. ona bunu ben yaşattım.. yalnız kaldı.. kimsesiz kaldı.. bebeğine tutundu.. bak ben de aynı durumdayım.. yaşattığımı yaşıyorum.. ama ne olur Nefise bilmesin.. gelip benimle dalga geçerse kaldıramam.. oh olsun diyecek içinden zaten.. kaldıramam.. "

..............

Muzaffer / Barbaros / Hastane

Muzaffer'le Barbaros hastane baheçesinde öylece ayakta duruyorlardı.. ikisinin de bakışları aynı noktadaydı.. Muzaffer hissizdi.. mahçuptu.. üzgündü.. gözleri dolmuştu..

Aylin bir bankta öylece oturmuştu.. üstünde hastane kıyafetleri vardı.. karnı büyümüştü.. eliyle karnını okşuyordu.. Muzaffer'in uzaktan anladığı ve gördüğü kadarıyla bebeğiyle konuşuyordu..

Muzaffer Aylin'e bakarak, sessizce..
M:ne zaman öğrendiniz..

Barbaros ölü gibiydi..
B:o öğreneli üç ay olmuş.. bense bi ay..

Muzaffer yutkunur..
M:tedavi?

Barbaros ağlamamak için yukarı bakar..
B:başladı ama.. ilerlemiş.. zor diyor doktorlar.. hatta.. belki de.. son.. günleri..

Muzaffer gözlerini kapatır.. çenesini sıkar.. 14 yılıydı Aylin.. hayatının en karanlık dönemiydi.. bir türlü mutlu olamamış, mutlu da edememişti.. şimdi bir kaç metre ilerisinde bankta oturuyordu..

14 yılını izler öylece.. acıyarak.. üzülerek.. Aylin ile Barbaros evleneli iki hafta olmuştu.. Barbaros çok aşıktı Aylin'e.. üstelik karnındaki de kendi bebeğiydi.. Aylin istememişti evlenmek.. ölecekti.. tek istediği bebeğini kucağına almak.. anne olduğunu hissetmekti..

Barbaros'un ısrarları sonucu evlenmişlerdi.. Aylin Barbaros'un aşkını sevmişti.. tertemiz sevgisini.. ölmek üzere olan bir kadını bırakıp gitmeyişini, terk etmeyişini.. keşke bu halde olmasaydı.. belki o da severdi bebeğinin babasını..

Ama bir söz vardır, bilirsiniz.. yaşattığını yaşamadan ölmez insanoğlu..

Aylin tam da bu durumdaydı.. kanser olduğunu ve hamile olduğunu aynı hafta öğrenmişti.. hayat iki yerden vurmuştu onu.. hem babası Muzaffer değildi, hem de ölecekti.. belki de bebeğini göremeden yahut doğuramadan..

Muzaffer öylece izliyordu.. gözleri dolmuştu.. bir yandan Aylin'e üzülürken, bir yandan da Nefise'nin de bu dönemden geçerken ne halde olduğunu gözleriyle görüyordu başka bir bedende..